Review: Collapse into Now - R.E.M.

Nummer 15. Nummer 15! Ongelooflijk. Nadat ze CD 1 tot en met 14 hebben gemaakt, vonden ze dat er nog voldoende inzat voor een 15e plaat. Maar dat legt de lat hoog. De critici noemen Accelerate, hun album uit 2008, een van hun beste albums to-date. Dus, waar past Collapse into Now dan? Hadden ze bij 14 moeten stoppen? 

Ik ben geen R.E.M.-kenner pur sang. Ik pik de stem van Michael Stipe er wel makkelijk uit (maar dan ook, wie niet?), maar heb geen diepgaande kennis van de geschiedenis van de band. Nu maakt dat ook niet zoveel uit. Ik weet wat ik níet mooi vind, en dat zijn de nummers Everybody Hurts en Shiny Happy People. Het andere, beroemde nummer uit die periode, Losing my Religion, heeft een diepe indruk gemaakt, maar dat is vooral de videoclip, waarin Stipe er nogal gepijnigd uitziet. Dat maakt indruk op een 14-jarige jongen. Maar het is niet mijn favoriete R.E.M.-periode. 

Twintig jaar verder: Collapse into Now. Laat ik beginnen met mijn favoriet van het album. Dat is, zonder twijfel, Überlin. Er zit zoveel sfeer en ingehouden spanning in dat nummer, in één woord prachtig. Dat staccato gezongen couplet, het uitgesmeerde refrein, schitterend. Daar zie je echt de ervaring van heel, heel veel muziek maken bovenop een duidelijk talent.
Mine Smell Like Honey brengt me dan weer terug naar begin jaren '90, en dat hoeft voor mij dus niet zo, waarbij het volgende nummer Walk it Back - heel rustig, ingetogen - me niet uit de melancholische bui weet te trekken, maar dat is dan ook niet de bedoeling: geslaagd dus. 

Het hele album is van grote kwaliteit. De afwisseling tussen de steviger nummers (echt snoeihard gaat het nergens) en de intieme nummers is goed, en is zo gedaan dat de sfeer blijft en het nergens echt tempo verliest. De lijst met meewerkende artiesten is ook groot: onder andere Peaches (in Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter - flashback naar de stijl en klank van Shiny Happy People), Patti Smith (op de opener Discover en Blue) en Eddie Vedder (It Happened Today) zingen mee. Het fotowerk is van Neêrlands trots Anton Corbijn. 

Dat leidt tot een mooi samenspel, in die gevallen ook letterlijk. Concluderend, het is een goed album geworden. Het heeft in mijn ogen zeker zin gehad om ook deze 15e aan de wereld toe te vertrouwen.