Review: Beastie Boys - Hot Sauce Committee Pt. 2

Shot uit 'Sabotage'

Dit is speciaal. Voor zover ik mij kan herinneren, was Beastie Boys' Ill Communication de eerste echte CD die ik kocht. Ik weet nog dat het een woensdag was, ik weet nog dat ik tussenuren had en naar huis ging om te luisteren, ik weet nog de CD-zaak waar ik hem kocht, en ik weet nog mijn lichte paniek toen ik het schijfje zelf zag - "heeft hij er nou een opera-cd in gedaan?" - gevolgd door euforie. Want ik had geen idee, toen. Ik kende Sabotage van MTV, mijn huiszender, en ik vond die videoclip zó gaaf, dat ik het erop waagde om deze CD te kopen. Maar van de B-Boys had ik nog niet gehoord. Het was ook al CD nummero 4. Ik liep al achter. 

Maar dat hebben we ingehaald. Alle CD's prijken op mijn iPod, en joy-joy-joy, er is er weer eentje bij. En het is er eentje met een verhaal. 
Hot Sauce Committee Part 1 (let op, Part 1) was gepland voor ergens in 2009. Ze hadden er veel nummers voor geschreven, zelfs zo veel dat ze begonnen met HSC Part 2 om te bepalen welke nummers Part 1 zouden halen. Toen sloeg het noodlot toe: MCA, oudegediende van de Beastie Boys, werd ziek en kreeg de diagnose keelkanker. Alles werd opgeschoven zodat hij, met hulp van zijn tibetaanse dokters (hij is overtuigd boeddhist), kon genezen. Dat is gelukt. Ze hebben intussen de draad weer opgepakt. Hot Sauce Committee Part 2 is uit. 

De manier waarop is niet heel duidelijk. De nummers voor Part 1 zijn bekend, er worden nummers voor Part 2 gemaakt, Part 1 komt niet uit ("postponed indefinitely") en op Part 2 komen de nummers die voor Part 1 zijn gemaakt, in nagenoeg dezelfde volgorde, met een kleine aanvulling. Eh? 

Doet er niet toe. Het is een geweldig album. 16 nummers, in de onvervalste Beastie Boys-stijl. Ik vind het ongelooflijk dat een band die al zo lang bestaat (sinds 1979!) zo herkenbaar kan klinken zonder dat het als meer van hetzelfde klinkt. 

Het begint goed, met Make Some Noise, lekkere beat, fijn irritant buzzertje erdoor heen, en de gebruikelijke gebruik van de distorted stemmen alwaar gepast. Probeer dan maar eens niet met je hoofd te boppen. Too Many Rappers, waar ook NAS aan meedoet, heeft hetzelfde slepende ritme, met een synth-loop erin. Say It kent weer de rock-achtige, opzwepende sfeer die de Beastie Boys tekent. Afwijkend is Don’t Play No Game That I Can’t Win, met Santigold. Hoewel de raps, door de stemmen van het drietal, herkenbaar is, zit er een Caribisch tintje aan. 

Het lijkt wel een beetje of het totaal van alle nummers iets ingetogener is dan het vorige werk. Het kan zijn dat door de geschiedenis met MCA is, of dat de heren (rond de 45, intussen) wat ouder worden, het kan gewoon de stijl van het album zijn. Maar het lijkt net of het allemaal een BPM-metje rustiger is. Daardoor is de drempel wat lager om het aan te zetten. Je valt er niet van in slaap maar je giert ook niet je kamer uit. En dat is mooi, want het is een plaat die je op repeat wilt zetten. Door en door en door.