De Dance-scene is dood – leve de Dance-scene!

Vandaag las ik op nu.nl het interview met Tiësto (geen DJ Tiësto, gewoon Tiësto) die verklaart dat de dance-scene in Nederland dood is.

Dat was voor mij wel even slikken. Ik ben er altijd trots op geweest dat ons exportproduct ‘housemuziek’ tot ver over de grenzen werd afgenomen: grote acts en dj’s als 2 Unlimited (goed of niet, wel belangrijk), Ferry Corsten, Armin van Buuren, Fedde le Grand, Don Diablo en deze Tiësto – bekend over de hele wereld. In lijstjes van de beste DJ ter Wereld prijkten meer dan eens Hollanders. Nu is de scene niet meer, volgens Tijs. En zo plotseling! Hebben we er wel goed afscheid van kunnen nemen? Kom maar door met de koffie en cake. Of... is dat wel zo?

Hmm. In het interview staat in een volgende alinea dat Tijs zegt: “(...) Misschien zie ik het verkeerd hoor, mijn blik is er niet meer zo scherp op.” Ah. Juist. In hetzelfde stuk vertelt Tiësto dat hij er trots op is dat hij van Radio 538 naar 3FM verhuist. Dat is bij ons thuis de huiszender, en alternatiever (mag ik dat zo zeggen, ja, dat mag ik zo zeggen) dan Radio 538. Ik zie het verschil tussen deze zenders wel. 

De muziekstijl van Tiësto heeft de laatste jaren ontegenzeglijk een verandering doorgemaakt. Hij is van 100% trance (dus 538) meer en meer naar de rock-kant (dus 3fm) opgeschoven. Hij heeft samengewerkt met en covers gemaakt van Editors, Tegan & Sara, Busta Rhymes – niet direct voor de hand liggende collaboraties voor een DJ die met trance-kanonnen als Van Buuren en Corsten heeft gewerkt. Als het aandachtspunt verschuift naar de rock-kant en weg van de house of trance (of hoe je het wil noemen) verbaast het me niks dat je er minder van mee zou krijgen. Als je iets niet direct in je blikveld ziet, zie je het minder, minder snel of minder goed. Maar ik ben ben er bang voor dat Tiësto met deze opmerking het voor zichzelf - onnodig, want waarom niet? - goed lijkt te praten dat hij naar het Mediapark verhuist. 

Ik vermoed dus: de dance-scene in Nederland is niet zozeer dood-punt, de dance-scene in Nederland is dood voor Tiësto. Ik vind dat niet zo'n probleem. Vernieuwing is goed, en ik vind het logisch dat iemand die al jaren in de scene zit zichzelf ontwikkelt. Maar deze opmerking... Herman Finkers zou zeggen, "dat heeft zo'n jongen toch niet nodig". 

Wil je het zelf horen, luister dan vanaf 2 april elke zaterdagnacht van middernacht tot 2 uur naar Tiësto Club Life op 3FM.

© Foto 3fm.nl

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd"

In deze reeks berichten vertel ik wat ik heb toegevoegd op mijn iPod. 
Deze keer: The Strokes - "Angles"(2011) 

Zelden heb ik naar een CD zo uitgekeken als naar de nieuwe van The Strokes. En ik was niet de enige. Veel liefhebbers hebben ongeduldig gewacht op een nieuwe CD sinds in 2006 "First Impressions of Earth" verscheen, de derde van The Strokes. En nu is het dan zover: "Angles" is uit. 

Het begint heerlijk! "Machu Picchu" opent de CD met het onmiskenbare stemgeluid van zanger Julian "Jules" Casablancas, de lichte riffs en het gepingel van Nick Valensi en Albert Hammond, ondersteund door Nikolai Fraiture op basgitaar en Fabrizio Moretti achter het drumstel. Het niveau blijft hoog bij "Under Cover of Darkness" en "Taken for a Fool". 

Het valt me wel op dat er een duidelijker 'synth-pop'-achtig geluid in zit, het lijkt wat minder om de gitaren te draaien. Daardoor gaat na verloop van tijd de vaart er een beetje uit. Die wordt dan weer wat opgepakt bij "Gratisfaction" na de balladachtige "Call me Back", en gaat door met het wat slepende "Metabolism" en "Life is Simple in the Moonlight" sluit het in dezelfde stijl af. 

The Strokes hebben het eigenlijk niet makkelijk. Met hun debuut-CD "Is This It?" uit 2001 heeft het viertal de ene na de andere nominatie gekregen, en ook de nodige prijzen in de wacht gesleept. Een in mijn ogen mooie prijs is "Best Album of the Decade" dat de band in 2009 won. Hiermee lieten ze gelauwerde veteranen als Interpol ("Turn on the Bright Lights") en Radiohead ("In Rainbows") en lyrisch ontvangen nieuwkomers als Arctic Monkeys ("Whatever People Say I Am, That's What I'm Not"), Arcade Fire's "Funeral" en het album "Original Pirate Material" van 'Wunderkind'  The Streets achter zich. En 'decade' - dat is gewoon 10 jaar, waarin echt heel veel gebeurd is op muziekgebied. 
Tussendoor (de band heeft na 2007 een ruime pauze genomen) hebben enkele bandleden soloprojectjes gedaan, waarbij de plaat "Phrazes for the Young" van frontman Casablancas ook in mijn favorietenlijst staat. Dus ik verwachtte heel veel van deze nieuwe CD. 

Ben ik dan teleurgesteld? Nee, eigenlijk niet. Een paar keer draaien, en de (soms nieuwe) sound pakt me weer, en ik voel alweer de Strokes-vibe. Toegegeven, zo goed als "Is This It" is hij niet, maar slecht zeer zeker niet. 

Ik vraag me oprecht af hoe de bandleden zich voelen. Ze knallen in 2001 een van de beste albums eruit, en daarna moeten ze hun stinkende best doen om dat niveau te halen. Ze hadden kunnen stoppen op hun hoogtepunt: dan hadden we de afgelopen 3 albums moeten missen. En ik had ze echt gemist! 

Ze proberen het, met een deels nieuwe sound, en het lukt ze. Tikje flauwe vraag, maar: Is this it? Ja, ik vind van wel. 

Check ze online op hun site en hun Myspace. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd"

In deze reeks berichten vertel ik wat ik heb toegevoegd op mijn iPod.

Deze keer: The Vaccines - "What did you expect from the Vaccines?" (2011)

Struinend op het web kwam toevallig ik de debuut-CD van The Vaccines tegen, vers van de pers. Wat een verrassing! Ik ben sowieso een fan van indie-rock, maar dit is er een die 5 sterren en daarmee een plekje in "Mijn Favorieten" krijgt - in ieder geval een aantal nummers.

De band komt uit Londen en bestaat uit Justin Young (vocals), Freddi Cowan (gitaar), Árni Hjörvar (basgitaar) en Pete Robertson (drums). Ze bestaan nog geen jaar, maar zijn al door Columbia Records onder de hoede genomen, en ze mogen in mei mee met de Arctic Monkeys op tournee door Amerika. Op 17 mei spelen ze in Washington hun eerste optreden.

"What Did you Expect from the Vaccines" is uitgekomen op 14 maart 2011, en bereikte direct plek 4 in de Engelse album-chart. De CD is voorafgegaan door 3 singles.

De reacties in Engeland waren bijzonder lovend: ze waren genomineerd voor "Sound of the Year 2011" van de BBC (en derde geworden, na James Blake op 2 en Jessie J op 1) en ze hadden een nominatie voor Brand New for 2011 op de MTV Awards te pakken.

Niet mis, maar zeker terecht! De plaat luistert voor het overgrote deel lekker weg, Korte, krachtige nummers - volledig in de indie-stijl. Mijn favorieten: de single "Do you Wanna" en "Wolf Pack".

Check ze online op hun website of hun Myspace.

Pinkpop or not to Pinkpop

"Where words fail, music speaks", zei Hans Christian Andersen ooit. En daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Muziek is heerlijk, past bij elke stemming, elk moment, is altijd goed. Ik omring mezelf zoveel mogelijk met muziek: mijn iPod is mijn beste vriendje. Er staan op dit moment ongeveer 10.000 liedjes op, en als ik door mijn lijst scroll, is het van alles wat.

En nu ga ik daar berichten over plaatsen. Ik zal recensies posten, nieuws over concerten en nieuwsberichten uit de muziekwereld. Over smaak van niet te twisten - ook niet over muzieksmaak - maar over dit blog wel. Reageer als je wat over mijn teksten kwijt wilt.

Mijn eerste post gaat over Pinkpop 2011.


Vorige week heeft Jan Smeets de Line up voor de 2011-editie van Pinkpop gepresenteerd. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden.

Het programma, volgens de site van Pinkpop:

"Van de geplande 40 acts hebben er momenteel 35 hun komst naar de 42e Pinkpop bevestigd. Giganten als COLDPLAY, KINGS OF LEON en de FOO FIGHTERS waren al bekend, evenals WOLFMOTHER, GO BACK TO THE ZOO en het straatorkest BLAAS OF GLORY. Aan dat indrukwekkende lijstje kunnen nu definitief worden toegevoegd ELBOW, ALTER BRIDGE, WHITE LIES, THIRTY SECONDS TO MARS, MANIC STREET PREACHERS, KAISER CHIEFS en THE SCRIPT. Trots is Pinkpop op een hele serie nieuw talent als SELAH SUE, GRAFFITI6, TWO DOOR CINEMA CLUB, SCOUTING FOR GIRLS, BAND OF HORSES en PLAIN WHITE T'S. De Nederlandse inbreng zal naast GO BACK TO THE ZOO bestaan uit DE STAAT, DAZZLED KID, LAURA JANSEN en TIM KNOL. Traditiegetrouw komt ook de liefhebber van hardere muziek aan zijn trekken met ALTER BRIDGE, VOLBEAT, AVENGED SEVENFOLD, THE GASLIGHT ANTHEM en ALL TIME LOW. Veel wordt ook verwacht van bands als SIMPLE PLAN, ASH, JUSTIN NOZUKA, LIFEHOUSE en de BEATSTEAKS. De CONVERSE-TENT gaat zeker op zijn kop met de BLOODY BEETROOTS DEATH CREW 77 en DEADMAU5. De Limburgse trots wordt vertegenwoordigd door MADI, de winnaar van de Limburgse talentenjacht NU OF NOOIT.".

Ik moet allereerst zeggen dat ik GEEN FAN BEN VAN CAPSLOCK, maar hier zal het wel een doel dienen. Misschien omdat de tekst op de pinkpopwebsite door de opmaak niet echt lekker leesbaar is (maar ik ben geen spellingsblogger), maar zo zij het.

Ik zit wat met line-up. Ik zie een paar bands die echt festivalwaardig zijn. Foo Fighters, Kaiser Chiefs, Kings of Leon, en de kleinere bands als Go Back to the Zoo en De Staat. Dat wordt leuk. Maar wat doen 30 Sec's to Mars, Plain White T's en Coldplay op dit festival? Stuk voor stuk topbands, maar had Chris Martin van Coldplay niet al eens gezegd te stoppen? En de Plain White T's hebben gekozen voor een kleinere, intiemere stijl voor hun laatste album - tof, als je er van houdt, maar Pinkpop is een feest met 70.000 man! Da's nie intiem! Over Thirty Seconds to Mars heb ik geen feitje, ik hou er gewoon niet van. Strakke muziek, trenenkrommende stem.

Ik heb dus nog geen kaarten gekocht. Ik had het me voorgenomen: ik hoopte op een voortzetting van de lineup van 2010 met knallers als Rammstein, Triggerfinger en Mando Diao, in die stijl. En, eeeeh, ik weet het niet. En belangrijker: waar zijn The Strokes? Waar is Arcade Fire?

Wordt vervolgd.