Vr.gr.

Da's ook een brief, natuurlijk

Ik moest eraan denken, na alle commotie omtrent de afgelasting van Concert at Sea, het kindje van BLØF. Je weet wel, door wind en andere ellende werd de behoorlijk drastische beslissing genomen om het concert op zaterdag niet door te laten gaan.
De muziek van BLØF luisterde ik vroeger graag. Met name de CD's Watermakers en Blauwe Ruis kon ik behoorlijk meezingen. Vals, natuurlijk, maar het is het idee dat telt. Eén van hun hits was "Liefs uit Londen". Leuk. Paskal Jakobsen vertelt wat hij allemaal ontvangt uit den vreemde. Een kus hier, een brief daar, een 'ik mis je' zus en een kattebel zo.

Sinds 1998, het jaar van de single, is er toch veel veranderd. Zeg nou zelf, wat is de laatste keer dat jij een kattebel hebt ontvangen? En wij zijn niet de enigen! Het is zo lang geleden dat de spellingscontrole op mijn PC denkt dat ik 'kattenvel' wil schrijven. Nu is het enkel email, ping, sms of whatsapp-bericht. Zo was het niet altijd! Stevie Wonder Callde nog just wel eens om to say I love you, the Police stuurde een Message in a Bottle, en ook the Kaiser Chiefs stuurden een Letter.

Maar niet alleen de manier van communiceren is anders geworden. Ook afsluitingen zijn aan verandering onderhevig. Of erosie, soms. Vroeger sloot je een officiele brief goed af. Hoogachtend, die-en-die. "Hoogachtend". Iemand acht je hoog, dat maakt toch je dag? In het bedrijfsleven kom je de verandering van mores ook tegen. Dat noopte tot opstellen van regels, echt waar: de netiquette was geboren! Een van de puntjes betreft de afsluiter: een email wordt niet altijd netjes afgesloten.

Nou hoef je niet zo ver te gaan als Jason Donovan met zijn "Sealed with a Kiss", maar een nette afsluiter toont net wat beter. Je zou er een boek over kunnen schrijven.
Soms zit er een een verhaal achter, en dient het een doel.

"Met vriendelijke groet, [bedrijfsnaam], [opstellerT] en de functie, gevolgd door een mooie tag-line, zo schrijven veel bedrijven het voor. Mijn mails naar officiële instellingen (mijn e-mailhoster, mijn autodealer, mijn leidinggevende) sluit ik af met een welgemeend "Hartelijke groet". Eén hartelijke groet overigens, meerdere hartelijke groeten komt in mijn ogen wat needy over. 'Joh, het is al hartelijk, wat wil je bereiken met deze stortvloed?'. Wil ik graag vermijden. Mijn vrouw, vrienden, naaste familie krijgen standaard drie kusjes in het alom geaccepteerde format 'x x x'. Man, vrouw, geen verschil.

De mensen van mijn werk die ik een reply stuur krijgen een 'groet' (kind regards, nu), maar minder wordt het niet. Een 'Vr.gr.' krijg ik niet uit mijn toetsenbord. Een 'Gr' vind ik zo mogelijk nog erger. Ofwel je lijdt aan een zodanige energiedeficiëntie dat het 'oet' niet meer lukt (dan raad ik vitaminepreparaten en een wat uitgebreidere nachtrust aan) ofwel je wilt het emailtje dreigend afsluiten (ongeacht voorafgaande boodschap) door te grommen als een beer. "Nou, het winkelen was echt episch, je weet zelf! Ik spreek je, GRRR" - is dan het beeld dat ontstaat. Dan ben ik in de war. "Is that sarcasm?" zou Sheldon vragen. Ik snap hem. Ik begrijp het ook niet meer. Geen groeten zie je ook nog wel eens. "Puh vent, aangezien je zo'n kleibint bent, krijg je ook geen groet". Dat doet zeer, mensen, dat doet zeer. 
Goed. Ook de muziek is niet altijd helder. Als je denkt aan "Song to Say Goodbye", van de jongens van Placebo? Luister maar eens naar de tekst. Maar nog altijd liever dit, dan 'Gr'. 

Review: Arctic Monkeys in Concert (en The Deaf ook)

Cue: zomers-achtige avond, rit vanuit Rotterdam naar Amsterdam. Parkeergarage zegt "VOL", maar de boom gaat open. De sfeer is goed, het Max Euweplein vol toeristen, aan bier, aan patat en aan ijs. Precies op tijd, want A4=A File, in één ruk door naar binnen en genieten. Alle seinen op groen voor een toffe avond.

The Deaf 
Opener voor de avond: The Deaf, opgezet rond Haagse (daarover heb ik nog wel wat te zeiken, zo) rockerT Spike van Zoest. The Deaf - begonnen als gelegenheidsbandje maar nu toch een serieus project - heeft voor de Arctic Monkeys mogen openen. En dat deden ze goed! Binnen no-time hadden Spike (zang, en van Di-rect), MissFuzz (bas, en van ReBelle en Splendid - en weer in signature strakke jurk met hoge laarzen), KitCarrera (drums, en van Absent Minded) en Mau (op het orgel, en van Organisms) de temperatuur in de grote zaal 10 graden omhoog en mij wakker. Mensen, wat een energie! In een kakofonie van geluid en licht, dansen op versterkers en Mau spelend op zijn orgel terwijl hij het ding van voor naar achter duwt en er uiteindelijk nog op gaat staan, één brok vuur. 

Dit was een goede zaak van de Arctic Monkeys, die The Deaf hoogstpersoonlijk hadden gevraagd om te openen. De zaal was warm, maar wel voor de Arctic Monkeys. Ik kon me niet helemaal aan de indruk ontrekken dat Spike dat doorhad en dat wel een tikje jammer vond. Wat ik jammer vond, was dat Haagse Spike, bij elk Haags liedje, vertelde dat De' Haag beatstad is, en dat ze dat in De' Haag Amsterdam ook kunnen. Ja, Spike, je komt uit Den Haag. Tof.
Arctic Monkeys
Half negen: na razendsnel opruimen van alle Deaf-spullen was het tijd voor de Arctic Monkeys. Na een heel iets aarzelend begin (zou het amper inspelen daarin een rol hebben gehad?) met "Library Pictures" van hun nieuwe CD Suck it and See, kwam daarna "Brianstorm", en hop, daar ging het bier over de hoofden van het publiek. Springen, duwen, crowdsurfen, de hele shabang. En dat anderhalf uur lang. Uiteraard speelden ze veel materiaal, waaronder het door mij als stom bevonden "The Hellcat Spangled Shalala" (als toegift, 10 minuten wachten en dan uitgerekend dat nummer), maar live klinkt het nummer nog best wel goed, trouwens.  Alle vier speelden met veel passie, loepzuiver en snaarstrak. Ik kan nog meer superlatieven bedenken, maar die bewaar ik voor het volgende concert.

Het was ook leuk om de opbouw in de show te zien: snel beginnen, en dan even rustig met "Cornerstone" en "Crying Lightning", om daarna weer het tempo op te voeren met tempo-songs als "The View from the Afternoon" en "I Bet you Look Good on the Dance Floor". "When the Sun Goes Down", het nummer waar ik de Arctic Monkeys mee leerde kennen, was het laatste nummer van de officiele set. De rest van de band ging al van het podium af (het eind is één gitaar en de zang van Alex Turner), waardoor hij in zijn eentje overbleef. Licht uit, en na een lange, lange, lánge 10 minuten klappen, 'bis-bis' schreeuwen en afgemaakt met 'we want more', kwamen ze terug, voor drie, fijne, lange nummers. Top.

Anderhalf uur later, een T-Shirt voor de verzameling rijker en zo doof als een kwartel, stond ik intens tevreden 12 euro af te rekenen bij de parkeerautomaat. "I bet you look good on the dance floor", kon ik niet helpen tegen de parkeermachine te murmelen. Hij reageerde door ritmisch het bonnetje te printen en me wisselgeld te geven. "Ja, dat dacht ik al."

Amy's Neverending Story

Amy in marginaal betere dagen

Hoofdstuk veel in de soap rond extreem getalenteerde maar ook bijzonder getroubleerde jazz-/soulzangeres Amy Winehouse.

De laatste episode: een comeback in Belgrado, waar ze zo onder invloed van het een, of het ander, dan wel een combinatie van die twee was, dat ze door bodyguards het podium opgehesen moest worden. Ook het concert zelf was redelijk, hoe zeggen we dat netjes, Niet een van haar beste. Ze kwam niet goed uit haar woorden, keek op zijn minst troebel uit haar normaal toch mooi ogen, en het publiek reageerde dan ook boos: ze werd met passie, luid en duidelijk uitgejouwd.

 Ik vind dat zo ontzettend zonde! Haar cd Back to Black heb ik grijs gedraaid, maar zodra ze live op tv verschijnt, of ergens in een blad met onnatuurlijk glanzende ogen, haak ik af.

 "Amy Housewine", "Ze moet weer terug into Rehab, no, no, no", heel toepasselijk, maar ik kan er niet om lachen. Vrienden van Amy, familie, management: doe iets! Dit kan in mijn ogen alleen maar misgaan. En dat zou, echt, dood- en doodzonde zijn.

Vorige week zond de Italiaanse zender RAI1 een groots opgezet benefietconcert uit. Vanuit het belachelijk mooie Assisi presenteerde opper-Italiaan Carlo Conti een ruim twee uur durende reeks concerten, onder een prachtige, zinderende en stralende zomeravondhemel.

Nel Nome del Cuore, in naam van het hart, editie nummer 9. Het goeie doel was mooi: er werd geld ingezameld voor Sri Lanka, Burundi en missies van de Franciscani. Volledig conform de mores van 2011 was geld doneren supermakkelijk: 2 euro via een sms op de telefonino (leuk detail: Carlo Conti riep het - op het oog goed bedeelde - publiek op om het goede voorbeeld te stellen. Met de camera langzaam zwenkend, tikte de volledige eerste rij lachend een smsje voor de monniken). Als dank werd plaatselijk aanwezig en tv-kijkend doneervolk getrakteerd op optredens van enkele der groten uit de Italiaanse muziekgeschiedenis, jong en oud.

In een show, zoals alleen Italianen dat kunnen (groots, vaak klappend publiek, close-ups, veel licht en lang, lang van stof) kwamen onder andere Nek, Raf, Renato Zero en Roberto Vecchioni zingen. Vanavond is wederom een benefiet, ditmaal voor Padre Pio, met artiesten als I Pooh, Anna Tatangelo en Al Bano. Wederom mooi opgezet, want jeetje, Italianen hebben wel gevoel voor stijl, zeg.

Moraal van het verhaal: zoek RAI1 eens op de decoder, kabel of digitenne. Zeker de programma's waar de wat modernere artiesten optreden zijn echt de moeite waard. Schitterende beelden, bloedmooie mensen en prachtige muziek. Ook in de aflevering van Nel Nome del Cuore weer: Nek, Raf, Zero - stuk voor stuk artiesten die het verdienen om goed te scoren in hun thuisland. Maar, zeg je, Nek, dat zegt mij wel wat? Jazeker, dat kan: hij had een hit in Nederland. "Laura non c'e`". Kijk maar eens of je dit nog kent.

R.I.P.: Ryan Dunn, of..?

Breaking News vandaag: de Amerikaanse mediasite TMZ - en intussen nagenoeg alle andere media - meldde vanmiddag dat Ryan Dunn, een van de oudgedienden van de Jackass-groep rond Johnny Knoxville en Jeff Tremaine, is omgekomen.

Dunn, zondagavond
voor de crash

Dit is natuurlijk niet echt een muziekbericht, maar het programma werd uitgezonden op MTV en ik keek er graag naar (soms wel met een kussen voor mijn ogen), dus het voldoet aan mijn vrij losse eisen.

Intussen sijpelen de - niet bijzonder in het voordeel van Dunn sprekende - omstandigheden van de crash naar buiten. Hij zou voor het ongeluk redelijk in het glaasje hebben gekeken - getuige ook een twitterfoto - en de Amerikaanse politie zegt dat 'de snelheid mogelijk een oorzaak van het ongeluk was'. De Porsche 911 van Dunn is, met zowel Dunn als een tweede persoon in de auto, volledig uitgebrand. Onduidelijk is vooralsnog of hij zelf heeft gereden.

Ik zal niet de moraalridder uithangen en het commentaar over de intelligentie, het voordeel van het BOB-schap en meer van zulke dingen aan anderen laten, ik hou het op een simpel:  'jammer'.

Echter - Ryan Dunn werk(te) mee aan de film "Living Will". Neem voor de lol eens een kijkje op de site van deze film: de website opent met de stem van Dunn, die zegt "Haha, (...), being dead is the best thing that ever happened to me, ever (...)". Morbide, toekomstblik, of dikke viral? Als ik dit lees is dat het bericht via de moeder van Bam Margera, en letterlijk 'op diens gezag',  naar buiten kwam, ook een tikje gek. Noem me paranoide, maar ik twijfel plotseling. 

Pinkpop 2011 - slot

Geen vette Belgische frieten, maar door vrouwlief gemaakte gravlax, geen festivalbier, maar biologische Oggu-cola (lekker, trouwens), en geen natte kont van in het gras en de modder zitten, maar lekker in de luie stoel. Pinkpop 2011 maakte ik dit weekend mee via 3fm, in plaats van in Landgraaf.

Laat ik beginnen dat dit geen festival-beleven is. Een festival houdt in dat je vette Belgische frieten eet, festivalbier drinkt (en deze combinatie bij tijd en wijle ongewild en ongecontroleerd anti-peristaltisch in een struik neer laat klateren) en het hele weekend in een natte broek loopt.

Heel even was ik er bang voor dat ik er spijt van zou krijgen, dat er niet bij-zijn. De 2011-editie betekende wel Foo Fighters, White Lies, Volbeat, Beatsteaks, De Staat en Cage the Elephant.

Maar #Pinkpop betekende ook Hanson, Coldplay, Eliza Doolittle, 30 Seconds to Mars en The Script. Al met al, en zeker met de radio aan, de afgelopen drie dagen, ben ik blij dat ik niet twee maal de volle EUR 150,00 aan kaarten heb besteed plus een miljoen miljard aan friet en bier.

Ja, ik hoor nu Foo Fighters, en daar had ik wel bij willen zijn. Ik vind - net als dat ik alles van Josh Homme kritiekloos goed vind - Foo Fighters cool. Ook hun kutnummers. Want de Foo Fighters. Punt. Maar als ik dan bedenk dat ik me door 3 dagen gekweel had moeten slepen (Caleb van Kings of Leon zong niet heel goed, en die zeikstem ben ik beu; Volbeat viel me tegen, White Lies viel me tegen, en Coldplay paste gewoon niet op het festival), en dan óók nog eens zeiknat regenen aangezien het al maanden gortdroog is, alle oogsten verpieteren, hele provincies aan weide en duinen in de fik vliegen maar het uitgerekend in het Pinkpopweekend met bakken uit de lucht moet zetten, is ook afgezaagd. Ja, festival, dus het hoort te regenen. Hou een sop.

En dan ook nog eens Hanson. En Eliza Doolittle (kan iemand mij trouwens vertellen waarom Eliza Doolittle altijd in haar ondergoed optreedt, live en in video's? Het leidt af). En Thirty Seconds to Mars. En The Script. Dus én zeiknat, én kleffe friet, én muziek die niet op #Pinkpop hoort. Voor honderd-vijftig-verdraaide euro's. Ik las vanavond trouwens waar dat geld heen gaat. Coldplay ving voor het concertje 1,3 miljoen euro. Ik geef toe, vorig jaar hoorde je me ook niet zeuren toen Rammstein een fractioneel lagere gage ontving, maar in mijn statuten staat niet dat ik eerlijk en rechtlijnig hoef te zijn, en bovendien daar zat zeker voor 5 ton aan vuurwerk bij, dus dan krijg je er ook wat voor. Hier haal ik het er niet uit. Was er dan geen alternatief? 

Wat ik hád moeten doen is een kaart voor de maandag kopen, en kijken naar Foo Fighters, Two Door Cinema Club, Go Back tot the Zoo, Deadmau5, Beatsteaks, en gewoon even een blokje om (bier en friet wegwerken, of zo) met de Scouting for Girls, 30 Seconds to Mars en the Script, en bij Eliza Doolittle op het podium klimmen, om haar even een jas aan te geven (Of een trui. Of een laken. Of íets! Trek wat aan! Je bent in Nederland!). Goed. #Pinkpop 2012 - nieuwe ronde, nieuwe kansen. 

Sak Noel - Loca People

In de categorie "pretentieloze liedjes": "Loca People", door de Spaanse DJ Sak Noel. De Nederlandse zangeres Esthera Sarita zingt de tekst bij elkaar, in lekker steenkolen-Engels.

Het valt in de reeks van liedjes die heerlijk simpel zijn, een leuke hook hebben door een grappige tekst ("Nein Mann" door Laserkraft 3D), een kreet ("Barbra Streisand" van Duck Sauce) en een van de beste dancenummers ooit ("Hello" van Martin Solveig) of de jaren '50 in een nieuw jasje ("We No Speak Americano" van Yolanda Be Cool").

Dit ook. De tekst is supersimpel, het idee achter het liedje is feesten, met gekke mensen. De gein in dit nummer vind ik het "WTF", dat de zangeres na elke refreintje uitroept, ondersteund door een stampende oempa-oempa-housebeat. Mens, wat heb ik gelachen toen ik dit liedje voor het eerst hoorde.

Wil je de clip zien? Klik hier - maar let op: (licht) NSFW. 

Nu Live: Finale X-Factor

"Het is vrijdag 10 juni 2011, de datum van de finale van X-Factor!"
De formule is bekend: laat tussen de 10 en 15 duizend mensen met één doel opdraven en in verschillende zaaltjes, hotels en studio's met vaak wisselend succes een stap zetten richting hun ultieme droom: optreden, muziek maken, mensen vermaken of beroemd worden. De formule is beproefd, intussen is seizoen 4 bezig, en er zijn miljoen miljard verschillende spin-offs.

Ik kijk ook. Niet het hele seizoen, want tegenover X-Factor staat Top Gear geprogrammeerd, maar de audities wil ik niet overslaan, en de laatste ronden pak ik mee. De audities, ik geef het toe, is niets meer of minder dan leedvermaak. Uiteraard zitten hier de pareltjes al tussen, maar ook de mensen die eigenlijk gewaarschuwd, en inschrijving afgeraden had moeten worden. Leuke TV, maar soms wat pijnlijk. Ruiterlijk geef ik toe dat zij het in ieder geval proberen, en ik dat niet doe/durf. Ik zit op de bank, 'and I point, and laugh (vrij naar Stimpy)'.

Adlicious

Rochelle

Goed. Op dit moment is de finale bezig. Het gaat tussen de 18-jarige Rochelle Perts en de groep Adlicious, bestaande uit Jordy Toornburg (23), Laise Sanches (27) en Shirley Spoor (25). In het heftig gesponsorde programma worden in bij elkaar 3 uur (met een korte onderbreking voor het tellen van de stemmen) per act 4 nummers gezongen. Uiteraard kan er de hele week al worden gestemd, want "het gaat om de X-Factor", en die heb je ook als je niet daadwerkelijk op het podium staat te zingen. RTL zal er wel een stevig zakje centjes aan over houden.


De winnaar wint een platencontract en een lang leven vol roem. Als je ziet waar de vroegere deelnemers terecht zijn gekomen, kan dat nog wat worden: denk aan Jim en Jamai (musicals), Boris (jazz-circuit), en een van de grootste, Kelly Clarkson van American Idols; en vanuit de X-Factorstal Jaap en Lisa.

Ik ben benieuwd wat het wordt. Adlicious is vanaf seconde 1 tot favoriet gebombardeerd, maar nu ik kijk en luister naar de finale 2011, lijkt Rochelle haar zaakjes beter voor elkaar te hebben. Ik ben benieuwd.  - edit- Rochelle heeft gewonnen. Verdiend. Van harte, meid!

EELS - 28 juni

Zojuist gekocht: kaartje voor het concert van een van de meest melancholische muzikanten ter wereld: EELS.

Op 28 juni staat ik in de poptempel Paradiso. Recensie volgt! 

Pinkpop 2011

Jullie hebben, toen ik net startte, mijn gedim-dam kunnen volgen over Pinkpop. Ga ik wel, ga ik niet? Ik ga niet. Leuke bands (Kaiser Chiefs, Foo  Fighters), maar neuh, is het niet helemaal.

Ik ga dit jaar naar de kleinere festivals. Torenpop in Amersfoort staat op mijn lijst, ik hoop op een herhaling van Westerpop 2010 in Delft (Triggerfinger!) en ik zag dat the Vaccines (yeah) komen naar Metropolis, het gratis muziekfestival in Rotterdam.

Maar: ik wens iedereen die wel naar Pinkpop gaat, veel plezier, mooie muziek en lekker weer. En wellicht tot volgend jaar! 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Arctic Monkeys - Suck It and See

Gelukt. Ik heb kunnen wachten, ik heb mijn nagels nog, zelfs nog nachten rustig geslapen, niet meer gerookt dan anders. Ineens was het zover: de nieuwe CD van de Arctic Monkeys is uit. De komst was al eerder aangekondigd, en ook de tour is onderweg.

Nu dus de CD die de naam "Suck It and See" heeft meegekregen. Studioalbum nummer 4, en de volgende stap naar een meer en meer volwassen geluid. De eerste CD's kan je vooral herkennen aan een superhoog tempo, rammen op de gitaren, ronduit gestoorde drumpartijen, afgemaakt met de ietwat hoge stem van Alex Turner erdoorheen, maar met "Humbug", geproduceerd door Josh Homme *) en James Ford, is dat geluid al een beetje verlaten.

Daar moest ik toen al een beetje aan wennen: ik hou van Ouderwets Rammen. De muziek is al eens minder positief beoordeeld door ex-Depeche Mode-lid Alan Wilder: muziek is gaaf als er afwisseling in onder andere toon, volume en snelheid zit. Wilder mist dat in de hedendaagse muziek. Een constant bombardement van hetzelfde, hoge volume stompt af. Hij noemt expliciet "I Bet You Look Good On The Dancefloor" als een "bombardement van de meest onsubtiele, een-dimensionale herrie". Luister naar de muziek in deze link. Ieder zijn mening uiteraard, maar ik denk alleen maar: "wat is nu het probleem?".

Suck It and See is geproduceerd door James Ford, de helft van het productieduo van Humbug. Hij heeft producties voor een flink aantal bands op zijn palmares staan, waaronder voor Alex Turners "Submarine Soundtrack" en zijn bejubelde project Last of the Shadow Puppets, Peaches en enkele nummers van Florence + the Machine. Hij heeft duidelijk ervaring in het, laten we zeggen, meer alternatieve werk.

De stijl van Fords productie op Humbug - wat rustiger, wat meer doordacht - is doorgezet op het nieuwe album. "She's Thunderstorm", het openingsnummer, pakt die sfeer goed vast. Het nummer 'sleept' een beetje. Je herkent nog steeds de pakkende gitaarrifjes en ook de drumpartij is alles behalve recht, maar de snelheid is eruit. Dit geldt ook voor "Back Treacle"; het nummer "Brick by Brick" is vervolgens weer wat harder. "The Hellcat Spangled Shalalala" vind ik gewoon een beetje vervelend.

De favorieten heb ik ook al kunnen vinden: "Don't Sit Down 'cause I Moved Your Chair" en "All My Own Stunts" en "That's Where You're Wrong". In "Library Pictures" herken ik nog het meeste van de oudere albums, en dat mag ik dus wel.

Ik kan deze recensie op twee manieren bezien. Eén: ik wil luisteren naar mijn 'oude' Arctic Monkeys, waar ik vanaf dag 1 fan van ben. Dan kom ik bedrogen uit. De muziek heeft nu - met een knipoog naar Alan Wilder - meerdere dimensies. Er wordt niet meer gehakt op gitaren en trommels. De teksten waren altijd al sterk en de muziek past daar beter bij. Maar springen doe je op dit album niet meer. Dus, met dit in het achterhoofd, ben ik minder blij.

Een tweede - en betere! - manier is de muziek op zijn waarde schatten. Toevallig hoorde ik gisteren de nieuwe singel van Paramore (blurb: snelle gitaren, veel energie en de hoge, beetje schrille stem van Hayley Williams), die exact hetzelfde klonk als het intussen uitgekomen werk van deze band. Hoewel ik het talent van Paramore tekort doe, is het bij hen wel lastig om de muziek uit elkaar te houden. Bij de Arctic Monkeys is de evolutie in de muziek duidelijk. En ach, ik wordt ook een dagje ouder. Misschien dat stoppen met springen ook voor mij goed zou zijn.

Conform de tweede methode van beoordelen is het een goed, sterk album, met een meer volwassen band en goede muziek. Voor rammen gaan we naar een kelder, luisteren naar vers band-materiaal, voor een uurtje genieten van ervaren musici doen we Suck It and See in de CD-spelerT.

*) Ja, Josh Homme. De twee meter lange, rossige, immer door mij kritiekloos bejubelde muziekvirtuoos, absolute held.

Koning.

Kyuss. Queens of the Stone Age. Them Crooked Vultures, en verder alle projecten waar hij zich tegen aan kan bemoeien. Dus ook de Arctic Monkeys! Is dat supervet, of wat? 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": ... And So I Watch You From Afar - Gangs

Instrumentale rock. Gewoon alleen maar gitaren, drums, bass, en geen zang. Geen vocalen, niets meerstemmig, geen bridge, pas-du-tout. Niks. Alleen instrumentale muziek. Dat is "And So I Watch You From Afar", uit Noord-Ierland.

En harde muziek, trouwens! Doordat de stemmen ontbreken en er dus geen zang is, focus je op de muziek. En het klinkt loei-, maar dan ook loeistrak. Niet perse bijzonder modern, er zit wel een zeker post-punksfeertje aan. Het zijn dan ook niet de minste. Sinds 2005 timmeren ze officieel als aan de weg - waarbij 'ze' staat voor Roy Friers en Tony Wright als gitaristen, Johnny Adger op de basgitaar en Chris Wee op het drumstel. Geen zanger dus. Maar je hoort dat ze al veel, véél langer muziek maken.

Maar goed, ze prijken wel, met hun twee CD's allebei fier op mijn iPod, en ik heb ze al live mogen zien. Ze waren vorig jaar de supportact van supergroep Them Crooked Vultures tijdens hun Europese tour. Daarnaast hebben ze in 2010 gespeeld op EuroSonic, Lowlands, Oxegen en Sonisphere, en ze speelden op het invloedrijke South by Southwest-festival in de Verenigde Staten. Niet slecht.

Goed, 'Gangs' is elpee nummer twee. Hun vorige album (als je EP's niet meerekent), "And So I Watch You From Afar" stamt uit 2009. De opzet van beide albums is hetzelfde: snelle, ruige gitaarmuziek, schitterende riffs en loopjes waar je je vingers bij aflikt. Het vorige album was wat harder: dit album is, na het snelle en harde openingsnummer ("BEAUTIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION", ik verzin het niet, ook de CAPS niet) wat ingetogener, maar kwalitatief niet minder.

Wil je genieten van slimme gitaarmuziekstukken maar ken je Steve Vai intussen wel uit je hoofd? Koop de plaat, beter nog, koop de plaat en ga naar een optreden. Wel oorplugjes mee!

Myspace van het viertal alhier. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Austra - Feel it Break

Voor de fans van New Age: check out Austra, met het album Feel it Break!

Austra is de band van de Canadese Katie Stelmanis, bijgestaan door Maya Postepski achter drums (of drumkit) en Dorian Wolf, op bas. Half mei is de CD "Feel it Break" uitgekomen, en het is een juweeltje. Superlicht, met een geluid dat je regelrecht meeneemt terug in de jaren '80. Beetje Depeche Mode, beetje Kate Bush. Dat laatste komt vooral door haar stem: hoog, met een fijn vibrato. Het heeft in de verte ook wat weg van electro (je kunt er, als je zou willen, best prettig op dansen), maar dan met een wat dieper, meer duister randje.


In Engeland, waar ze niet vies zijn van een beetje buiten-de-mainstream, is het album erg goed ontvangen. Termen als 'a band to watch' en scores van 8-uit-10-punten waren gemeengoed.


De CD begint goed met "Darken her Horse", schoolvoorbeeld van New Age, maar dan met een modern jasje. "Beat and the Pulse", nummer 4, is duidelijk een afstammeling van de 'electro-school', "Spellwork" is Kraftwerk meets Depeche Mode, en "Shoot the Water" is gewoon gaaf. Het album is gewoon af. Knap staaltje werk.


Het woord 'Austra' komt uit het Lets (net als Katie Stelmanis): het is de Letse naam van de Godin van het Licht. Tja, dat past. Luister naar de CD, haar betoverende stem, de versen en de manier van opbouw van zowel de nummers als het hele album, en hoor - het klopt. Zweverig, zonder dat je de onbedwingbare neiging krijgt om een boom te knuffelen. Maestro zegt: 4 uit 5.


Meer informatie: check hun website en hun Myspace.