De beste wensen voor 2012!

Ik wens iedereen een gezond, gelukkig, prettig, samenwerkend, liefde- en succesvol en uiterlijk - noblesse oblige - een muziekrijk 2012. Ik zie jullie graag weer in het nieuwe jaar!

En voor nu: laat het vuurwerk maar knallen! 

Goed voornemen trouwens: Katy Perry is in 2012 weer vrijgezel. 

Serious Request 2011

Kerst, dat is de Top2000 op Radio2 en Serious Request op 3fm. Onder de boom, met choco, luisteren naar mooie muziek - en soms tegen betaling.

Editie nummer 8 van 3fm's Serious Request is op dit moment bezig. Drie DJ's hebben zich laten opsluiten in het Glazen Huis, dit jaar op de Beestenmarkt in Leiden, met het doel om heel veel geld in te zamelen voor de Stille Ramp in Afrika. Kijk hieronder naar een filmpje over de actie:





Timur Perlin, Gerard Ekdom (Soest, jeweettoch) en Coen Swijnenberg zitten tot 24 december aanstaande in het huis, draaien platen, eten niks, drinken shake'jes en ontvangen geld van bedrijven, particulieren, scholen en instellingen. En voor een goed doel: De Moeders. Als je de filmpjes ziet op de site (Eric Corton heeft weer een paar aangrijpende exemplaren gemaakt), snap je dat Nederlanders massaal geven. De afgelopen 2 jaren is er ruim 7 miljoen euro opgehaald. Ik ben benieuwd waar de teller dit jaar op terecht komt. 

Bron: Leidsch Dagblad

Je kunt dus platen aanvragen - waardoor je platen voorbij hoort komen die je nooit hoort, zoals CCR vanmiddag - maar je kunt ook acties doen als bedrijf. Een niet volledig toevallig uitgezocht initiatief is van sieraden- en lifestyleaccessoire-webshop Ananda Beads, dat doneert deze week maar liefst 50% van de omzet aan Serious Request. Een nobel streven dat beloond moet worden: klik hier of hier voor meer informatie. Voor de mannen: je hebt een uniek cadeau voor de partner te pakken, of een sieraad voor jezelf. Gaat een ketting te ver? Een sleutelhanger kan altijd. En je geeft meteen voor de moeders. 

Ik ga zometeen ook nog een plaat aanvragen. Gezien mijn muzieksmaak zal dat een nummer worden van Rammstein, Arctic Monkeys of Queens of the Stone Age. Het kan me natuurlijk niks schelen als ze niet op televisie komen -  ik heb ze op plaat. Het is toch een lekker gevoel om te kunnen helpen. En ach, als ik wel 25 euro voor een plaat uitgeef, kan 25 euro voor een nummertje op tv er ook nog wel bij. 

It's all about the money, money

Dit bericht komt in dezelfde week als de opmerking van Minister Teeven, van Veiligheid en Justitie. Hij blijft volhouden aan het downloadverbod, maar alleen bij /quote/ grote schade /unquote/. Heerlijk, zo'n ouderwetse overheidmeeteenheid. Niet te controleren, arbitrair en vaag.

Voor een kleine Nederlandse band is 10 downloads veel meer schade dan 20 downloads voor Metallica, maar dat is een ander probleem. Ik zal daar nog wel eens over mopperen zodra Teeven eruit is wat 'grote schade' is.

Deze opmerking koppelde een nieuw en een 12 jaar oud bericht aan elkaar. Metallica was weer in het nieuws. Metallica is al vaker van leer getrokken om hun centjes te beschermen: zo sloegen ze de oprichters van Napster met een rechtzaak om de oren. Napster was een van oer-peer-to-peeruitwisselplatforms, en zou echte muzikanten veel inkomsten schelen. Eigenlijk kwam het ze vooral op het nodige aan hoon te staan.

Deze week berichtte ik al over de komst van Metallica naar Europa, deze zomer. Kan ik me op verheugen. Maar het is alleen niet alléén voor de fans. Het is ook voor een groot deel voor de bankrekeningen van het zwartgeklede viertal.

"Vanwege de zwakke Euro", zo stelt manager Cliff Burnstein, "is het logisch om het exportproduct Metallica in deze tijden extra naar Europa te brengen. Als dat zo is, kan dit het meest winstgevend zijn." "Ik kijk naar de beste markten, Indonesië staat hoog op mijn lijst". Dit geldt ook voor de Peppers trouwens, niet toevallig gemanaged door een en dezelfde Cliff Burnstein. De band als exportproduct, vergelijkbaar met Coca Cola, aldus Cliff.

Nou ben ik zelf niet vies van centjes verdienen, en ik gun bands, en zeker goede, hun eerlijk deel voor het verzorgen van plezier, bezinning, energie, enzovoorts. Ik geef met liefde EUR 80 uit voor een speciale vinyl-uitvoering van Death Magnetic van Metallica, ik koop trouw en trots mijn bandshirtje op een concert, en ik vind het niet erg dat daarvan auto's worden gekocht, tweede en derde huizen en het nodige aan bling-bling. Dat hoort erbij. Maar na zo'n rechtszaak - waar het financiële aspect van het muziekmaken wel heel belangrijk wordt, en nu dit bericht over het business model achter de Europese tour - wordt het voor mij een stuk killer. In mijn eigen idealistische wereldje maakt een band muziek en doet daarmee wat ze goed kunnen en graag doen, en ze verdienen daar geld mee. En soms veel. Maar andersom voelt niet lekker.

Misschien is het simpeler. Ik leur zelf de hele dag met iconen (Apple, Starbucks, Levi's - niet toevallig Amerikanen, besef ik me nu), die vooral een 'merkbeleving' uitstralen. "Touch: vol met plezier", "Kom maar op met de dag", "Kwaliteit gaat nooit uit de mode", allemaal zaken die om het product gaan. Als Metallica dat nou ook zou doen. "Doof met dubbel-bassdrumpedaal", of "De beste snake-pit ter wereld". En dat Cliff dan gewoon zijn mond houdt, en zijn verdienmodel niet deelt met anderen. We trappen er toch allemaal in. 

Het lijstje van 2011

We naderen het einde van 2011, en dan moeten er altijd lijstjes gemaakt worden. Beste dit, slechtste dat, grootste zus, meest zinloze zo. Het jaar is nog niet helemaal voorbij, maar we kunnen nu met met dan 11/12e van het jaar achter de rug relatief veilig terugkijken. Wat heeft 2011 ons gebracht? Wat blijven we onthouden, en wat willen vergeten?

Memorabele albums, in willekeurige volgorde
Er zijn een boel mooie platen uitgekomen dit jaar. Vanuit verschillende hoeken, veel verschillende stijlen, met een paar rode lijnen. De kwetsbare-meisjesmuziek is populair (ook in mijn huis), te zien aan het succes van Lana del Rey, Birdy en Adele. Voor de indiemuziek lijkt het terug naar de roots. Less is more, en dat geldt ook voor de albums van 2011, met The Rip Tide van Beirut, El Camino van The Black Keys en de Foo Fighters.  
Enkele platen die in mijn favorieten staan: 

• Beirut/The Rip Tide - sfeervolle muziek
• Austra/Feel it Break - Bush meets Bjork 
• Black Keys/El Camino - Rock 'n' roll zoals het bedoeld is
• James Blake/James Blake - omdat ik het niet met iets anders kan vergelijken 
• The Strokes/Angles - ontegenzeggelijk de energieke muziek met de superherkenbare stem van Casablancas
• Arctic Monkeys/Suck it and See - een waardige opvolger van het onwaardige Humbug.
• Foo Fighters/Wasting Light - recht-toe-recht-aan, niet heel spannend, maar wel lekker (vooral Rope)
• Beastie Boys/Hot Sauce Committee PT II  - we houden er gewoon van
• Ane Brun/It All Starts with One - heerlijke chillmuziek
• Birdy/Birdy - je kent alle nummers al maar toch is het lekker. Ik wou dat ik zo kon zingen toen ik 15 jaar was
• Rammstein/Made in Germany 1995-2011 - ja, ik weet het. Een verzamelaar, maar Rammstein. Dus goed

De Concerten van 2011
Het is relatief bescheiden lijstje, maar wat bezocht uw blogger het afgelopen jaar? 

• Agnes Obel
• The Arctic Monkeys
• EELS
• The National 
• Go Back to the Zoo 
• Tim Knol
• The Mad Trist
• Only Seven Left
• De Staat
• The Vaccines (17 oktober)
• The Vaccines (19 december)

Welke musici zijn ons ontvallen in 2011?

Een naar stukje van het lijstje. Ook in 2011 heeft een aantal muzikanten het tijdelijke voor het eeuwige verruild - waarbij natuurlijk de muziek altijd en eeuwig zal doorleven. En ja, in sommige gevallen is dat heel vervelend. Wie moeten we missen, al dan niet met kiespijn? 

• Gary Moore (58), basgitarist 
• Mike Starr (44), drummer Alice in Chains
• Michael Burston (61), gitarist Motörhead
• Amy Winehouse (27), soulzangeres
• Steve Jobs (56), topman bij Apple en bedenker van alle mooie, witte spullen in mijn huis

Wat is volledig aan mij voorbij gegaan in 2011? 

Een aantal artiesten, albums of hypes is in 2011 aan mij voorbij gegaan. Doodle Jump bijvoorbeeld. Maar ook op muziekgebied heb ik een paar dingen bewust links laten liggen. Want bah. Of gewoon teveel. Aanvullingen zijn welkom, maar dit zijn de belangrijkste: 

• Lady Gaga/Born This Way - ik geloof het nu wel een beetje met onze vleesdragende grensopzoekert 
• Rihannna/met al haar miljoenmiljard singles - één woord: OVERKILL
• Metallica & Lou Reed/Lulu - het was voor mij al erg genoeg dat James Hetfield zijn haar afknipte. Hee James, waar heb je je hardrock gelaten? 
• Lenny Kravitz/Black and White America - meh... 
• Planken - heeft dan wel niks met muziek te maken, maar het is zo zinloos dat het hier past. En als er met zoiets nog een dode valt ook, weet ik het niet meer. Is dat een zinloze dood, of wat?
• Noel Gallagher's High Flying Birds - want ik heb al een album van Oasis
• Liam Gallagher's Beady Eyes - want ik heb al een album van Oasis 

Grote gebeurtenissen op muziekgebied

Ook in 2011 zijn er weer zaken gebeurd die indruk hebben gemaakt. Een kleine greep: 

• Pukkelpop - het stormdrama
• Uiteenvallen van Kings of Leon - Caleb nam een slokje teveel en raakte de weg een beetje kwijt
• Liam en Noel Gallagher maken ruzie - maar lossen het op door allebei een band te beginnen (zie ook het "wat kan ik missen als een splinter in mijn wijsvinger"-stukje, hierboven), en elkaar vervolgens alsnog de rest van 2011 de tent uit te vechten, te schelden en te beschimpen. Rot op jongens, nou weten we het wel. Jullie vinden elkaar niet lievv. Noel naar links, Liam naar rechts en doorlopen. En anders 5 minuten op het strafstoeltje. Zonder gitaar. 
• Blink 182 maakt een nieuwe single en werkt aan een comeback. Heerlijk, punkrock is dood, leve de punkrock. What's my age again? 

En dan nog...

Opvallend: Huize Muziekspreekt heeft niet meer de beschikking over een CD-speler. Weg. Wij draaien onze muziek op de iPod (nog steeds de Classic in verband met de opslagruimte en bij gebrek aan beter) of streamend via het arsenaal aan computers, mediacenters en versterkers. Waarvan maar één van elk, trouwens, maar dit staat wel stoer.

Daarnaast, hoe retro, staat er een frisse, krasvrije en glimmende platenspeler (dank @ Dennis!). Ook wij zijn om, en glijden mee op de revival van het vinyl. Uiteraard klinkt een plaat beter dan een samengeperst mp3-tje, en het artwork van de hoezen is ook mooi (voorbeeldje, licht nsfw), maar de grootste voordelen van de platen zijn dat ik beter uitzoek wat ik haal, aangezien je er financieel volledig op kan leeglopen, en bij het draaien het luisteren op de een of andere manier bewuster gaat. Slow living at its best. Ja, dat vinyl, dat gaat nog eens heel groot worden.

Vooruitblik

En wat gaat 2012 ons brengen? Ik hoop veel concerten, festivals, mooie nieuwe bands, goede albums en een nieuwe iPod. Het jaar begint voor wat de optredens betreft goed met The Vaccines in Paradiso op 3 januari, en Rammstein in Londen, eind februari. Pukkelpop 2012 gaat door, en de geruchtenmachine over Pinkpop is ook al gestart. Bruce Springsteen had voor mij niet gehoeven, maar Metallica mag wel komen. Qua albums laat ik me verrassen. Met de onverwachte pareltjes van 2010 denk ik dat dat wel gaat lukken. En de iPod, tja, ze maken de Classic nog steeds, maar een groovy touch met veel GB's - die wil ik wel.

De beste...

... wensen voor 2012, allemaal. Het is nog een beetje vroeg, maar nu alvast de wens uit de grond van mijn hart dat 2012 jullie alles mag brengen wat jullie wensen.

Sluiten we af met muziek, echte muziek. Om echt in de kerstsfeer te komen: vergeet Mariah Carrey, Wham!, John Lennon: de kerstplaat van dit jaar is van Smith (Tom ~, Editors) & Burrows (Andy ~, ex-Razorlight), met When the Thames Froze. Kom maar door met de flikken, choco en het haardvuur. Tot snel! 

Verdraaid...

... het wordt weer eens tijd dat ik ga bloggen. Mens, dat is alweer lang geleden! Ik had, een uitstekende reden, last van mijn smoesjes. Daarom is het niet eerder gelukt. En wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd? Een boel! Bijna teveel om op te noemen. 

Ik doe toch een poging:

• The Black Keys hebben een nieuwe plaat. Die is goed. Blues, Rock, Rock 'n' Roll, heerlijk. Kijk voor single Lonely Boy naar deze videoclip op Youtube. 
• Metallica gaat touren, en speelt onder andere op Download Festival in Donnington - UK, op Rock im Park en Rock am Ring in Duitsland en ze spelen een gig in een oude gevangenis in Denemarken. Op de optredens in Donnington en Denemarken gaan ze hun volledige Black Album draaien. Cool! 
• Rammstein heeft een Best Of-album uitgebracht: Made in Germany 1995-2011. De single van deze verzamelaar is Mein Land, lekker ouderwets rammen met een geweldige videoclip. 
• Ik heb toch nog een kaartje voor Rammstein: ik ga in Februari naar de epische O2 Arena in London. Ja, je moet er wat voor over hebben! 
• Nog een concertje in het vooruitzicht: the Vaccines. Intussen twee keer verplaatst, maar 3 januari zou het dan nu echt moeten gebeuren. 
• Birdy, het 15-jarige Wondermeisje, heeft een nieuw album. Lekker voor onder kerstboom. De single, Skinny Love, is super. Let ook vooral op het kraken van de kruk halverwege het nummer. 
• Mijn 3fm-helden die mij op vrijdagavond door de file heen kletsen met onzin, zang en kazoo's, Ekstra Weekend, hebben de Gouden Radioring gewonnen. Mede-Soester Gerard Ekdom en Michiel ("Welke Michiel? Veenstraveenstra!") Veenstra hebben mij voor mijn stem (ik kan de leus "stuur 'ring 3' naar 9090" wel dromen, nu) beloond met een luchtgitaar. Ik heb het apparaat ontvangen, en na wat stemmen, doet-ie het perfect. 

Tot snel - en wat sneller dan tot nu toe, trouwens. 

Lana del Rey - Add lips

Beetje flauwe titel, natuurlijk. Lana del Rey, van het betoverende liedje "Video Games" (klik hier voor de video), is met name in het nieuws en op de blogs vanwege haar gezicht. Het schijnt dat zij het afgelopen jaar haar verschijning, imago en haar gelaat, en dan met name haar lippen, wat heeft aangepast aan een commercieel verantwoord beeld van indie, alternatief en romantisch. 

Vast en zeker. Het kan mij eerlijk gezegd niet zoveel schelen. De grootste verrassing voor mij was om dit meisje te zien, 24 jaar oud, met een stem alsof ze er al wat jaren op heeft zitten. De single "Video Games" was op 3fm al een enorme hit, nog voor de plaat zelf uitkwam. En terecht! Ze is volgens de overlevering al vanaf haar 17e bezig om succesvol te worden, en ze heeft verschillende projectjes gehad sinds die tijd, sommige veelbelovend, andere wat minder. En nu staat ze er.

Met de enorme hype die om haar heen is gecreëerd - schijnbaar met name door haarzelf en haar management van Interscope - 'staat' ze er wel. Een zorgvuldig opgezette indie-look, film-noirachtige beelden en bijpassend imago leidden wel tot een het credo "Belofte van 2012" en een binnen 24 minuten uitverkocht concert in Engeland. 

En dan die singel. Die plingeplonge-muziek die ik erg tof vind (en ook wel veel tegenkom, de laatste tijd: Austra, Ane Brun, Agnes Obel), de zachte stem met tegelijkertijd het rauwe randje: ik hou ervan. Haar debuutplaat komt begin 2012 uit, zo willen de voorspellingen, en ik denk dat op basis van de muziek, maar met name door het zorgvuldige georchestreerde imago, dit nog wel eens een klapper zou kunnen worden. Ik ben benieuwd: ik ga zeker mijn best doen om dit debuut te pakken te zien te krijgen.

Geniet nu nog van de singels en de optredens her en der: lijstje van Youtube. 

Nu op de platenspelert: Nevermind - 20th Anniversary Edition

NOSTALGIA ALERT - Pas op: ik ga op een trip through memory lane. Ik ga geen recensie geven. Voor een goede recensie van Nevermind, kijk hier.

Groot was mijn vreugde gisteren, toen de postbode een enorm pakket bij me afleverde: de jubileumeditie van het album dat toen ik een puberend scholiertje was, mijn leven volledig op zijn kop zette.

Flinke woorden, he? Het was ook wel een flink heftige periode. Mijn toenmalige beste vriendje in 4HAVO was een enorm muzikale jongen, hij heeft mij de eerste drumlessen gegeven, hij speelde in een band met even virtuoze vrienden, had afwisselend blauw en groen lang haar en hij gaf mij een cassette met Nirvana. Uiteraard kende ik Smells Like Teen Spirit wel van MTV, maar zoals met veel liedjes in die tijd bleef het bij de single. En toen gaf hij me de bandjes van Nevermind en Bleach. En ik was om. In de berichten over de recente heruitgave van deze monsterplaat komt veelal "een bak teringherrie" terug, en dat was precies wat ik nodig had.

Als gezegd, ik ga niet de plaat recenseren. De originele plaat kent iedere rockliefhebber, lijkt me, en die heruitgave van alle live- en studiosessies is geweldig om aparte nummers van Nirvana te hebben. Het is prachtig om een albumhoes voor 4 platen te hebben, met mooie foto's, en die schitterende voorkant (klik hier voor een leuke anekdote, trouwens). De plaat is goed. Vergeet alle discussies of Cobain nou wel of niet succes wilde hebben, of het bak herrie is of een keerpunt in de geschiedenis. Je moet deze plaat hebben, om met een noodgang teruggeworpen te worden in die tijd. Wat kwam er bij mij terug toen ik gisteren veel te laat en veel te hard disc 1 op de speler legde?

• Ik merk dat er gaten in mijn geheugen zitten van specifiek die periode;
• Ik zag mezelf weer bij mijn beste vriendje op zijn kamer zitten, luisterend naar Zappa, Monty Python, Nirvana en hun eigen muziek;
• Ik zag mezelf weer zitten in het plaatselijke park met een groep vrienden, allen met te lang en te vet haar;
• Ik voelde weer de uitlaatklep voor alle puberale boosheid, onzekerheid en het gevoel van 'muziek van iemand die me begreep' (alhoewel ik tot op de dag vandaag niet weet wat ik daarmee bedoelde);
• Ik wil direct weer soldatenkistjes kopen, en 
• Ik ben weer als een malloot door de kamer aan het springen. 

Nog een persoonlijke anekdote: ik spaar muziekshirtjes. Nu van de bands die ik live zie en goed genoeg vind, maar toen nog niet. Mijn ouders vonden het wat eng voor mij om naar het concert te gaan (daar ben ik dus niet geweest, %*%^#$#@) maar ik had wel een shirt van Nirvana. Op de rug van dat shirt stond "Fudge-packing, crack-smoking, satan-worshipping motherf*cker". We waren toen met het gezin op vakantie en waren de dag dat ik dat shirt aan had, in de buurt van een klooster. Toen er twee nonnen aankwamen, brak het zweet me uit (protesten ok, maar om mijn eeuwige ziel in gevaar te brengen vond ik ook wat gortig). Ik heb toen, met behulp van mijn broertjes, met succes mijn rug van ze afgehouden. 

Jammer dat die periode voorbij is. Ik kan me nog herinneren dat ik na 5VWO die periode achter me liet. I cleaned up, en verkende de wereld van house. Weg was de legerbroek, weg waren de kistjes en het lange haar. Het uitgeven van deze plaat is voor mij hét excuus om mijn herinneringen opnieuw te beleven. Ik ben even weg, ik ga even in een park zitten.

PS: mijn vriendje van toen heeft intussen Hogeschool voor de Kunsten gedaan, geeft muzieklessen en heeft met zijn oude bandleden weer een band opgericht. Check hun Myspace voor meer informatie. 

Uit de oude doosch-achtig

In de afgelopen festivals van Leeds en Reading deelden de bands The Strokes en Pulp de hoofdpodia. Grappig om te zien hoe indie-held en Pulp-frontman Jarvis Cocker - die in de jaren '90 al een ongewassen bos haar had - nog steeds moeite heeft de Palmolive-shampoo te vinden. Kijk hier voor een fotoreportage met links naar videobeelden van de optredens.

Overigens maakte Jarvis een mooie opmerking: hij droeg het nummer Joyriders op aan de relschoppers in GB onlangs: "This is dedicated to those people who were rioting. They weren't rioting, they were just playing Grand Theft Auto outdoors." Als je het mij vraagt, koren op de molen voor de anti-spelletjes-groeperingen, maar toch, het was een leuke twist.

Wil je nog eens zien waarmee Pulp in de jaren '90 zo denderend populair was? Kijk hier! 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd":Joss Stone - "LP1"

Met 'het oog wil ook wat' in het achterhoofd, de nieuwe CD van Joss Stone geluisterd. De plaat heet "LP1", en lijkt een nieuw begin voor Stone in te luiden. Niet voor het eerst, want ze noemde haar derde plaat "Introducing Joss Stone", aangezien ze daarmee een nieuwe weg insloeg. Maar ze noemde "Mind, Body and Soul" - haar tweede album - ook al haar 'echte' debuut, aangezien ze daarop veel van haar nummers zelf schreef. En haar eerste album, The Soul Sessions is natuurlijk haar debuut... omdat dit haar debuut is.

LP1 is haar debuut, omdat dit haar album is dat ze niet via EMI uitbrengt, maar via haar eigen label "Stone'd Records". Leuke woordspeling, dat kan je niet ontkennen.

Nu - met een frisse blik en een open mind maar eens geluisterd naar haar vierde debuutalbum. De CD begint stevig, met het ruige Newborn en de bluesy tracks Karma en Don't Start Lying to Me Now. Vooral die laatste is prettig. Fijn pianopingeltje erdoor, handklapjes en een gezellig achtergrondkoortje. Je ziet jezelf gewoon in een iets donker, verrookt zaaltje zitten, alwaar Stone op het podium staat te jammen. Het is geen echte, vuige blues maar ligt lekker in het gehoor. Dan wordt het wat kalmer met Last One to Know, Drive All Night en Cry Myself to Sleep. Dit nummer werkt rustig naar een climax toe, als het nummer in de laatste minuut wat harder gaat. Daarna schakelt ze weer een tandje bij met lichtere tonen waar ze met haar vibrato doorheen tettert, en ze sluit af met wat ballad-achtige nummers. Boat Yard en Take Good Care - vooral die - is een regelrechte tranentrekker. Als dit het voor je doet.

Ik ben een fan van de echte blues. Dit klinkt mij allemaal net ietsje te glad in de oren. Bij een bluesnummer verwacht ik onbewust een rokershoestje, gerinkel van glazen en applaus. Dat mist natuurlijk op een studioalbum, maar daardoor herken je wel de klasse in de stem van Stone. Het moet je liggen, maar als je ervan houdt is het een goed album. Is het weer een debuut? Dat weet ik nou ook weer niet. Het is een goede plaat, herkenbaar door dat onmiskenbare stemgeluid van Stone, maar geen totaal nieuwe richting. Het zal vast anders voelen, zo werkend vanuit je eigen platenmaatschappij, maar dat de geboorte van een nieuw 'debuut' noemen, dekt de lading ook niet.

De juweeltjes: Don't Start Lying to Me Now en Drive All Night. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Woods - "Sun and Shade"

De bossen in met Woods. Deze Amerikaanse lo-fi-folkrockband uit Brooklyn levert met Sun and Shade album nummer 6 af. Met dit album ga je regelrecht terug de jaren '60 en '70 in. Psychedelische muziek, orgelpingeltjes en drumfilletjes die bij elkaar de Byrds niet zouden misstaan - en dat niet eens in een al te modern jasje. Als je tegen me zou zeggen dat dit een plaat is uit de protestperiode van vorige eeuw, zou ik je zonder meer geloven.

Toch stamt de band uit 2005 en lijken de directe lijnen met sit-ins, Woodstock (behalve de naam, dan) en haarbandjes ver, ver weg. Als je kijkt naar hun website (via front-man's platenlabel Woodsist) - niks geen flash, menuutjes, en popupschermen, helegaar niks - en naar de fotootjes die erop staan, zie je flanellen shirts, grote brillen en fout haar.

Maar die muziek is gaaf! Ik ben dankzij vaders zelf grootgebracht met reuzen als The Byrds, Jefferson Airplane en Santana, dus de muziek voelt vertrouwd. Het klinkt uitstekend geproduceerd zonder kil-strak over te komen, en heel sfeervol. Ik heb het gevoel dat ik 40 jaar terug ga in de tijd, zonder dat ik het idee heb naar oude muziek te luisteren. En dat is best wel een verdienste.

Het album is maar drie kwartier lang, en kent twee nummers die korter zijn dan 2 minuten. Korte, krachtige nummers, waar de folk vanaf druipt. De zachte stem van Jeremy Earl en de kwetsbare gitaren op de achtergrond  sturen je direct de jaren '60 in, bijvoorbeeld met Pushing Only's en any Other Day. Out of the Eye en Sol y Sombra zijn twee lange instrumentale nummers, van respectievelijk ruim 7 en 9 minuten, en door het ontbreken van de zang van Earl, focus je op de muziek.

Terugverlangen naar de muziek van het Woodstock-tijdperk hoeft niet. Je kunt gewoon nu naar de winkel, kijken bij 'nieuwe releases' en genieten van al het moois dat nu op dit moment wordt gemaakt.

Dus, combineer oud met nieuw: Zoek je houthakkersoverhemd onderuit de kast, pak een boomstronk om op te zitten, kruip onder een boom, en selecteer Woods op je iPod Touch. Het kan. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Thievery Corporation - "Culture of Fear"

Ik ben wel groot fan van lounge-achtige muziek: ik heb alle CD's van de SupperClub-serie, en een stel lounge-jazz-artiesten op de zilveren schijfjes, 'heerlijke muziek voor op de achtergrond, op een herfstige dag op de bank'. Toevallig is een tijdje geleden "Radio Retaliation" van Thievery Corporation in mijn iTuneslijst terecht gekomen. Dit album heeft een wat bredere mix van stijlen, van snellere jazz, naar soul. Toen ik de nieuwe van het Amerikaanse duo voorbij zag komen, heb ik besloten deze plaat maar eens aan een wat dieper onderzoek te onderwerpen.

Culture of Fear is de weinig uitnodigende titel van het album. Angstcultuur? De albumhoes is een camera - Big Brother is watching you.  In Culture of Fear (samengevat lijkt het de wens van de [Amerikaanse] overheid om ons angstig te houden) en  Overstand (angst zonder reden) gaan de artiesten hier dieper op in. Maar toch, het eerste wat tijdens de intro-scan op het album opvalt, is dat de stijl meer rond bijzonder relaxte, warme en zelfs een beetje dromerige jazz is opgebouwd. Twee nummers hebben duidelijke raggae-invloeden (Overstand en Stargazer), de rest is een slepende stroom dub, jazz en acid-jazz. Heerlijk om bij weg te dromen.

De twee producers Rob Garza en Eric Hilton en hun team van gelegenheidsartiesten hebben als thuisbasis Washington D.C. en timmeren vanuit daar sinds 1995 aan de weg. Hun muziek is een mix van stijlen (duidelijker te horen op hun andere albums waar het verschil groter is), invloeden van landen en talen. Met name India, het Zuid-Amerikaans continent en de Balkan vormen de muzikale bakermat voor hun muziekstijl. Culture of Fear is dan ook een prettige plaat, met gelijkenissen met het Franse Air, Gare du Nord en Blockhead.

Wat ik het lastigste vind is om de aandacht erbij te houden. De DJ's hebben een duidelijke politieke mening (ook Radio Retaliation stond bol van protesten, tegen het IMF, George W. Bush en rijkdom in het algemeen), maar als ik naar dit soort muziek luister, drijf ik weg. Ik hoor het wel, maar registreer het niet. Wat ook niet helpt, is dat ik dit geen genre voor protestmuziek vind. Ik luister triphop om tot rust te komen, en om gemurmel te hebben op de achtergrond, als Mrs. MusicMaestro knutselt of kookt, en ik lees. Als ik kwade muziek wil, pak ik de Sex Pistols, Rage Against the Machine of Biohazard.

Gelukkig kan uitgebreid chillen, kickin' back en coppin' out perfect met dit album. Sommige nummers zijn wat energieker (Culture of Fear heeft snelle raps) maar over het algemeen is het heerlijke jazz, waar ik een prettig gevoel aan overhoud. Juweeltjes? Take My Soul, Where It All Starts en Fragments. 

Pukkelpop 2012?

(C) Foto: Jan Geloen

Na de tragedie op Pukkelpop vorige week, waarbij tijdens een noodweer 5 doden vielen en meer dan 70 mensen gewond raakten, staat Pukkelpop 2012 op losse schroeven. Burgemeester Hilde Claes van de Belgische gemeente Hasselt zegt op de Belgische Radio 1 dat het niet zeker is of er een toekomst is voor Pukkelpop.

Ik hoop dat dit een uitspraak is op basis van de begrijpelijke emotie van de gebeurtenissen van vorige week, en dat deze in de komende periode weer genuanceerd zal worden. Want Pukkelpop is niet alleen een instituut dat al 26 keer honderdduizenden fans van verschillende plekken bij elkaar heeft gebracht, maar ook gewoon een bijzonder gaaf, veelzijdig en relaxed kunstfeest. Ik zou het heel jammer vinden als het stopt. Als het volgend jaar doorgang vindt, zal het vast gek voelen, en er zal een rare sfeer heersen, maar het laten verdwijnen van het festival zou echt zonde zijn.

In 2000 vond op Roskilde, een van de grootste festivals van Europa, een ongeluk plaats waarbij - in tegenstelling tot PP11, waarbij een freakish, plots opkomend noodweer de oorzaak was - in totaal 9 mensen in verdrukking omkwamen tijdens een Pearl Jam-concert. De festivalreeks ging door en nog elk jaar worden de omgekomen fans herdacht.

Het schijnt dat wij Nederlands pittige kritiek hebben geuit op het festival, de tenten en de communicatie tijdens en na de ramp. Waar de Belgen vooral rouwen en helpen (zie ook #hasselthelpt op twitter!), moeten wij direct een schuldige hebben, analyseren waar het vandaan komt en hoe we het kunnen voorkomen. Prachtige strevens, zeker bij het voorkomen van dit soort rampen maar elke meteorologische minkukel (waaronder ikzelf) kan zien dat windkracht honderd, die opkomt als een donderslag bij heldere hemel (no pun intended) niet te voorkomen is. Kijk naar de beelden. Hagel, regen, alles kwam zijwaarts binnen. Zulke buien, zeker zo kort en hevig, zijn zeldzaam. Tenten uit beton, palen van staal, dat kan helpen. En volgens mij is nog erger leed voorkomen door druppelsgewijs informatie vrij te geven. Ik heb niets gehoord van een volksopstand.

Mocht het zo zijn dat we door global warming meer van dit soort buien mogen verwachten, dan is er wat anders aan de hand. Ik denk dat we geen symptomen moeten gaan bestrijden door over de communicatie te meuen (de ramp was al gebeurd, de mensen al van het terrein af, de wegen al vol met auto's), en vooral maar niet te hard nieuwsuitzendingen vullen met correspondenten, specialisten en andere ervaringsdeskundigen die 'in het kader van goede nieuwsgaring bij alles kritische vragen stellen'. Soms gebeuren er gewoon dingen.  

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Gotye - "Making Mirrors"

Trouwe luisteraars van 3fm hebben de single al eens voorbij horen komen: "Somebody That I Used to Know", van Gotye. Het was de 3fm-megahit en heeft zo behoorlijk wat airtime gehad. Deze single komt van zijn laatste album "Making Mirrors". Van zijn vorige album "Like Drawing Blood" had hij in Europa al twee singles uitgebracht die in België bescheiden succesjes hadden, maar nu - met de tweede single die overal aan lijkt te slaan - is zijn basis breder.

De geboren Belgische, maar thans Australische Singer-Songwriter Wally de Backer heeft met Making Mirrors album nummer 3 gemaakt. Voet aan Europese grond lijkt het resultaat. Somebody That I Used to Know zat direct in mijn kop, en ging er niet meer uit. Het dashboard van mijn auto - de plek waar ik pleeg radiouitzendingen te volgen - was direct mijn drumstel en keyboard ineen. Ik móest wel meetikken. 

Getriggerd door de single met dat pingeltje heb ik de rest van het album maar eens goed beluisterd. Ik moet zeggen, hij weet wat hij doet. De muziek zit goed in elkaar, en hij heeft een aparte stem - altijd een eigenschap waardoor ik muziek nèt even wat specialer vind.  Er zitten wat jaren '80-invloeden in (Eyes Wide Open, Save Me), wat soul of Motown (Smoke and Mirrors, I Feel Better), losse pop (In Your Light), Reggae (State of the Art), en de jaren '70 (of zoals ik dat dan vertaal - met Giving me a Chance en Bronte).

Hier zit dus direct mijn bezwaar. Hoewel de nummers afzonderlijk goed zijn, sterk in elkaar zitten en alles klopt, mis ik de samenhang in het album. Los van elkaar zijn de nummers goed, maar de afwisseling tussen syntho-pop en reggae is mij wat te groot. Voor mijn gevoel zit ik naar een "Best-of-Nu-Muziek-Top-100-Verzameling-deel-4" te luisteren. Wel een heel goede verzamelaar, maar een verzamelaar. Door de single somebody That I Used to Know verwachtte ik een album met een alternatieve sound, en die heb ik gekregen. Maar elk nummer is een alternatief voor het vorige. Geen zin in Motown? Dan krijg je toch Raggae!

De beste nummers van de CD zijn Eyes Wide Open en Somebody That I Used to Know. 

Breaking: Noodweer treft Pukkelpop

Breaking news vanavond: het geweldige festival met de dubieuze naam Pukkelpop in het Belgische Hasselt is getroffen door noodlot in de vorm van noodweer: op dit moment zijn er 3 doden gemeld en tientallen gewonden, waarvan enkelen zwaar.

Een afschuwelijk noodweer met slagregens, hagel en onweer treft het festivalterrein en verwoest tenten, ontwortelt bomen en gooit torens omver. De Chateau-tent waait omver, de eerste amateurbeelden laten zien wat voor een wind over het terrein trekt.

De festivalleiding zit nu in dubio wat te doen: ze hebben op de avond zelf de muziek al laten doorgaan om de menigte rustig weg te krijgen, en de overige dagen van het festival gaan door in aangepaste vorm. Zie hier de Twitterberichten over het drama. Sterkte iedereen.

Plaatjes in de fik

FTW? Wat nu? De wereld vergaat!!!11!one. Potvissen spoelen en masse aan voor de Nederlandse kust, het zomert maar niet, vandaag bijna een beurskrach (maar voorspellen wat er morgen gebeurt, daar doe ik niet meer aan), en zo'n beetje heel Engeland staat in brand en rolt vechtend, plunderend en fikkiestokend over straat.

De rellen die afgelopen zaterdag in Londen begonnen, verspreiden zich als een olievlek door heel Engeland. Ook Noord-West-Engeland en de west-Midlands zijn intussen in de ban van het 'protest'. Na Londen, Bristol, Leeds, Birmingham is nu Manchester aan de beurt. De beelden van de meubelzaak die in vlammen opging gingen de wereld over, en de beelden van het "protest" bij een kledingmarkt en een t-mobile-winkel maken het wel moeilijk om te geloven dat het alleen maar gaat om een protest naar aanleiding van een dode door een politiekogel dit weekend.

Klein persoonlijk leed: de meubelwinkel was al 140 jaar in de familie: 5 generaties hebben er stoelen, banken en ander huisgerei verkocht - in één nacht weg. De zaak van Jamie Oliver in Birmingham, Jamie's Italian, is gisteren kort en klein geslagen. Zonder slachtoffers, dat wil zeggen, directe slachtoffers dan. De eigenaar van de meubelzaak zat goed stuk. 

Aangezien dit een muziekblog is: ook de muziekindustrie is intussen slachtoffer geworden. In een van Sony's panden in Enfield, Londen, zit distributeur PIAS. Zij verdelen albums van onder andere Franz Ferdinand, Adele, M.I.A. en - dit doet zeer - Boysnoize en de Artic Monkeys voor Engeland en Ierland. Ze zijn nog aan het achterhalen hoeveel er verloren is, maar zoals het er nu voorstaat is de oplage van "The Hellcat Spangled Shalala", de laatste single van de Artic Monkeys (ja, een kutnummer, maar toch) en de oplage van Adele's "21"-album verloren. Er zijn al oproepen om de artiesten (want er is een immense lijst van kleine bands, groepjes en artiesten getroffen) te steunen door MP3's te kopen, en er staat een benefiet op stapel.

Dames, heren, koopt MP3's. En steunt Den Kleinen Artiest. Laat hen niet in de vlammen ten onder gaan. De lijst: alhier! 

About time: The Temper Trap werkt aan nieuw album

De Australische band The Temper Trap is bezig met een album. Eindelijk. Na het lyrisch ontvangen "Conditions" dat uitkwam in 2009, is het lang stil geweest. Te lang, naar mijn smaak.

Op dit moment zijn de vier heren in London bezig met schrijven van teksten en liedjes. Er is nog niets bekend van een datum van release, of zelfs een naam, maar het doet mij deugd dat dit geen eendagsvlieg is: daar zijn ze veuls te goed voor.

Ben je na al die tijd vergeten wie ze zijn? Leve Youtube! Ze maakten de zweverig-achtige muziek van de singles als "Sweet Disposition" en "Rest".

Kings of Leon doet 'plop'-reclame

Je hebt de reclame vast wel eens voorbij zien komen: de band Rigby staat op een klein podium, als een muziekgangster een Grolsch-beugel openklikt, met de welbekende 'plop'. De zanger denkt, "droge bek!" en vraagt omstandig om een drankje. Knap dat hij dat plop-geluid zo hard kan, maar vent, er staat een microfoon voor je! Doe niet zo moeilijk, en schreeuw gewoon "Hey, I will have one of those!", maar goed. Belangrijker: waarom is dit nieuwswaardig?

Omdat de Amerikaanse band Kings of Leon iets gelijkwaardigs deed. Afgelopen vrijdag was Kings of Leon in Dallas. Vlak voor het einde van het concert ging de zanger Caleb Followill naar eigen zeggen even weg om 'te kotsen en een biertje te pakken'. Hij zou terugkeren voor het slot van het concert, maar dat lukte kennelijk niet meer. Zijn broer probeerde nog te redden wat er te redden was, maar dat mocht niet baten. Hij bood zelfs aan zijn hand over zijn hart te strijken als zijn fans alle albums in de fik zouden steken. Publiek kwaad, maar dat kwam ook omdat Caleb al in kennelijke staat van beschonkenheid stond te zingen. Hij kon niet zingen omdat zijn stem weg was, en vroeg het publiek te zingen terwijl hij de problemen te lijf probeerde te gaan met bier en tequila.

In mijn ogen zou het een zegen zijn om naar een concert van de Kings of Leon te gaan waar Caleb geen stem heeft, en hij mij vraagt te zingen. Geloof me, ik heb geen zangstem. Ik breek ruiten. Ik maak kleine kinderen aan het huilen. Mensen vluchten, dieren zwermen weg. Zelfs als ik zou 'grunten', zeggen de pro's, 'he, joh, doe dat maar gewoon niet, jongen'. Maar als ik zou zingen bij het KoL-concert, zou het beter klinken dan Caleb. En het zou zelfs nog beter gaan als hij mij laat zingen, en mij dan ook bier en tequila geeft. Top-avond, zeg ik.

Het artikel meldt ook nog dat in 2010 de Kings of Leon al eerder moesten stoppen omdat een aantal duiven het concert zo slecht vonden, dat ze en masse over de band heen scheten. De duiven hebben gelijk. We hebben weer gelachen.

Doek voor Amy

Akelig bericht op een dag vol akelige berichten: Amy Winehouse, 27 jaar, is dood aangetroffen in haar huis in London, vanmiddag.

Ze had al een verleden met drank en drugs, afkicken en rechtzaken, foute en nog foutere vriendjes, en na het debacle in Belgrado hield iedereen zijn hart vast. Niet voor niets blijkt nu, want op veel te jonge leeftijd sluit Amy zich aan bij de 'Club van 27', muziekhelden die op 27-jarige leeftijd het tijdelijke voor het eeuwige inruilden. Ik noem:

• Kurt Cobain (Nirvana)
• Jimi Hendrix 
• Jim Morrison (The Doors)
• Brian Jones (Rolling Stones)
• Janis Joplin (Big Brother and the Holding Company)

Lijkt geen gezonde leeftijd, dat 27. De doodsoorzaak van Amy wordt nog onderzocht, maar het illustere lijstje hierboven wordt voornamelijk gevormd door mensen die, om het zacht te zeggen, het lot wat hebben getart. Jim Morisson is overleden aan een hartaanval, maar de overigen hebben Magere Hein op zijn minst een klein beetje geholpen. 

Amy Winehouse heeft twee albums nagelaten: het geweldige "Frank" uit 2003 en het eveneens heerlijke "Back to Black" uit 2006, met het nummer "Rehab", dat haar internationale doorbraak betekende - en toevallig ook het afglijden in het leven rond drank en drugs. 

Jammer genoeg is de wereld weer een authentiek artiest armer. 

F*cking moedeloos

Toch grappig hoe nieuws wordt gemaakt. Britt (wie?) is boos, want er gaan geruchten dat Britt (echt, wie?) met haar gezicht in de Playboy zou komen te staan.

De hoofdredacteur Jan Heemskerk, je weet wel, die kekke-brildragende überman die bij jong en oud vrouwvolk een nietje in de buik jast, zou schijnbaar hebben gezegd dat hij met Britt (ehm...) in onderhandeling is, aangezien Britt (...) "er niet verkeerd uit ziet". Eén voordeel als ze in dat mannenblad komt: dan hoor je haar niet praten. Britt kennen we namelijk van Echte Meisjes in de Jungle. Ik kan met gepaste trots zeggen dat ik dat programma nog nooit heb gezien.

We kennen haar natuurlijk allemaal van RTL 5's "Take Me Out" (ik schreeuw altijd 'Punch me out!' tegen mijn vrouw als dit programma opkomt).

We kennen Britt namelijk ook van F*cking Vet. Wat? Nou, dit. Dit liedje van Sak Noël is leuk. Voor een paar keer. De versie van Britt is niet om aan te horen. Of "oam oaannn te hooaaaren", zoals zij het waarschijnlijk zou zeggen.

Het berichtje is alweer een paar dagen oud, maar kennelijk is Britt (wie?) boos. Mensen hebben namelijk de tekst van haar liedje gejat, op een t-shirt geplakt en verkopen dat zonder Britt centjes te geven. Ja, die tekst van liedje dat haar platenmaatschappij zelf ook heeft gejat. Ach, het zal met royalties voor onze Sak allemaal wel goed geregeld zijn, maar toch. Het liedje is niet van haar. Echt niet. Ik word er dan zo verdrietig van dat mensen die iets niet zelf hebben bedacht, dat op een t-shirt plakken, dan kwoad worden als mensen dat nadoen en haar daar niet voor betalen.

Soms is het best wel stom om radio te luisteren.

Eet smakelijk

Mijn wederhelft blogt ook, over eten. Zoals ik naar nieuwe muziek luister en de verschillende muziekbladen doorspit, leest zij de Delicious en de nieuwe kookboeken op zoek naar inspiratie.  Je kunt je voorstellen dat geregeld nieuwe gerechten en recepten worden getest, waarbij het ultieme doel is om spannende combinaties te bedenken met uiteenlopende ingrediënten. Als we wat tegenkomen over de respectievelijke onderwerpen, dan tippen we elkaar daarover.

In dat kader las ik een ongelooflijk smerig bericht op www.nu.nl, eergisteren. Ik ben zelf niet vies van experimenteren met aparte ingredienten, maar deze man maakt het wel heel erg bont. Denk je lekker yoghurt te krijgen, is het wel met de smaak 'puddingbuks'. Lees het artikel op deze link. Treffend trouwens, dat deze vrouw de smaak 'lichaamssappen' eruit wist te pikken. Een vrouw met een ontwikkeld smaakpalet, of de partner van een man die gelukkig te prijzen is? 

Als je gaat zoeken op 'smerige dingen eten' op google, kom je - na verhalen over mensen die vliegen, torren en wormen eten in het buitenland en nooit, nooooit meer op vakantie willen - best wel veel berichten tegen over mensen die expres, uit leedvermaak of commerciële overwegingen zo goor mogelijke dingen eten. 

Ten eerste zijn er de programma's, van een kleine groep over het algemeen mannelijke waaghalzen, die zichzelf en hun beste vriendjes pijn doen en daar heel hartelijk om lachen. Jackass (MTV, behoeft waarschijnlijk geen uitleg meer) is er zo een, en ook het Engelse Dirty Sanchez (eveneens MTV, en een stapje erger dan Jackass) mag er wezen. Uiteraard doen de hoofdrolspelers van beide programma's elkaar pijn met nietmachines, winkelwagentjes en paintball-pistolen, maar ook met eten halen ze rare fratsen uit. 

Zo is Jackass' voormalig clown Steve-O bekend om het kunstje dat hij heel veel of heel vies eten eet, om het daarna weer uit te braken. En in de roemruchte aflevering met Vomelette maakte Dave England een omelet met reeds genoten voedsel, als je begrijpt wat ik bedoel. In Dirty Sanchez speelden ze het klaar om het afvalproduct van de liposuctie van een van de hoofdrolspelers, op te drinken als een straf bij een spelletje. Ik kan het niet netter vertellen, en beloof me, zoek deze filmpjes niet op Youtube op. Als iets een 'Bad Mental Image' oplevert, is dit het wel. 

Ietwat treuriger zijn de opdrachten in de spelshows als the Pain Game, Fear Factor, en zelfs in het geflopte Secret Story. Doel van de oefening is zo vies mogelijke dingen te eten, voor geld of om naar een volgende ronde te komen. Waar ik bij Jackass en Dirty Sanchez het nog kan waarderen omdat die lui echt geschift zijn, kan me dit soort programma's minder bekoren. Er zit toch teveel een element in van 'de ander pijn doen'. En met eten mag je niet spelen, zelfs niet als het fecaliën, vliegen of modder is. Bah.

Pijnlijke video met eten: de held van velen, David "The Hoff" Hasselhoff, drinkt een glaasje teveel, eet een hamburger en wordt te kakken gezet door zijn dochter. Kijken!

In de stijl van het berichtje van gisteren las ik het bericht uit 2009 van een stel medewerkers van een grote pizzaketen uit New York. Zij maakten ook filmpjes terwijl de ander vieze fratsen uithaalde met eten. Een selectie uit de vindingrijkheid van het tweetal: een wind laten op een salami, kaas in de neus stoppen en daarna op de broodjes, niezen op het voedsel en de neus leegblazen op de pizza's. Ze zeiden trouwens dat het 'als of' was, en dat ze het niet hebben geserveerd. Tuurlijk, jongens. Het zal je gebeuren! De viespeuken waren niet alleen verschrikkelijk smerig, maar ook verschrikkelijk stom. Dit soort grappen heeft natuurlijk pas zin als het op het internet geplaatst wordt, en op de een of andere manier snapt dit soort pummels niet dat de baas ook internet heeft. En Youtube kan spellen. De wereld - en de New York in het bijzonder - kan rustiger slapen in de wetenschap dat dit tweetal is ontslagen. Ik denk dat deze actie is geinspireerd door Eminem, getuige zijn actie in deze muziekvideo. Een paar liedjes later maakte Eminem trouwens de video 'Role Model', waarin hij uitlegt dat je hem echt niet na moet doen. Te laat.

Een kort lijstje met voedselrelateerde muziek:

• Chocolate - Snow Patrol
• Everybody Eats When They Come to My House - Cab Calloway
• Cheeseburger in Paradise - Jimmy Buffett
• Tequila Sunrise - the Eagles
• Tequila Sunrise - Cypress Hill
• Breakfast at Tiffany's - Deep Blue Something  
• Sugar Never Tasted So Good - White Stripes
• Banana Pancakes - Jack Johnson
• Piece of Pie - Stone Temple Pilots

D-to-the-R-to-the-Izzle

Berichtje in de Engelse Tabloid The Sun: Tom Felton, een van de acteurs uit Harry Potter, heeft het vervolg van zijn carriere uitgedacht. Hij overweegt rapper te worden. In navolging van Hermelien (model) en Harry (musicalster) hoefde Tom niet lang te zoeken naar een invulling van zijn "leven 2.0", na de filmreeks.

Tom speelde de slechte Draco Malfidus, een pesterig klein mannetje, bijgestaan door zijn bijzonder goed gecaste en evenzeer slechte vader Lucius Malfidus. Als de filmreeks stopt, kan ik me goed voorstellen dat je op zoek gaat naar wat anders, dus ook Tom. Op de rode loper krijgt hij de vraag van een verslaggever: ‘...en wat ga je nu doen, Tom?’, waarop Tom antwoordt: “Ik overweeg om rapper te worden.” Goed antwoord, maar qua woordkeuze natuurlijk niet zo sterk. ‘Ik overweeg?’ Nee, je bent rapper, of niet. Of je gaat rapmuziek maken, of niet. Zeker in de rapmuziek, waar hoe je overkomt, je ‘street credibility’, erg belangrijk is, moet je volgens mij uitstralen “Ik ben rapper. Punt”. Zeker als je een Slechte-Tovenaarsleerling bent.

Oh, wacht. Engelse humor. Hij wil helemaal geen rapper worden! Zonde! Volgens mij gaat hier een talent aan ons voorbij. Ik heb besloten hem te helpen, en heb zijn eerste rap geschreven. Ik noem het "Master of the House".

It’s all over, no more Malfoy in films

Stop playing around with black powders and pills

No more scaring people with waving my wand

Over with leaving dumb muggles totally stunned

Welcome new career and all life’s new chances

I will write lyrics and show hot, new dances

I’d even bring my side kicks along for the ride

For Slytherin, represent, with honor and pride

Master of the house, now I rule this show

Wizards step up, and witches bow down

Master of the house, now I run this show

Wizards step up, and witches bow down

To a new career I chant Aloha Mora

This new path will not leave me poorer

Leader of the pack and head of my team

Hotter and faster than Potter’s lightning beam

Drop my black cape and down with my broom

Leave Hogwart’s castle and head for a room

in the Hilton or even better, the Plaza on 5th

Some Crystal, some hoes and the occasional spliff

Master of the house, now I rule this show

Wizards step up, and witches bow down

Master of the house, now I run this show

Wizards step up, and witches bow down

Beat that Potter with his musical shit

I drop bombs, every song a number one hit

White rapper, but y’know I’m a dark knight for real

Numerous potions and spells for appeal

See me on stage, on screen or the net

The darkest rapper you’ve ever met

Team up with 50, Snoop Dogg and Pharell

I graduated Hogwart’s: ya bet I’ll do well! 

Master of the house, now I rule this show

Wizards step up, and witches bow down

Listen you Potter, now I run this show

I said Wizards step up, witches bow down!

100 punten voor het Huis MuziekSpreekt, meneer Perkamentus?