Vr.gr.

Da's ook een brief, natuurlijk

Ik moest eraan denken, na alle commotie omtrent de afgelasting van Concert at Sea, het kindje van BLØF. Je weet wel, door wind en andere ellende werd de behoorlijk drastische beslissing genomen om het concert op zaterdag niet door te laten gaan.
De muziek van BLØF luisterde ik vroeger graag. Met name de CD's Watermakers en Blauwe Ruis kon ik behoorlijk meezingen. Vals, natuurlijk, maar het is het idee dat telt. Eén van hun hits was "Liefs uit Londen". Leuk. Paskal Jakobsen vertelt wat hij allemaal ontvangt uit den vreemde. Een kus hier, een brief daar, een 'ik mis je' zus en een kattebel zo.

Sinds 1998, het jaar van de single, is er toch veel veranderd. Zeg nou zelf, wat is de laatste keer dat jij een kattebel hebt ontvangen? En wij zijn niet de enigen! Het is zo lang geleden dat de spellingscontrole op mijn PC denkt dat ik 'kattenvel' wil schrijven. Nu is het enkel email, ping, sms of whatsapp-bericht. Zo was het niet altijd! Stevie Wonder Callde nog just wel eens om to say I love you, the Police stuurde een Message in a Bottle, en ook the Kaiser Chiefs stuurden een Letter.

Maar niet alleen de manier van communiceren is anders geworden. Ook afsluitingen zijn aan verandering onderhevig. Of erosie, soms. Vroeger sloot je een officiele brief goed af. Hoogachtend, die-en-die. "Hoogachtend". Iemand acht je hoog, dat maakt toch je dag? In het bedrijfsleven kom je de verandering van mores ook tegen. Dat noopte tot opstellen van regels, echt waar: de netiquette was geboren! Een van de puntjes betreft de afsluiter: een email wordt niet altijd netjes afgesloten.

Nou hoef je niet zo ver te gaan als Jason Donovan met zijn "Sealed with a Kiss", maar een nette afsluiter toont net wat beter. Je zou er een boek over kunnen schrijven.
Soms zit er een een verhaal achter, en dient het een doel.

"Met vriendelijke groet, [bedrijfsnaam], [opstellerT] en de functie, gevolgd door een mooie tag-line, zo schrijven veel bedrijven het voor. Mijn mails naar officiële instellingen (mijn e-mailhoster, mijn autodealer, mijn leidinggevende) sluit ik af met een welgemeend "Hartelijke groet". Eén hartelijke groet overigens, meerdere hartelijke groeten komt in mijn ogen wat needy over. 'Joh, het is al hartelijk, wat wil je bereiken met deze stortvloed?'. Wil ik graag vermijden. Mijn vrouw, vrienden, naaste familie krijgen standaard drie kusjes in het alom geaccepteerde format 'x x x'. Man, vrouw, geen verschil.

De mensen van mijn werk die ik een reply stuur krijgen een 'groet' (kind regards, nu), maar minder wordt het niet. Een 'Vr.gr.' krijg ik niet uit mijn toetsenbord. Een 'Gr' vind ik zo mogelijk nog erger. Ofwel je lijdt aan een zodanige energiedeficiëntie dat het 'oet' niet meer lukt (dan raad ik vitaminepreparaten en een wat uitgebreidere nachtrust aan) ofwel je wilt het emailtje dreigend afsluiten (ongeacht voorafgaande boodschap) door te grommen als een beer. "Nou, het winkelen was echt episch, je weet zelf! Ik spreek je, GRRR" - is dan het beeld dat ontstaat. Dan ben ik in de war. "Is that sarcasm?" zou Sheldon vragen. Ik snap hem. Ik begrijp het ook niet meer. Geen groeten zie je ook nog wel eens. "Puh vent, aangezien je zo'n kleibint bent, krijg je ook geen groet". Dat doet zeer, mensen, dat doet zeer. 
Goed. Ook de muziek is niet altijd helder. Als je denkt aan "Song to Say Goodbye", van de jongens van Placebo? Luister maar eens naar de tekst. Maar nog altijd liever dit, dan 'Gr'.