De oplettende lezer heeft gezien dat mijn bio, rechts bovenin, is veranderd. De leeftijd 33 is veranderd in, logischerwijs, 34. Ik zal alle overpeinzingen als 'wat gaat de tijd toch snel', 'Ah, de 40 kruipt dichterbij', en beelden van mijzelf, op de bank, diep zuchtend, stompzinnig voor mij uitstarend, niet verder uitdiepen.
Maar zo'n wende is wel een mooi moment om terug te gaan in de tijd, en te genieten van onvervalst jeugdsentiment. Dit weekend kwam een van mijn beste vriendjes met een grijns van oor tot oor aan met een verjaardagscadeau. Hij had voor mij de vinyl-versie van Ill Communication opgediept.
Niet geheel toevallig, want deze stond heel hoog op mijn lijstje "Hebben-hebben-hebben". Dit is - als mijn geheugen tenminste niet helemaal vertroebeld is - Mijn Eerste (door mijzelf gekochte) CD! En 'that brings back old memories'. Het verhaal erachter is dat toen ik 16 was, ons boerendorp de 20e eeuw in gekatapulteerd werd door het toevoegen van MTV aan het zenderpakket. Eén van de videoclips die ze uitzonden was 'Sabotage' van de Beastie Boys. Ik kende die gasten al van 'No Sleep 'til Brooklyn' - al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat nummer dan weer kende van 'Geen Slaap tot Osdorp' van de Osdorp Posse. De videoclip van 'Sabotage', met de heel raar maar toch stoer rennende enorme snorrendragende, foute jaren '70-politieagenten was direct mijn favoriet. Op de een of andere manier heb ik vroeger nooit linkjes gelegd tussen 'hee, dat liedje is leuk' en 'laat ik daar eens een cassette van zoeken'. Bij de Beastie Boys wel!
Op een woensdagochtend, in twee tussenuren van school, ben ik naar de winkelstraat gereden, daar de lieve som van 40 gulden neergelegd voor de CD, snel naar huis, jubelen dat mijn ouders er niet waren en in hun CD-speler de CD opzetten. Ik herinner me de paniek nog toen ik het schijfje zag: mosgroen, met twee trompetterende ridderfiguren erop. Ik wist zeker dat de verkoper de verkeerde schijf erin had gedaan en ik getrakteerd zou worden op Die Walkuere, Fuer Elise of iets anders klassieks. Nee hoor, 2 tellen later schalde 'Sure Shot' door de speakers.
Misses MuziekSpreekt was het er niet helemaal mee eens, maar die plaat moest dit weekend over de versterker knallen. En - hop - weer 18 jaar (zucht) terug in de tijd. Leuke recensie hier, de site van de New Yorkse rappers hier.
Het jeugdsentiment gaat verder. Ik heb nog eens goed nagedacht wat ik in mijn tienerjaren allemaal draaide, en daar ben ik naar op zoek. Een beetje zorgwekkend is het wel: house, gabber, metal, grunge, rock: alles door elkaar en gekker nog, alles ook tegelijkertijd (ik wisselde zonder problemen het ene nummer van Public Domain af met het volgende nummer van Biohazard) - maar gelukkig lang niet zo zorgwekkend als mijn kledingkeuze van die tijd. Blij dat ik geen modeblog schrijf.
Vanmorgen maar weer eens een tripje gemaakt naar mijn favoriete muziekwinkel Velvet Music in Amersfoort. Ik ken mijzelf, dus ik heb de Schatbewaarder de duidelijke opdracht meegegeven om mij afschuwelijke dingen aan te doen als ik met meer dan één plaat naar de kassa zou lopen. Hiertoe behoorden onder andere emotionele chantage, schreeuwen, knevelen en lappen met chloroform. Ik kan namelijk niet die zaak uit lopen met één enkel LP'tje.
Dus. Drie kwartier later sta ik buiten met 4 nieuwe platen. Met een stralende vrouw naast me, die van mij de nieuwe LP van Florence + the Machine heeft gekregen, alvast voor haar verjaardag. En dus ook een beetje voor mij, want de medewerker van de winkel had heel slim deze plaat aan staan, en dat klonk heel erg goed: "Ze klinkt niet eens meer zo dronken!", zei mijn eega.
Daarna zetten deze topverkoper de plaat aan van Liz Green ("O, Devotion!)". Deze kwam ook op de stapel. Eind vorig jaar had ik "Brothers" van de Black Keys al besteld, en deze stond ook netjes in het rijtje - hop, op de stapel. En "Heavy Flowers", van Johannes Sigmon, a.k.a. Blaudzun. Bekend van het verschrikkelijk goeie minuutje bij beroepsvragensteller Matthijs "Ik ben een beetje Misselijk" van Nieuwkerk. "Heavy Flowers" is album nummer drie van de Nederlandse singer-songwriter.
Deze plaat is wat minder zwaar dan de vorige albums, de toch wat somber ogende man met het karakteristieke haar en de enorme bril pakt het op deze plaat wacht toegankelijker en wat lichter aan. Het resultaat is een afwisselende, soms up-beat-klinkende plaat met langzamere, donkerder nummers (Solar, en Monday) en meer toegankelijker popachtige nummers (Another Ghost Rocket en Who Took the Wheel).
Het mooie hiervan is dat dit een plaat is geworden die je makkelijker pakt en even aanzet. Met het voorgaande werk moest je wel een beetje een bui hebben voor wat melancholischer spul. Dit kan eigenlijk altijd wel, zonder dat het geproduceerd of afgezaagd is. Het tempo en gevoel van de hele plaat is sneller, en dat belooft wat voor het festivalseizoen. Het blijft een apart figuur, maar als dit de stijl is, kan hij nog wel eens heel groot worden.
In 'de scene' is dat al gelukt. Alle optredens die hij in de komende periode zal geven zijn uitverkocht. Als je de kans krijgt om hem te zien, direct doen.
