Achter de muziek: Dance

Ik dacht vroeger altijd dat dance een typisch Nederlands product was. Van trance, via club en mellow tot gabber, altijd waren de Nederlandse DJ's en acts vertegenwoordigd tot ver over de grenzen. Maar officieel komt de dance uit de 'good old U-S-of-A', uit Chicago om precies te zijn, en de muziek heeft Europa veroverd vanuit Ibiza en Engeland.

De muziek
Vanuit een technisch oogpunt: dancemuziek is up-tempo muziek, met een snelheid variërend van ongeveer 118 tot 135 BPM, of Beats per Minute. 120 BPM kent dus twee 'klappen' per seconde. Via dit linkje kan je horen hoe snel dat is. Elke klap is een bass-drum: dit heet 'four-to-the-floor' (ungg-ungg-ungg-ungg). Tussendoor wordt in de regel een high-hat gespeeld (tss-tss-tss-tss). Combineer dat, en je krijgt de klassieke house-beat "ungg-tss-ungg-tss-ungg-tss-ungg-tss". Hierop zijn sinds het ontstaan van de house, begin jaren '80, allerhande varianten op bedacht, in snelheid, opbouw, ritme en instrumenten. Deze passeren zo kort de revue.

The Warehouse, Chicago

Housemuziek heeft invloeden uit disco, soul, R&B (de originele versie), jazz en funk, maar is van geen van die stromen een directe afstammeling. Het voornaamste verschil met de voorlopers in de discotheek is de repeterende drumbeat onder de muziek. Daarnaast werden de nummers langer, en werd meer gebruik gemaakt van samples, synthesizers, sequencers en drummachines. Het nummer "On and On" van Jesse Saunders en Vince Lawrence (zie dit linkje) komt uit 1984 en is een van de schoolvoorbeelden van de toentertijd nieuwe stroming.

De naam house komt volgende overlevering van de naam van de discotheek 'The Warehouse' in Chicago, waar deze muziekstijl veel werd gedraaid. "House, dat is de muzieksoort die in The Warehouse gedraaid wordt". Na het nummer "It's House" van Chip E uit 1985 (video) was de term gemeengoed. In Amerika breidde de stroming zich snel uit: naar Detroit, de bakermat van de Detroit Techno en New York, onder andere door de club Paradise Garage, de oorsprong van de naam van de Garage-stroming.
In Europa was de electronische muziek ook al aan een opmars bezig. Belangrijke stromingen waren de New Wave (met Depeche Mode, The Cure, Alphaville), Italo (discohouse uit met name Duitsland en Italie),  synthesizerpop (Kraftwerk) en Ambient (met de grondlegger Brian Eno). De Fransman Jean-Michel Jarre verkocht van zijn album Oxygene 12 miljoen albums - het meestverkochte Franse album aller tijden.

Club Pacha, Ibiza

In 1987 komt het Ameriaanse Summer of Love-festival naar Europa. Eerst naar Ibiza (house- en feesteiland bij uitstek), later naar Engeland. Als MTV vervolgens het programma Party Zone gaat uitzenden, gaat het snel. En dan, dán komt Nederland.


House in Europa
Engeland en Nederland zijn belangrijke landen geweest voor de housemuziek. De eerste house-hit is "House Arrest" van Krush uit Engeland. Het bereikte daar nummer 3, en in Nederland (intussen het, na Engeland, op één na belangrijkste dance-land) nummer 7 in de hitparade. Later volgden K.L.F. en Edelweiss.

House in Nederland
In 1987 opent de - intussen gesloten maar nog altijd legendarische - club RoXY. De aanloop was lastig, maar na een groot feest, de Warehouse Party van SoHo in het Oostelijk havengebied, gaat het hard. Sindsdien domineren de Nederlandse DJ's en acts de lijsten, de feesten en de festivals. Twee jaar na de opening van RoXY opent de eveneens legendarische iT zijn deuren in Amsterdam. Beide clubs bestaan intussen niet meer (echt). De RoXY kwam in een episch vuur aan het eind, op de dag dat mede-oprichter Peter Giele werd begraven; de iT kwam in het slop na de dood van oprichter Manfred Langer. Uit die scene komen grootheden als DJ Jean, Joost van Bellen en Isis.

Gabber
In de jaren '90 wordt de scheiding tussen de rustiger stroming (mellow, of club) en de hardere stroming (hardcore) duidelijk. Het nummer "We have arrived" van Mescalinum United, van de Duitse DJ Marc Acardipane zou de eerste gabberplaat zijn. 

Nederland is - ondanks het schijnbaar Duitse begin - de bakermat van de hardcorehouse, of gabber met belangrijke roots in Rotterdam. Bekende en populaire acts zijn Neophyte, Rob Gee, Buzz Fuzz, maar ook dames als Lady Dana. De bijpassende kledingsstijl is ook bekend: trainingspak van Australian (Cavello was 'frowned upon'), Nike Air Max, Bomberjack en een kaal hoofd.

Bij de gabber horen feesten, min of meer gerangschikt per label en subsoort: ID&T was bekend met de populaire Thunderdome-feesten en Mysteryland, je had de feesten van Hellraiser, en P.O.R.N. van The Hague Terror Squad.

Dance nu

Tegenwoordig zijn er bijzonder veel verschillende soorten dance: ik telde op een site al 47 verschillende soorten. Grofweg is er een scheiding te maken tussen héél relaxed (ambient, chill-out), house (de dansbare muziek, vaak met zang), drum-'n'-bass, electro en techno (met de industrielere en hardere ondersoorten). Veelal zijn het intussen cross-overs, met veel invloeden uit andere muziekstijlen (denk bijvoorbeeld aan de SupperClub-reeks of St. Germain, met invloeden uit jazz en blues). Voor nagenoeg elke 'mood' is er wel een CD te pakken.

Maestro's Favvy's 

Uw eigen Maestro is een liefhebber van het housegenre. Al vroeg: ik kan me nog herinneren dat ik vroeger een cassette op mijn walkman had met nummers als "Pump up the Volume" van M.A.R.R.S. en het Hollandse "Poing". Ik heb ook een tijd in gabbertenue - Air Max en Aussie - rondgestuiterd: ik heb nog steeds drie CD's van Thunderdome. Ik kan ze gewoon niet weggooien, maar draaien doe ik ze niet meer. Gabberen kan ik overigens nog steeds. 

Wat wel vaker gedraaid wordt zijn de CD's van SupperClub (heerlijk chillen op de 'Salle Neige'-CD 1 van de dubbelaars, of iets meer up-tempo met 'Bar Rouge', de CD-2). Daarnaast hou ik van het snellere werk: Deadmau5, Audio Bulley's, Daft Punk (daar volgt binnenkort een apart blog over), Pendulum, Erick Morillo en Joris Voorn. Een van de beste acts ooit vind ik Boys Noize - ook meer over hem in een apart blog, binnenkort.

Een absolute aanrader is het "instituut" van BBC Radio: elke zaterdag zendt BBC Radio 1 de "Essential Mix"uit, een set van één of meer populaire DJ's, vooraf opgenomen of live - meestal vanaf Ibiza of vanuit Manchester. De hele volgende week wordt op www.bcc.co.uk de uitzending van de vorige zaterdag gestreamd. Elke week hoor je een andere op dat moment populaire DJ. Opvallend is dat de laatste tijd bijzonder veel drum-'n'-bass wordt gedraaid, deze snelle dancevariant is aan een stevige opmars bezig.

Jammer genoeg kleven er aan de house-scene, zeker aan de wat hardere varianten, veel (voor-)oordelen over geweld, drugsgebruik en anderszins onwettelijke zaken. Een Australian komt er dus zo snel niet meer in, maar gelukkig hebben we de MP3-tjes nog.

Kijken:

Deadmau5 - Cheese is the Reward 

Boys Noize - Jeffer

Royksopp - What Else is There 

DJ Roog (Hed Kandi) - Beautiful 

Pendulum - Slam

In concert: Sick of it All

Voor de iets oudere lezers onder ons: Sick of it All komt naar Nederland! De Amerikaanse hardcore-band bestaat sinds 1986 en timmert nog steeds verdienstelijk aan de weg. SoiA bestaat uit vier man: Lou Koller (zang), zijn broer Pete Koller (gitaar en backing vocals), Craig Setari (basgitaar) en Armand Majidi op drums. Ze komen oorspronkelijk uit Queens, New York en hebben vanuit die stek tot nu toe 9 cd’s uitgebracht.

Hun laatste CD, “Based on a True Story”, stamt uit 2010 en werd gevolgd door een tour door onder andere Australië. Hun supportact voor deze tour was het eveneens Amerikaanse Rise Against, een punkrockband uit Chicago.

Sick of it All komt op 13 juni naar Vroomschop en treedt op in Poppodium “Het Front”. Kaarverkoop (kaartjes kosten EUR 16,00 per stuk – da’s een koopje) is gestart, er zijn nog kaarten. Ga naarhttp://www.frontvroomshoop.nl/ voor meer informatie.

Achter de band: Rammstein

Love it or hate it, een tussenweg is er niet. Rammstein, sinds 1994 luis in de pels van veel ouders, regeringen en bewakers van goede zeden, is een instituut geworden. Door sommigen gezien als een van de redenen waardoor Nederlanders Duitsland weer 'cool' ging vinden. Ik denk dat iedereen wel een paar woorden van de teksten van Rammstein kent: "Mutter," hoor je dan schreeuwen, of "Du hast...".

Mijn kennismaking met Rammstein was op de middelbare school, toen mijn vader - leraar Duits - met een cassette aankwam van één van zijn leerlingen. Hij had "Herzeleid" getaped en aan mijn vader gegeven met de mededeling, "dit vindt uw zoon vast leuk". En hij had gelijk! Ik was direct verkocht. 

Hun muziek is rauw, snoeihard, het beukt, is nagenoeg volledig in (bijzonder goed verstaanbaar!) Duits, en hun shows zijn beroemd om hun special effects, met vuur, valpartijen, licht en rook. 

Maar wie zijn deze mannen? 

Rammstein
De band Rammstein is in 1994 opgericht, en bestaat sinds het begin uit Till Lindeman (zang), Richard Z. Kruspe (leadgitaar), Paul Landers (slaggitaar), Oliver "Ollie" Riedel (basgitaar), Christian "Flake" Lorenz (keyboard) en Christopher "Doom" Schneider (drums). De roots liggen in de voormalige DDR. 

De naam is direct het eerste punt van controverse. In 1988 vindt in de Duitse plaats Ramstein (met 1 'm') een vliegramp plaats tijdens een vliegshow, waar de Italiaanse stuntvliegers van de Frecce Tricolori in de lucht botsten en neerstortten, met tientallen doden tot gevolg. De band gebruikte eerst de naam "Rammstein-Flugschau", later veranderd in Rammstein. De band wist niet dat de plaats Ramstein met 1 'm' geschreven werd, maar de uitvoering met dubbel-'m' is blijven hangen. Of het nu een bewust keuze is geweest blijft wat onduidelijk: de band heeft zich in ieder geval lang gedistantieerd van de directe link. 

De stijl van Rammstein wordt Neue Deutsche Härte genoemd, of - door de heren zelf - Tanzmetall. De stijl combineert metal met electro en progressive rock. Over het algemeen zijn de nummers ruig, zwaar en slepend. Juist door het gebruik van het keyboard wordt een speciale sfeer gegeven aan de muziek. Niet alles is hard: ze hebben een aantal ballads, op elke CD minimaal een. Een bijzondere is "Stirb nicht vor Mir", dat Till samen met Sharleen Spiteri van Texas zingt. 

Discografie
Rammstein heeft in ongeveer 15 jaar 8 CD's uitgebracht, inclusief 2 speciale live-CD's: Live aus Berlin en Völkerball. Door de jaren heen is Rammstein steeds populairder geworden: hun vijfde CD, Reise, Reise kwam tot nummer 2 in de album top 100 in 2004, en hun laatste album, Liebe ist fur Alle Da, stond in 2009 zelfs een week op 1 in de album top 100. Daarmee haalden ze voor de tweede keer goud, na Mutter in 2001.
Na hun studioalbum Rosenrot uit 2005 duurde het tot 2009 voor een nieuwe CD werd uitgebracht, LIFAD, ofwel Liebe ist für Alle Da. In de tussentijd heeft Richard Kruspe het project Emigrate opgericht. Hij bracht in 2007 het album Emigrate uit, waarvan hij ook 3 singles releaste. Na deze zijsprong heeft hij zich weer gevoegd bij Rammstein en gewerkt aan het laatste album. 

En dan nog...
Rammstein heeft altijd het zweem gehad rechts-extreem te zijn. Door hun muziek, hun uiterlijk en hun show kregen ze een label opgeplakt dat maar moeilijk weg ging. Dat Till Lindemann in een van zijn 'experimenten' voor de clip bij het nummer Stripped beelden van Riefenstahl (filmmaker voor de Duitsers in de aanloop naar WOII) gebruikte van de Olympische Spelen van 1936 heeft niet echt geholpen. Till heeft daar wel spijt van, maar het kwaad was al geschied.  Het nummer "Links, 2-3-4", een directe link naar links gedachtegoed, is daar een reactie op.
Daarnaast is sex ook een belangrijk onderwerp, met name in de videoclips en liveoptredens. Voor het nummer 'Buck Dich" werd toetsenist Flake door Lindemann onder handen genomen met een grote dildo, de videoclip voor het nummer "Pussy" bevat zoveel expliciete beelden dat het alleen via 'vrije' kanalen en sexsites te bekijken is, en de Duitse regering kende vanwege de teksten in "Ich Tuh dir Weh" een verhoogd leeftijdsadvies toe (dat trouwens weer is afgeschaft, vanwege de 'verschuivende fatsoensgrenzen). 

Sinds 2010 is Rammstein Staatsvijand in Wit-Rusland, aangezien zij 'het Wit-Russische Staatsbestel verstoren', en ze gewoon abject zijn aangezien ze 'geweld, homoseksualiteit, masochisme en andere tegennatuurlijkheden vertonen'.
Rammstein wordt ook gelinkt aan het drama op de Columbine High School, aangezien de daders Eric Harris en Dylan Klebold verklaard fans van Rammstein waren. Ook de gijzelaars in de school in Beslan zouden Rammstein hebben gedraaid om in de sfeer te blijven. Rammstein ontkent en zegt juist mee te leven met de slachtoffers. Overigens kreeg ook Marilyn Manson hetzelfde verwijt: ook hij zou invloed hebben gehad op verschillende daders van misdrijven. Bij Columbine bleek dat trouwens onterecht. 

Tof
Genoeg nare berichten. Rammstein is gewoon een show, en als je geen gekke conclusies trekt uit de nummers en rare dingen gaat doen, heb je een boel pret. Er zit veel humor in de shows, en in de nummers. Verdiep je in de teksten en je vindt echt geweldige vondsten. Een persoonlijke aanrader is "Mein Teil", van het album Reise, Reise. Dit nummer is gebaseerd op het verhaal van Armin Meiwes, de Duitse lekkerbek die een forumbezoeker bereid had gevonden als maaltijd te dienen. Vrij letterlijk vertelt Till welk maaltje op hem staat te wachten.
 

De shows staan erom bekend spectaculair te zijn. Tot dit jaar was Rammstein met hun optreden in 2010 de duurste show op Pinkpop. Dat mag ook wel, als je ziet wat zij aan vuurwerk en benzine uitgeven. Overigens: na een ongelukje tijdens een optreden een paar jaar terug (een brandend projectiel vloog het publiek in) werkt Rammstein met pyrotechnici, en Till Lindemann zelf is ook gediplomeerd pyrotechnicus. En da's een zorg minder.
Krijg je de kans om een optreden van Rammstein te zien, twijfel niet, maak je niet druk of je de muziek leuk vindt, de teksten verstaat of Till Lindemann aantrekkelijk vindt, het is een show die je nooit meer vergeet. 

System of a Down weer bij elkaar!

Voor de liefhebbers een leuk bericht op de website van Oor: SOAD komt weer bij elkaar!

Na 4 jaar komt de band weer bij elkaar. De Armeense helden (Songfestivalmateriaal? Dan ga ik wel kijken!) hadden na 5 CD's besloten het Systeem even het Systeem te laten, waarna frontman Serj Tankian zich met succes op een solo-project stortte. Vorig jaar heeft hij een reeks concerten en festivals afgewerkt. Bij Pukkelpop was ik erbij: met een geheel in het zwart gekleed symfonisch orkest zong Serj - in het wit, je moet wat om op te vallen - zijn protestliederen, op zijn speciale manier.

System of a Down - bestaand uit Serj Tankian (zang), Daron Malakian (gitarist en zang), Shavo Odadjian (bas) en John Dolmayan (drums) - zal dit jaar een Amerikaanse en Europese tour afwerken. Uit het artikel, een interview met drummer Dolmayan, blijkt dat het vele touren en het bij elkaar op de lip zitten de heren opbrak. Ergernissen bleken uit te groeien tot een onoverkomelijke hindernis.

Dus - om te vieren dat ze bij elkaar zijn, gaan ze touren! Hopen dat dit goed gaat: ik wil ze zien!

Review: Tiesto Club Life

Een tijdje terug berichtte ik over de overstap van Tiesto naar 3fm voor zijn house-programma Club Life. Hij kwam - zoals bekend - bij Radio538 vandaan. De overstap was logisch omdat zijn eigen muziekstijl was veranderd en hij beter paste bij het alternatieve karakter van 3fm.

Ik had nog niet eerder de kans om naar zijn programma te luisteren, maar zaterdagnacht zat ik in de auto met zijn uitzending aan. Al met al heb ik ruim een uur naar zijn programma kunnen luisteren. 


Ik hou - en zeker op de zaterdagavond - van clubmuziek. Ik ben altijd groot fan geweest van Dance Department van Radio538 (nog steeds elke zaterdag van 20.00 uur tot 04.00 uur op 102 FM), dus een danceprogramma op mijn 'huiszender' was geen probleem. Toen ik jonger was naam ik vaak de uitzending op op mijn cassettedeck en minidisc-speler, om in de trein naar college lekker te chillen. En nu dus op 3fm. 


Het viel me pas na een half uur op dat me eigenlijk niets opviel. Het zou flauw zijn om te zeggen dat ik even moest kijken of ik nu 96.8 of 102 fm had opgezocht, maar het zou niet eens helemaal gelogen zijn. Het is 'gewoon' een danceprogramma, met nieuwe muziek, goed aan elkaar gemixed, afgewisseld met commentaar bij de platen die werden gedraaid. Tiesto is een goede DJ, dus dat valt ook binnen de verwachting. Ik had dus wel wat anders verwacht, meer in de lijn van de woorden van Tiesto, dat het alternatiever, rockier, minder house-achtig zou zijn. Dat bleek dus mee te vallen. 


Ik hou van experimenten, dus als Tiesto de randen van de house had opgezocht, had ik dat leuk gevonden. Ik weet niet of ik was blijven hangen: ik ben in sommige opzichten een gewoontedier, en zaterdagnacht is house-tijd ( *armen stug over elkaar vouwt*). Als het dus  te alternatief voor me was geweest, was er wel een grote kans dat ik alsnog 538 had opgezocht. Maar er was dan wel een ander radioprogramma geweest voor dat nacht'lijk uur. Wat nu ontstaan lijkt te zijn, is een, zij het kwalitatief goede - tegenhanger van 538's Dance Department, waardoor er niet echt verschil lijkt te bestaan. 


Ik besef me ook dat één uitzending, waar ik ook nog maar eens één enkel uurtje van heb gehoord, allesbehalve representatief is. Ik ga zeker nog eens luisteren. Makkelijk, aangezien het goed is, maar het onderscheidend punt heb ik nog niet gevonden. Ik blijf zoeken! 

Review: Eurovisie SongfestiFAAL

Of - review? Dat kan helemaal niet! Ik heb niet gekeken! En dat was bewust. Ik wil me niet inlaten met complottheorieën, boze zinnen over Oost- versus Westeuropa, gevit op kostuums, lampen, rook en andere tijdverspilling. Ik wil me ertoe beperken de stelling te poneren dat het allang geen podium is voor talent uit de verschillende Europese landen, maar een show waar de beste vriendjes elkaar de meeste puntjes geven en het meest vreemde gewaad uiteindelijk wint. 

Verdraaid. Doe ik het toch.

Waarom kan het me wat schelen? Nou, wat ik jammer vind is dat de deelnemer vanuit het Nederlandse kamp er elke keer als een schlemiel uitkomt. De 3J's, niet de minste zangers in hun genre, gaan met de staart tussen de benen terug naar Volendam. Vorig jaar, met Sieneke, was ook een debacle. Niet zozeer het nummer (maar kom op, jongens, een draaiorgel - Nederland is meer dan draaiorgels!) maar wel de reacties die je tot op de dag van vandaag hoort. Dit weekend las ik ik alweer tweets over mensen die zich afvroegen 'waarom niet Trijntje of Glennis' waren gestuurd, 'ipv de 3J's of zo'. Zucht. Gaan we weer. Denken wij echt dat wij meer kans hadden gehad met Glennis, Trijntje, De Toppers, Jan Smit, Within Temptation (idee van Jan Smit), Vader Abraham, of De Koningin? 

Wij. Winnen. Niet. Wij komen zelfs al niet in de finale. Als je een van bovenstaande artiesten stuurt, winnen we echt niet, sterker nog, zij kunnen hun geloofwaardigheid verliezen. Ik denk dat we daar niet aan moeten beginnen. 

Azerbeidjan heeft de finale gewonnen. Geheel terecht, ongetwijfeld. Voor mensen die twijfelen: sinds 2001 maakt Azerbeidjan, oostelijk van Turkije (Armenie en Georgië liggen daar nog tussen), deel uit van de Raad van Europa. Dus ze mogen ook echt meedoen. Volgend jaar: Eurovisie Songfestival vanuit Baku! 

Nederlandse Eurovisie Songfestival 2012-artiestinstuurorganisatie: ik doe hierbij een oproep: kunnen we, ALSTUBLIEFT, niet meer meedoen? Gewoon stoppen? Erkennen dat wij met onze calvinistische inborst niet gek genoeg zijn om malle puntmutsen op te doen (daar zijn de Belgen met hun Kabouter Plop sowieso beter in), of zoveel haar kunnen hebben als de deelnemer van Ierland? We moeten er gewoon mee stoppen. Als de Raad van Europa aldus Wikipedia al 47 landen kent, zullen ze ons kleine landje echt niet missen.

Wat moeten we dan doen? Ik denk het volgende: in plaats van gedwee meedoen en het veel te serieus nemen, gewoon eens laten zien dat we ballen hebben. Ik zou 'douze points' geven voor de volgende reactie: 

"Bonjour, delegation van Holland? Doen jullie mee, en komen jullie naar Azerbeidjan in 2012?"
- "Nee, zoek het maar uit met je verkleedpartijtje. Het land dat Golden Earring, Caro Emerald, Armin van Buren, Tiësto, Noisia en Andre Rieu voortgebracht heeft, hoeft zich niet te bewijzen door zich op een kil, overbelicht en veel te groot podium aan te stellen terwijl een hopeloos ingewikkelde camera-choreografie alles op een veel te bedachte manier vastlegt en een windmachine op een droevige manier probeert beweging te suggereren terwijl kwijlende juryleden slaafs achter puntenmutsen, Orks en andere randfiguren aanrennen. Wij gaan op de bank zitten, van ons exportproduct Heineken genieten, kroketten eten en lachen, héél hard lachen. Tot nooit.".

Review: Collapse into Now - R.E.M.

Nummer 15. Nummer 15! Ongelooflijk. Nadat ze CD 1 tot en met 14 hebben gemaakt, vonden ze dat er nog voldoende inzat voor een 15e plaat. Maar dat legt de lat hoog. De critici noemen Accelerate, hun album uit 2008, een van hun beste albums to-date. Dus, waar past Collapse into Now dan? Hadden ze bij 14 moeten stoppen? 

Ik ben geen R.E.M.-kenner pur sang. Ik pik de stem van Michael Stipe er wel makkelijk uit (maar dan ook, wie niet?), maar heb geen diepgaande kennis van de geschiedenis van de band. Nu maakt dat ook niet zoveel uit. Ik weet wat ik níet mooi vind, en dat zijn de nummers Everybody Hurts en Shiny Happy People. Het andere, beroemde nummer uit die periode, Losing my Religion, heeft een diepe indruk gemaakt, maar dat is vooral de videoclip, waarin Stipe er nogal gepijnigd uitziet. Dat maakt indruk op een 14-jarige jongen. Maar het is niet mijn favoriete R.E.M.-periode. 

Twintig jaar verder: Collapse into Now. Laat ik beginnen met mijn favoriet van het album. Dat is, zonder twijfel, Überlin. Er zit zoveel sfeer en ingehouden spanning in dat nummer, in één woord prachtig. Dat staccato gezongen couplet, het uitgesmeerde refrein, schitterend. Daar zie je echt de ervaring van heel, heel veel muziek maken bovenop een duidelijk talent.
Mine Smell Like Honey brengt me dan weer terug naar begin jaren '90, en dat hoeft voor mij dus niet zo, waarbij het volgende nummer Walk it Back - heel rustig, ingetogen - me niet uit de melancholische bui weet te trekken, maar dat is dan ook niet de bedoeling: geslaagd dus. 

Het hele album is van grote kwaliteit. De afwisseling tussen de steviger nummers (echt snoeihard gaat het nergens) en de intieme nummers is goed, en is zo gedaan dat de sfeer blijft en het nergens echt tempo verliest. De lijst met meewerkende artiesten is ook groot: onder andere Peaches (in Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter - flashback naar de stijl en klank van Shiny Happy People), Patti Smith (op de opener Discover en Blue) en Eddie Vedder (It Happened Today) zingen mee. Het fotowerk is van Neêrlands trots Anton Corbijn. 

Dat leidt tot een mooi samenspel, in die gevallen ook letterlijk. Concluderend, het is een goed album geworden. Het heeft in mijn ogen zeker zin gehad om ook deze 15e aan de wereld toe te vertrouwen.

Arctic Monkeys - 23 juni

Dank voor het over laten van een kaartje: het is gelukt. Ik ga 23 juni naar de Arctic Monkeys. Yeah! 

Een recensie volgt na het concert. Wordt vervolgd. 

Review: Wasting Light - Foo Fighters

Yes: Rock! 

De Foo Fighters hebben weer een nieuwe CD uit. Nieuw, maar met een paar knipogen naar het verleden. Zo is het album geproduceerd door Butch Vig. Hij heeft al eerder met  Dave Grohl, de zanger van de Foo Fighters, gewerkt: hij was de producer van Nirvana's Nevermind - bij iedereen wel bekend, schat ik in. Daarnaast is op dit album gitarist Pat Smear weer terug. Hij stopte in 1997, maar heeft sinds 2006 al weer live opgetreden met de band. Op dit album pakt hij de gitaar ook in de studio ook weer op, en hij staat officieel in het boekje. 

Maar de mooiste link naar het verleden is dat Krist Novoselic, de basgitarist van Nirvana, meespeelt op het album. Hij levert zijn bijdrage bij het nummer "I Should Have Known" (met de terugkerende zin "I Cannot Forgive You Yet") dat - waarschijnlijk niet heel toevallig - over Kurt Cobain gaat. 

Het album is in de stijl van Foo Fighters. Iets 'rechter' dan enkele van de andere albums, iets minder zwaar, maar daardoor lekker rechttoe, rechtaan. En het gaat nog steeds 'van dik hout zaagt men planken', met melodieuze refreinen. Wat ik een leuk detail vind is dat je in sommige nummers de stem van Dave Grohl hoort samenknijpen. Heel kort, wat een cool accent geeft.  

Er staan ook weer lekker knalnummers op. Ik vind Rope, de vorige single, helemaal geweldig. Ook Bridge Burning dendert lekker door. In dat nummer komt de invloed van de Nirvana-grungeproducent Butch Vig terug. Heel in de verte, bij het refreintje, hoor je een beetje de zelfde sound. 

Ik vind het een goede plaat. Punt. 

En dit jaar kan je ze ook weer live zien. Ze komen naar Southside en Hurricane in Duitsland, Pinkpop en naar het Belgische topfestival Pukkelpop. Heen! 

Review: Young the Giant - Young the Giant

Verrrs van de Perrrs - het self-titled album van de Californische band Young the Giant. De groep stamt uit  2004, toen ze nog The Jakes heetten. Sinds 2008 heten ze Young the Giant, en bestaan ze uit Sameer Gadhia (zang), Jacob Tilley (gitaar) - de oudgedienden, sinds 2004 - en Eric Cannata op gitaar en achtergrondzang, Payam Doostzadeh op basgitaar en Francois Comtois achter het drumstel.

En ja - de namen zijn niet oer-Amerikaans. De bandleden hebben de Indiase, Perzische, Canadese en Britse achtergrond. Opvallend genoeg merk je daar op het album niets van. Het is simpele pop-rock en luistert lekker weg. Het doet me denken aan de Strokes (maar dat kan komen omdat ik vrij veel aan de Strokes denk): niet de snelheid of het vernuft, maar meer wel de licks van de gitaar. De zang van Gadhia aangevuld met de achtergrondzang geeft er een mooie, meerstemmige en harmonische klank aan.

De band heeft al successen gehad: in 2009 wonnen ze in de Verenigde Staten een muziekwedstrijd, waarbij de prijs was om te openen voor Kings of Leon. Bam! Daarnaast hebben ze al landelijke aandacht gekregen door een optreden in het populaire programma van Jimmy Kimmel.

Dan de plaat. Twaalf nummers, net iets meer dan 50 minuutjes. Apartment, het openingsnummer, My Body en Cough Syrup zijn in mijn ogen de beste nummers van de CD, die op geen enkel moment echt eruit springt, maar over het algemeen prettig luistert, bijvoorbeeld op een zomerse dag in de auto. Dit is muziek die je aanzet als je een lang stuk te rijden hebt. Lekker kabbelend op de achtergrond, zonder dat je in slaap valt.

Green Day's "American Idiot" - CD wordt Musical wordt Film

De Amerikaanse rockband Green Day heeft in 2004 de met een Grammy beloonde CD "American Idiot" uitgebracht, 13 jaar na hun debuut "Dookie", je weet wel, de CD met de groene hoes en die geweldige videoclip opgenomen in het gesticht. De CD was populair: hij bereikte plaats 4 in de Nederlandse Album-top 100.

Billy Amstrong en de zijnen hebben de afgelopen periode meegewerkt aan een musical die - met succes - is vertoond  op Broadway. Blurb: een groepje rebelse jongeren weet niet wat aan te vangen met het leven en gaat muziek maken. Vast losjes gebaseerd op de levens van het energieke drietal. De musicalshow was bijzonder populair en zal door een Amerikaanse tour worden gevolgd, eind dit jaar. De band kwam op momenten een gastrolletje spelen in de musical, wat natuurlijk een leuke verrassing voor het publiek is. 

Nu wordt de cd/musical (doorhalen wat niet van toepassing is  - oh, wacht...) ook nog een film. 'The Making Of...' zal voor bioscopen worden herschreven, en door niemand minder dan Tom "Run, Forrest!" Hanks worden geproduceerd. Hanks, niet de minste acteur, heeft ook al als Producer successen op zijn naam: zowel The Pacific als Band of Brothers zijn meesterstukjes, of het thema je nu ligt of niet. Ik denk dat het zal staan als een huis. 

Wat ik mee zit is dat een herhaling wordt van de films die we al hebben gezien: Get Rich or Die Tryin' van 50 Cent, 8 Mile van Eminem en Crossroads van Britney Spears. Het is net als met de film Titanic, je weet hoe het afloopt. Alleen - Kate Winslet en Leonardo DiCaprio zijn ervaren acteurs. En kunnen zingen/rappen betekent niet direct ook kunnen acteren. Ik ben benieuwd. 

Dus - niet alleen maar luisteren, en (je weet het immers nooit, ook "Queen, de Musical" houdt eens op) het Circustheater of Beatrix-theater kijken, maar ook op de bank, zien hoe vier hangjongeren ertoe komen een CD te maken. 

BREAKING - Arctic Monkeys komen naar Nederland!

Breaking, Breaking - de Arctic Monkeys komen naar Nederland! Volgens mij weet iedereen dat de Arctic Monkeys tot mijn lijst met muziekhelden behoren. Naast Rock Werchter in Belgie komen ze ook naar Rock A Field in Luxemburg. Ik heb een festival in Luxemburg ervoor over om die gasten te zien spelen (ja, een ééndaags festival in Luxemburg, ik rij gewoon 800 kilometer op één dag om een band te zien). En nou komen ze gewoon naar mijn favoriete Paradiso, Amsterdam, op 42 kilometer afstand! 

Op 23 juni spelen ze in Amsterdam. Daags daarvoor, op 6 juni, komt hun nieuwe CD uit. "Suck It and See" gaat-ie heten. Een voorproefje van een van de nummers staat op hun site. Da's nog maar 3,5 week wachten. Ik ben benieuwd of me dat gaat lukken. 

Arctic Monkeys 
Maar wie zijn dan die gasten, die de Maestro doen springen, stuiteren en gillen door de kamer, bij dit nieuws? De Arctic Monkeys bestaat uit een viertal uit Sheffield, in het midden van Engeland, op ongeveer 55 kilometer ten oosten van Manchester. De band bestaat uit Alex Turner (zang en gitaar), Jamie Cook (gitaar), Nick O'Malley op basgitaar en drummer Matthew Helders. Hun muziekstijl valt onder de noemer indierock, waarbij de band door de jaren heen is gegroeid. De eerste CD en EP's zijn behoorlijk snel en hard, de latere albums zijn rustiger, gevoeliger. Met name Humbug, de laatste CD, was voor mij even wennen. 

De doorbraak in Nederland kwam toen Giel Beelen de single "When the Sun Goes Down" vaak draaide in zijn ochtendshow. Dit nummer was single nummer twee van hun debuutalbum "Whatever People Say I am, That's What I am Not", dat uitkwam in 2006. Deze CD werd in 2007 gevolgd door "Favorite Worst Nightmare" en "Humbug" stamt alweer uit 2009. 

Vooral live moet dit een feest zijn. Ik heb dus nog niet de kans gehad om ze live te zien, maar ze staan erom bekend, en vooral Alex Turner, dat hij er een show van maakt. Op muzikaal gebied dan. Alex is niet echt een showman. Hij staat, rustig, kalm en beheerst achter zijn microfoon, springt niet, doet niet gek, helemaal niks. Zie bijvoorbeeld het snelle nummer "Teddy Picker", live in The Manchester Apollo: link. Ik moet zeggen, dat moet je kunnen. Ik vind het knap. Zelfs achter de computer kan ik niet stil blijven zitten. 

Alex Turner
De zanger heeft ook projecten gehad buiten de Arctic Monkeys. Turner heeft samen met The Rascals-zanger Miles Kane The Last of the Shadow Puppets opgericht, en de CD "Age of the Understanding" uitgebracht. Hierin herken je duidelijk het stemgeluid van Turner, maar de muziek lijkt niet op de Monkeys: het lijkt je zo terug te voeren naar de jaren '50 van de vorige eeuw. 

Mijn persoonlijk project dat met de Arctic Monkeys te maken heeft is de drumpartij van het nummer "Crying Lightning". Als je via deze link kijkt en luistert naar het nummer, hoor je misschien het trucje dat Matthew Helders toepast: aan het einde van de maat past hij triolen toe, als hij een noot van 2/8e in 3 gelijke delen speelt: "tik-tik-tik-tik-tik-tik-tikkeketik". Mijn drumleraar oefent dit stuk elke week even met me. Da's lastig, maar als het lukt, voel je je de beste drummer ter wereld. 

Voorverkoop
De voorverkoop voor het optreden van de Arctic Monkeys start zaterdag 14 mei 2011, via Ticketmaster, voor € 38,00 plus administratiekosten en lidmaatschap, en maximaal 2 kaarten per persoon: ze verwachten een toeloop. Als jullie ook gaan, tof, maar doe mij een lol: laat 2 kaartjes voor mij over... 

Review: Beastie Boys - Hot Sauce Committee Pt. 2

Shot uit 'Sabotage'

Dit is speciaal. Voor zover ik mij kan herinneren, was Beastie Boys' Ill Communication de eerste echte CD die ik kocht. Ik weet nog dat het een woensdag was, ik weet nog dat ik tussenuren had en naar huis ging om te luisteren, ik weet nog de CD-zaak waar ik hem kocht, en ik weet nog mijn lichte paniek toen ik het schijfje zelf zag - "heeft hij er nou een opera-cd in gedaan?" - gevolgd door euforie. Want ik had geen idee, toen. Ik kende Sabotage van MTV, mijn huiszender, en ik vond die videoclip zó gaaf, dat ik het erop waagde om deze CD te kopen. Maar van de B-Boys had ik nog niet gehoord. Het was ook al CD nummero 4. Ik liep al achter. 

Maar dat hebben we ingehaald. Alle CD's prijken op mijn iPod, en joy-joy-joy, er is er weer eentje bij. En het is er eentje met een verhaal. 
Hot Sauce Committee Part 1 (let op, Part 1) was gepland voor ergens in 2009. Ze hadden er veel nummers voor geschreven, zelfs zo veel dat ze begonnen met HSC Part 2 om te bepalen welke nummers Part 1 zouden halen. Toen sloeg het noodlot toe: MCA, oudegediende van de Beastie Boys, werd ziek en kreeg de diagnose keelkanker. Alles werd opgeschoven zodat hij, met hulp van zijn tibetaanse dokters (hij is overtuigd boeddhist), kon genezen. Dat is gelukt. Ze hebben intussen de draad weer opgepakt. Hot Sauce Committee Part 2 is uit. 

De manier waarop is niet heel duidelijk. De nummers voor Part 1 zijn bekend, er worden nummers voor Part 2 gemaakt, Part 1 komt niet uit ("postponed indefinitely") en op Part 2 komen de nummers die voor Part 1 zijn gemaakt, in nagenoeg dezelfde volgorde, met een kleine aanvulling. Eh? 

Doet er niet toe. Het is een geweldig album. 16 nummers, in de onvervalste Beastie Boys-stijl. Ik vind het ongelooflijk dat een band die al zo lang bestaat (sinds 1979!) zo herkenbaar kan klinken zonder dat het als meer van hetzelfde klinkt. 

Het begint goed, met Make Some Noise, lekkere beat, fijn irritant buzzertje erdoor heen, en de gebruikelijke gebruik van de distorted stemmen alwaar gepast. Probeer dan maar eens niet met je hoofd te boppen. Too Many Rappers, waar ook NAS aan meedoet, heeft hetzelfde slepende ritme, met een synth-loop erin. Say It kent weer de rock-achtige, opzwepende sfeer die de Beastie Boys tekent. Afwijkend is Don’t Play No Game That I Can’t Win, met Santigold. Hoewel de raps, door de stemmen van het drietal, herkenbaar is, zit er een Caribisch tintje aan. 

Het lijkt wel een beetje of het totaal van alle nummers iets ingetogener is dan het vorige werk. Het kan zijn dat door de geschiedenis met MCA is, of dat de heren (rond de 45, intussen) wat ouder worden, het kan gewoon de stijl van het album zijn. Maar het lijkt net of het allemaal een BPM-metje rustiger is. Daardoor is de drempel wat lager om het aan te zetten. Je valt er niet van in slaap maar je giert ook niet je kamer uit. En dat is mooi, want het is een plaat die je op repeat wilt zetten. Door en door en door. 

Muziek en vakantie

Twee weken terug heb ik lekker een week vakantie gehad in Italië. Ik ben al eeuwen Italië-fanaat en hou kritiekloos van alles waar "Made in Italy" op staat. Auto's, wijn, koffie, eten - niet toevallig zaken waar Italianen ook daadwerkelijk goed in zijn - en de muziek. 

Vakantie begint voor mij met de autorit over Duitse en Zwitserse snelwegen, met maar één doel: de eerste echte koffie bij het Italiaanse Autogrill-restaurant aan de A9 bij Guanzate en binnen het bereik komen van mijn favoriete radiostation in Italië: RTL102.5. 

De koffie behoeft natuurlijk geen verdere uitleg. Gewoon een hemels kopje stroperig, krachtig en smaakvol vocht voor € 0,80. 

De radiozender wellicht wel: een paar jaar geleden heb ik bij het zoeken naar muziek op de achtergrond tijdens een verblijf in Italië toevallig RTL102.5 gevonden. Je kunt de zender het beste vergelijken met de Italiaanse variant van Radio538: popmuziek, leuke interviews, babbelende DJ's en nieuws en verkeer elk uur. Naast het feit dat het een leuke manier is om al meteen in het ritme te komen en het brein na 14 nachtelijke uren Autobahn vast gaar te koken voor gesprekken in het Italiaans, is het een mooie kans om nieuwe Italiaanse artiesten en bands te ontdekken. 

Uiteraard draaien ze de grootste hits uit Amerika, Engeland, Duitsland, maar ook uit Nederland: deze zomer kwam Caro Emerald veelvuldig voorbij. Daarnaast spelen ze veel muziek van de grote Italiaanse sterren als Ligabue, Nek, Raf, Negramaro en Vasco Rossi. 
Een paar wetenswaardigheden: hun tag-line is "Very Normal People" wat voor een Italiaan - die niet zo geregeld Engels horen - erg kek klinkt, maar natuurlijk wat vreemd is, er zit een Nederlander als DJ: Friedrick van Stegeren (a.k.a. Frederico l'Olandese Volante, wat zoveel betekent als 'de vliegende Hollander') en ze hebben een bijzonder goed werkende internetapplicatie waardoor je overal ter wereld hun radio kunt luisteren én zien via Radiovisione. 

Je kunt dus altijd je vakantie-in-Italiëgevoel terughalen! Al wat ontbreekt is een Bialetti Cafetiere en een beetje zon. 

Klik op "Radio FM" op hun website www.rtl.it en geniet. Tip: zet het geluid van je PC wat zachter. Standaard staat hun player vrij luid  en hun huisreclame van ondergoedwinkel Golden Point knalt echt je kamer binnen. 

Pukkelpop 2011

De Belgische organisatie van Pukkelpop heeft de 2011-lineup zo goed als rond. En er staat een verrassing op het lijstje! 

Het is me net iets te veel werk om de gehele line-up hierbij aan te geven, maar als je deze link volgt zie je in één oogopslag wie er allemaal naar het bijzonder relaxte en goed geregelde festival in Hasselt komen.

Een paar namen: 

• Foo Fighters 
• Rise Against
• Fleet Foxes
• Paul Kalkbrenner (ze hebben altijd coole dance-acts, vorig jaar drum 'n' bass-held Pendulum) 
• The Streets
• The Naked and Famous
• Eminem (Eminem! Op Pukkelpop!)
• The Offspring
• The Antlers
• dEus
• A-Trak
• Trentemoller
• Warpaint
• Yuck

Maar zeg nou zelf - Eminem is toch al genoeg reden om naar Belgie te rijden? Zo ja - hij staat (te springen) op de vrijdag. 

Weer online!

Zo - de laatste post is van 12 april, zag ik. Da's weer even geleden. Er is in Huize Maestro dan ook veel gebeurd: wegens het beginnen bij een nieuwe werkgever per 1 mei was het zaak af te ronden bij het oude werk, en tussendoor ook nog een welkome vakantie in Italië. En dan gaat de tijd snel! 

Maar, met name in de vakantie heb ik lekker de tijd gehad om naar muziek te luisteren. Zo heb ik de nieuwe CD's van R.E.M. en de Foo Fighters grijs gedraaid, en 'as we speak', schallen de Beastie Boys over de Klipsch-luidsprekers. Daarnaast heb ik een aantal leuke albums gevonden. Houdt dit blog in de gaten voor een mening over deze platen! 

Laatste nieuws: morgenavond stond het optreden van de Belgisch-Nederlandse band Drive Like Maria in het Utrechtse Tivoli op de planning: de kaartjes hangen al even op het prikbord. Op zoek naar het voorprogramma echter het nieuws dat het concert is verplaatst naar oktober dit jaar! Aangezien ik verder nog geen concerten op de rol heb staan, blijft mijn eerste concert-recensie dus nog even uit. Jammer: ik ga maar eens op zoek naar een leuke gig, binnenkort. 

Bedankt voor het geduld, en veel leesplezier!