De geboren Belgische, maar thans Australische Singer-Songwriter Wally de Backer heeft met Making Mirrors album nummer 3 gemaakt. Voet aan Europese grond lijkt het resultaat. Somebody That I Used to Know zat direct in mijn kop, en ging er niet meer uit. Het dashboard van mijn auto - de plek waar ik pleeg radiouitzendingen te volgen - was direct mijn drumstel en keyboard ineen. Ik móest wel meetikken.
Getriggerd door de single met dat pingeltje heb ik de rest van het album maar eens goed beluisterd. Ik moet zeggen, hij weet wat hij doet. De muziek zit goed in elkaar, en hij heeft een aparte stem - altijd een eigenschap waardoor ik muziek nèt even wat specialer vind. Er zitten wat jaren '80-invloeden in (Eyes Wide Open, Save Me), wat soul of Motown (Smoke and Mirrors, I Feel Better), losse pop (In Your Light), Reggae (State of the Art), en de jaren '70 (of zoals ik dat dan vertaal - met Giving me a Chance en Bronte).
Hier zit dus direct mijn bezwaar. Hoewel de nummers afzonderlijk goed zijn, sterk in elkaar zitten en alles klopt, mis ik de samenhang in het album. Los van elkaar zijn de nummers goed, maar de afwisseling tussen syntho-pop en reggae is mij wat te groot. Voor mijn gevoel zit ik naar een "Best-of-Nu-Muziek-Top-100-Verzameling-deel-4" te luisteren. Wel een heel goede verzamelaar, maar een verzamelaar. Door de single somebody That I Used to Know verwachtte ik een album met een alternatieve sound, en die heb ik gekregen. Maar elk nummer is een alternatief voor het vorige. Geen zin in Motown? Dan krijg je toch Raggae!
De beste nummers van de CD zijn Eyes Wide Open en Somebody That I Used to Know.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten