Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd":Joss Stone - "LP1"

Met 'het oog wil ook wat' in het achterhoofd, de nieuwe CD van Joss Stone geluisterd. De plaat heet "LP1", en lijkt een nieuw begin voor Stone in te luiden. Niet voor het eerst, want ze noemde haar derde plaat "Introducing Joss Stone", aangezien ze daarmee een nieuwe weg insloeg. Maar ze noemde "Mind, Body and Soul" - haar tweede album - ook al haar 'echte' debuut, aangezien ze daarop veel van haar nummers zelf schreef. En haar eerste album, The Soul Sessions is natuurlijk haar debuut... omdat dit haar debuut is.

LP1 is haar debuut, omdat dit haar album is dat ze niet via EMI uitbrengt, maar via haar eigen label "Stone'd Records". Leuke woordspeling, dat kan je niet ontkennen.

Nu - met een frisse blik en een open mind maar eens geluisterd naar haar vierde debuutalbum. De CD begint stevig, met het ruige Newborn en de bluesy tracks Karma en Don't Start Lying to Me Now. Vooral die laatste is prettig. Fijn pianopingeltje erdoor, handklapjes en een gezellig achtergrondkoortje. Je ziet jezelf gewoon in een iets donker, verrookt zaaltje zitten, alwaar Stone op het podium staat te jammen. Het is geen echte, vuige blues maar ligt lekker in het gehoor. Dan wordt het wat kalmer met Last One to Know, Drive All Night en Cry Myself to Sleep. Dit nummer werkt rustig naar een climax toe, als het nummer in de laatste minuut wat harder gaat. Daarna schakelt ze weer een tandje bij met lichtere tonen waar ze met haar vibrato doorheen tettert, en ze sluit af met wat ballad-achtige nummers. Boat Yard en Take Good Care - vooral die - is een regelrechte tranentrekker. Als dit het voor je doet.

Ik ben een fan van de echte blues. Dit klinkt mij allemaal net ietsje te glad in de oren. Bij een bluesnummer verwacht ik onbewust een rokershoestje, gerinkel van glazen en applaus. Dat mist natuurlijk op een studioalbum, maar daardoor herken je wel de klasse in de stem van Stone. Het moet je liggen, maar als je ervan houdt is het een goed album. Is het weer een debuut? Dat weet ik nou ook weer niet. Het is een goede plaat, herkenbaar door dat onmiskenbare stemgeluid van Stone, maar geen totaal nieuwe richting. Het zal vast anders voelen, zo werkend vanuit je eigen platenmaatschappij, maar dat de geboorte van een nieuw 'debuut' noemen, dekt de lading ook niet.

De juweeltjes: Don't Start Lying to Me Now en Drive All Night. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Woods - "Sun and Shade"

De bossen in met Woods. Deze Amerikaanse lo-fi-folkrockband uit Brooklyn levert met Sun and Shade album nummer 6 af. Met dit album ga je regelrecht terug de jaren '60 en '70 in. Psychedelische muziek, orgelpingeltjes en drumfilletjes die bij elkaar de Byrds niet zouden misstaan - en dat niet eens in een al te modern jasje. Als je tegen me zou zeggen dat dit een plaat is uit de protestperiode van vorige eeuw, zou ik je zonder meer geloven.

Toch stamt de band uit 2005 en lijken de directe lijnen met sit-ins, Woodstock (behalve de naam, dan) en haarbandjes ver, ver weg. Als je kijkt naar hun website (via front-man's platenlabel Woodsist) - niks geen flash, menuutjes, en popupschermen, helegaar niks - en naar de fotootjes die erop staan, zie je flanellen shirts, grote brillen en fout haar.

Maar die muziek is gaaf! Ik ben dankzij vaders zelf grootgebracht met reuzen als The Byrds, Jefferson Airplane en Santana, dus de muziek voelt vertrouwd. Het klinkt uitstekend geproduceerd zonder kil-strak over te komen, en heel sfeervol. Ik heb het gevoel dat ik 40 jaar terug ga in de tijd, zonder dat ik het idee heb naar oude muziek te luisteren. En dat is best wel een verdienste.

Het album is maar drie kwartier lang, en kent twee nummers die korter zijn dan 2 minuten. Korte, krachtige nummers, waar de folk vanaf druipt. De zachte stem van Jeremy Earl en de kwetsbare gitaren op de achtergrond  sturen je direct de jaren '60 in, bijvoorbeeld met Pushing Only's en any Other Day. Out of the Eye en Sol y Sombra zijn twee lange instrumentale nummers, van respectievelijk ruim 7 en 9 minuten, en door het ontbreken van de zang van Earl, focus je op de muziek.

Terugverlangen naar de muziek van het Woodstock-tijdperk hoeft niet. Je kunt gewoon nu naar de winkel, kijken bij 'nieuwe releases' en genieten van al het moois dat nu op dit moment wordt gemaakt.

Dus, combineer oud met nieuw: Zoek je houthakkersoverhemd onderuit de kast, pak een boomstronk om op te zitten, kruip onder een boom, en selecteer Woods op je iPod Touch. Het kan. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Thievery Corporation - "Culture of Fear"

Ik ben wel groot fan van lounge-achtige muziek: ik heb alle CD's van de SupperClub-serie, en een stel lounge-jazz-artiesten op de zilveren schijfjes, 'heerlijke muziek voor op de achtergrond, op een herfstige dag op de bank'. Toevallig is een tijdje geleden "Radio Retaliation" van Thievery Corporation in mijn iTuneslijst terecht gekomen. Dit album heeft een wat bredere mix van stijlen, van snellere jazz, naar soul. Toen ik de nieuwe van het Amerikaanse duo voorbij zag komen, heb ik besloten deze plaat maar eens aan een wat dieper onderzoek te onderwerpen.

Culture of Fear is de weinig uitnodigende titel van het album. Angstcultuur? De albumhoes is een camera - Big Brother is watching you.  In Culture of Fear (samengevat lijkt het de wens van de [Amerikaanse] overheid om ons angstig te houden) en  Overstand (angst zonder reden) gaan de artiesten hier dieper op in. Maar toch, het eerste wat tijdens de intro-scan op het album opvalt, is dat de stijl meer rond bijzonder relaxte, warme en zelfs een beetje dromerige jazz is opgebouwd. Twee nummers hebben duidelijke raggae-invloeden (Overstand en Stargazer), de rest is een slepende stroom dub, jazz en acid-jazz. Heerlijk om bij weg te dromen.

De twee producers Rob Garza en Eric Hilton en hun team van gelegenheidsartiesten hebben als thuisbasis Washington D.C. en timmeren vanuit daar sinds 1995 aan de weg. Hun muziek is een mix van stijlen (duidelijker te horen op hun andere albums waar het verschil groter is), invloeden van landen en talen. Met name India, het Zuid-Amerikaans continent en de Balkan vormen de muzikale bakermat voor hun muziekstijl. Culture of Fear is dan ook een prettige plaat, met gelijkenissen met het Franse Air, Gare du Nord en Blockhead.

Wat ik het lastigste vind is om de aandacht erbij te houden. De DJ's hebben een duidelijke politieke mening (ook Radio Retaliation stond bol van protesten, tegen het IMF, George W. Bush en rijkdom in het algemeen), maar als ik naar dit soort muziek luister, drijf ik weg. Ik hoor het wel, maar registreer het niet. Wat ook niet helpt, is dat ik dit geen genre voor protestmuziek vind. Ik luister triphop om tot rust te komen, en om gemurmel te hebben op de achtergrond, als Mrs. MusicMaestro knutselt of kookt, en ik lees. Als ik kwade muziek wil, pak ik de Sex Pistols, Rage Against the Machine of Biohazard.

Gelukkig kan uitgebreid chillen, kickin' back en coppin' out perfect met dit album. Sommige nummers zijn wat energieker (Culture of Fear heeft snelle raps) maar over het algemeen is het heerlijke jazz, waar ik een prettig gevoel aan overhoud. Juweeltjes? Take My Soul, Where It All Starts en Fragments. 

Pukkelpop 2012?

(C) Foto: Jan Geloen

Na de tragedie op Pukkelpop vorige week, waarbij tijdens een noodweer 5 doden vielen en meer dan 70 mensen gewond raakten, staat Pukkelpop 2012 op losse schroeven. Burgemeester Hilde Claes van de Belgische gemeente Hasselt zegt op de Belgische Radio 1 dat het niet zeker is of er een toekomst is voor Pukkelpop.

Ik hoop dat dit een uitspraak is op basis van de begrijpelijke emotie van de gebeurtenissen van vorige week, en dat deze in de komende periode weer genuanceerd zal worden. Want Pukkelpop is niet alleen een instituut dat al 26 keer honderdduizenden fans van verschillende plekken bij elkaar heeft gebracht, maar ook gewoon een bijzonder gaaf, veelzijdig en relaxed kunstfeest. Ik zou het heel jammer vinden als het stopt. Als het volgend jaar doorgang vindt, zal het vast gek voelen, en er zal een rare sfeer heersen, maar het laten verdwijnen van het festival zou echt zonde zijn.

In 2000 vond op Roskilde, een van de grootste festivals van Europa, een ongeluk plaats waarbij - in tegenstelling tot PP11, waarbij een freakish, plots opkomend noodweer de oorzaak was - in totaal 9 mensen in verdrukking omkwamen tijdens een Pearl Jam-concert. De festivalreeks ging door en nog elk jaar worden de omgekomen fans herdacht.

Het schijnt dat wij Nederlands pittige kritiek hebben geuit op het festival, de tenten en de communicatie tijdens en na de ramp. Waar de Belgen vooral rouwen en helpen (zie ook #hasselthelpt op twitter!), moeten wij direct een schuldige hebben, analyseren waar het vandaan komt en hoe we het kunnen voorkomen. Prachtige strevens, zeker bij het voorkomen van dit soort rampen maar elke meteorologische minkukel (waaronder ikzelf) kan zien dat windkracht honderd, die opkomt als een donderslag bij heldere hemel (no pun intended) niet te voorkomen is. Kijk naar de beelden. Hagel, regen, alles kwam zijwaarts binnen. Zulke buien, zeker zo kort en hevig, zijn zeldzaam. Tenten uit beton, palen van staal, dat kan helpen. En volgens mij is nog erger leed voorkomen door druppelsgewijs informatie vrij te geven. Ik heb niets gehoord van een volksopstand.

Mocht het zo zijn dat we door global warming meer van dit soort buien mogen verwachten, dan is er wat anders aan de hand. Ik denk dat we geen symptomen moeten gaan bestrijden door over de communicatie te meuen (de ramp was al gebeurd, de mensen al van het terrein af, de wegen al vol met auto's), en vooral maar niet te hard nieuwsuitzendingen vullen met correspondenten, specialisten en andere ervaringsdeskundigen die 'in het kader van goede nieuwsgaring bij alles kritische vragen stellen'. Soms gebeuren er gewoon dingen.  

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Gotye - "Making Mirrors"

Trouwe luisteraars van 3fm hebben de single al eens voorbij horen komen: "Somebody That I Used to Know", van Gotye. Het was de 3fm-megahit en heeft zo behoorlijk wat airtime gehad. Deze single komt van zijn laatste album "Making Mirrors". Van zijn vorige album "Like Drawing Blood" had hij in Europa al twee singles uitgebracht die in België bescheiden succesjes hadden, maar nu - met de tweede single die overal aan lijkt te slaan - is zijn basis breder.

De geboren Belgische, maar thans Australische Singer-Songwriter Wally de Backer heeft met Making Mirrors album nummer 3 gemaakt. Voet aan Europese grond lijkt het resultaat. Somebody That I Used to Know zat direct in mijn kop, en ging er niet meer uit. Het dashboard van mijn auto - de plek waar ik pleeg radiouitzendingen te volgen - was direct mijn drumstel en keyboard ineen. Ik móest wel meetikken. 

Getriggerd door de single met dat pingeltje heb ik de rest van het album maar eens goed beluisterd. Ik moet zeggen, hij weet wat hij doet. De muziek zit goed in elkaar, en hij heeft een aparte stem - altijd een eigenschap waardoor ik muziek nèt even wat specialer vind.  Er zitten wat jaren '80-invloeden in (Eyes Wide Open, Save Me), wat soul of Motown (Smoke and Mirrors, I Feel Better), losse pop (In Your Light), Reggae (State of the Art), en de jaren '70 (of zoals ik dat dan vertaal - met Giving me a Chance en Bronte).

Hier zit dus direct mijn bezwaar. Hoewel de nummers afzonderlijk goed zijn, sterk in elkaar zitten en alles klopt, mis ik de samenhang in het album. Los van elkaar zijn de nummers goed, maar de afwisseling tussen syntho-pop en reggae is mij wat te groot. Voor mijn gevoel zit ik naar een "Best-of-Nu-Muziek-Top-100-Verzameling-deel-4" te luisteren. Wel een heel goede verzamelaar, maar een verzamelaar. Door de single somebody That I Used to Know verwachtte ik een album met een alternatieve sound, en die heb ik gekregen. Maar elk nummer is een alternatief voor het vorige. Geen zin in Motown? Dan krijg je toch Raggae!

De beste nummers van de CD zijn Eyes Wide Open en Somebody That I Used to Know. 

Breaking: Noodweer treft Pukkelpop

Breaking news vanavond: het geweldige festival met de dubieuze naam Pukkelpop in het Belgische Hasselt is getroffen door noodlot in de vorm van noodweer: op dit moment zijn er 3 doden gemeld en tientallen gewonden, waarvan enkelen zwaar.

Een afschuwelijk noodweer met slagregens, hagel en onweer treft het festivalterrein en verwoest tenten, ontwortelt bomen en gooit torens omver. De Chateau-tent waait omver, de eerste amateurbeelden laten zien wat voor een wind over het terrein trekt.

De festivalleiding zit nu in dubio wat te doen: ze hebben op de avond zelf de muziek al laten doorgaan om de menigte rustig weg te krijgen, en de overige dagen van het festival gaan door in aangepaste vorm. Zie hier de Twitterberichten over het drama. Sterkte iedereen.

Plaatjes in de fik

FTW? Wat nu? De wereld vergaat!!!11!one. Potvissen spoelen en masse aan voor de Nederlandse kust, het zomert maar niet, vandaag bijna een beurskrach (maar voorspellen wat er morgen gebeurt, daar doe ik niet meer aan), en zo'n beetje heel Engeland staat in brand en rolt vechtend, plunderend en fikkiestokend over straat.

De rellen die afgelopen zaterdag in Londen begonnen, verspreiden zich als een olievlek door heel Engeland. Ook Noord-West-Engeland en de west-Midlands zijn intussen in de ban van het 'protest'. Na Londen, Bristol, Leeds, Birmingham is nu Manchester aan de beurt. De beelden van de meubelzaak die in vlammen opging gingen de wereld over, en de beelden van het "protest" bij een kledingmarkt en een t-mobile-winkel maken het wel moeilijk om te geloven dat het alleen maar gaat om een protest naar aanleiding van een dode door een politiekogel dit weekend.

Klein persoonlijk leed: de meubelwinkel was al 140 jaar in de familie: 5 generaties hebben er stoelen, banken en ander huisgerei verkocht - in één nacht weg. De zaak van Jamie Oliver in Birmingham, Jamie's Italian, is gisteren kort en klein geslagen. Zonder slachtoffers, dat wil zeggen, directe slachtoffers dan. De eigenaar van de meubelzaak zat goed stuk. 

Aangezien dit een muziekblog is: ook de muziekindustrie is intussen slachtoffer geworden. In een van Sony's panden in Enfield, Londen, zit distributeur PIAS. Zij verdelen albums van onder andere Franz Ferdinand, Adele, M.I.A. en - dit doet zeer - Boysnoize en de Artic Monkeys voor Engeland en Ierland. Ze zijn nog aan het achterhalen hoeveel er verloren is, maar zoals het er nu voorstaat is de oplage van "The Hellcat Spangled Shalala", de laatste single van de Artic Monkeys (ja, een kutnummer, maar toch) en de oplage van Adele's "21"-album verloren. Er zijn al oproepen om de artiesten (want er is een immense lijst van kleine bands, groepjes en artiesten getroffen) te steunen door MP3's te kopen, en er staat een benefiet op stapel.

Dames, heren, koopt MP3's. En steunt Den Kleinen Artiest. Laat hen niet in de vlammen ten onder gaan. De lijst: alhier! 

About time: The Temper Trap werkt aan nieuw album

De Australische band The Temper Trap is bezig met een album. Eindelijk. Na het lyrisch ontvangen "Conditions" dat uitkwam in 2009, is het lang stil geweest. Te lang, naar mijn smaak.

Op dit moment zijn de vier heren in London bezig met schrijven van teksten en liedjes. Er is nog niets bekend van een datum van release, of zelfs een naam, maar het doet mij deugd dat dit geen eendagsvlieg is: daar zijn ze veuls te goed voor.

Ben je na al die tijd vergeten wie ze zijn? Leve Youtube! Ze maakten de zweverig-achtige muziek van de singles als "Sweet Disposition" en "Rest".