Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Thievery Corporation - "Culture of Fear"

Ik ben wel groot fan van lounge-achtige muziek: ik heb alle CD's van de SupperClub-serie, en een stel lounge-jazz-artiesten op de zilveren schijfjes, 'heerlijke muziek voor op de achtergrond, op een herfstige dag op de bank'. Toevallig is een tijdje geleden "Radio Retaliation" van Thievery Corporation in mijn iTuneslijst terecht gekomen. Dit album heeft een wat bredere mix van stijlen, van snellere jazz, naar soul. Toen ik de nieuwe van het Amerikaanse duo voorbij zag komen, heb ik besloten deze plaat maar eens aan een wat dieper onderzoek te onderwerpen.

Culture of Fear is de weinig uitnodigende titel van het album. Angstcultuur? De albumhoes is een camera - Big Brother is watching you.  In Culture of Fear (samengevat lijkt het de wens van de [Amerikaanse] overheid om ons angstig te houden) en  Overstand (angst zonder reden) gaan de artiesten hier dieper op in. Maar toch, het eerste wat tijdens de intro-scan op het album opvalt, is dat de stijl meer rond bijzonder relaxte, warme en zelfs een beetje dromerige jazz is opgebouwd. Twee nummers hebben duidelijke raggae-invloeden (Overstand en Stargazer), de rest is een slepende stroom dub, jazz en acid-jazz. Heerlijk om bij weg te dromen.

De twee producers Rob Garza en Eric Hilton en hun team van gelegenheidsartiesten hebben als thuisbasis Washington D.C. en timmeren vanuit daar sinds 1995 aan de weg. Hun muziek is een mix van stijlen (duidelijker te horen op hun andere albums waar het verschil groter is), invloeden van landen en talen. Met name India, het Zuid-Amerikaans continent en de Balkan vormen de muzikale bakermat voor hun muziekstijl. Culture of Fear is dan ook een prettige plaat, met gelijkenissen met het Franse Air, Gare du Nord en Blockhead.

Wat ik het lastigste vind is om de aandacht erbij te houden. De DJ's hebben een duidelijke politieke mening (ook Radio Retaliation stond bol van protesten, tegen het IMF, George W. Bush en rijkdom in het algemeen), maar als ik naar dit soort muziek luister, drijf ik weg. Ik hoor het wel, maar registreer het niet. Wat ook niet helpt, is dat ik dit geen genre voor protestmuziek vind. Ik luister triphop om tot rust te komen, en om gemurmel te hebben op de achtergrond, als Mrs. MusicMaestro knutselt of kookt, en ik lees. Als ik kwade muziek wil, pak ik de Sex Pistols, Rage Against the Machine of Biohazard.

Gelukkig kan uitgebreid chillen, kickin' back en coppin' out perfect met dit album. Sommige nummers zijn wat energieker (Culture of Fear heeft snelle raps) maar over het algemeen is het heerlijke jazz, waar ik een prettig gevoel aan overhoud. Juweeltjes? Take My Soul, Where It All Starts en Fragments.