Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd":Joss Stone - "LP1"

Met 'het oog wil ook wat' in het achterhoofd, de nieuwe CD van Joss Stone geluisterd. De plaat heet "LP1", en lijkt een nieuw begin voor Stone in te luiden. Niet voor het eerst, want ze noemde haar derde plaat "Introducing Joss Stone", aangezien ze daarmee een nieuwe weg insloeg. Maar ze noemde "Mind, Body and Soul" - haar tweede album - ook al haar 'echte' debuut, aangezien ze daarop veel van haar nummers zelf schreef. En haar eerste album, The Soul Sessions is natuurlijk haar debuut... omdat dit haar debuut is.

LP1 is haar debuut, omdat dit haar album is dat ze niet via EMI uitbrengt, maar via haar eigen label "Stone'd Records". Leuke woordspeling, dat kan je niet ontkennen.

Nu - met een frisse blik en een open mind maar eens geluisterd naar haar vierde debuutalbum. De CD begint stevig, met het ruige Newborn en de bluesy tracks Karma en Don't Start Lying to Me Now. Vooral die laatste is prettig. Fijn pianopingeltje erdoor, handklapjes en een gezellig achtergrondkoortje. Je ziet jezelf gewoon in een iets donker, verrookt zaaltje zitten, alwaar Stone op het podium staat te jammen. Het is geen echte, vuige blues maar ligt lekker in het gehoor. Dan wordt het wat kalmer met Last One to Know, Drive All Night en Cry Myself to Sleep. Dit nummer werkt rustig naar een climax toe, als het nummer in de laatste minuut wat harder gaat. Daarna schakelt ze weer een tandje bij met lichtere tonen waar ze met haar vibrato doorheen tettert, en ze sluit af met wat ballad-achtige nummers. Boat Yard en Take Good Care - vooral die - is een regelrechte tranentrekker. Als dit het voor je doet.

Ik ben een fan van de echte blues. Dit klinkt mij allemaal net ietsje te glad in de oren. Bij een bluesnummer verwacht ik onbewust een rokershoestje, gerinkel van glazen en applaus. Dat mist natuurlijk op een studioalbum, maar daardoor herken je wel de klasse in de stem van Stone. Het moet je liggen, maar als je ervan houdt is het een goed album. Is het weer een debuut? Dat weet ik nou ook weer niet. Het is een goede plaat, herkenbaar door dat onmiskenbare stemgeluid van Stone, maar geen totaal nieuwe richting. Het zal vast anders voelen, zo werkend vanuit je eigen platenmaatschappij, maar dat de geboorte van een nieuw 'debuut' noemen, dekt de lading ook niet.

De juweeltjes: Don't Start Lying to Me Now en Drive All Night.