Review: Arctic Monkeys in Concert (en The Deaf ook)

Cue: zomers-achtige avond, rit vanuit Rotterdam naar Amsterdam. Parkeergarage zegt "VOL", maar de boom gaat open. De sfeer is goed, het Max Euweplein vol toeristen, aan bier, aan patat en aan ijs. Precies op tijd, want A4=A File, in één ruk door naar binnen en genieten. Alle seinen op groen voor een toffe avond.

The Deaf 
Opener voor de avond: The Deaf, opgezet rond Haagse (daarover heb ik nog wel wat te zeiken, zo) rockerT Spike van Zoest. The Deaf - begonnen als gelegenheidsbandje maar nu toch een serieus project - heeft voor de Arctic Monkeys mogen openen. En dat deden ze goed! Binnen no-time hadden Spike (zang, en van Di-rect), MissFuzz (bas, en van ReBelle en Splendid - en weer in signature strakke jurk met hoge laarzen), KitCarrera (drums, en van Absent Minded) en Mau (op het orgel, en van Organisms) de temperatuur in de grote zaal 10 graden omhoog en mij wakker. Mensen, wat een energie! In een kakofonie van geluid en licht, dansen op versterkers en Mau spelend op zijn orgel terwijl hij het ding van voor naar achter duwt en er uiteindelijk nog op gaat staan, één brok vuur. 

Dit was een goede zaak van de Arctic Monkeys, die The Deaf hoogstpersoonlijk hadden gevraagd om te openen. De zaal was warm, maar wel voor de Arctic Monkeys. Ik kon me niet helemaal aan de indruk ontrekken dat Spike dat doorhad en dat wel een tikje jammer vond. Wat ik jammer vond, was dat Haagse Spike, bij elk Haags liedje, vertelde dat De' Haag beatstad is, en dat ze dat in De' Haag Amsterdam ook kunnen. Ja, Spike, je komt uit Den Haag. Tof.
Arctic Monkeys
Half negen: na razendsnel opruimen van alle Deaf-spullen was het tijd voor de Arctic Monkeys. Na een heel iets aarzelend begin (zou het amper inspelen daarin een rol hebben gehad?) met "Library Pictures" van hun nieuwe CD Suck it and See, kwam daarna "Brianstorm", en hop, daar ging het bier over de hoofden van het publiek. Springen, duwen, crowdsurfen, de hele shabang. En dat anderhalf uur lang. Uiteraard speelden ze veel materiaal, waaronder het door mij als stom bevonden "The Hellcat Spangled Shalala" (als toegift, 10 minuten wachten en dan uitgerekend dat nummer), maar live klinkt het nummer nog best wel goed, trouwens.  Alle vier speelden met veel passie, loepzuiver en snaarstrak. Ik kan nog meer superlatieven bedenken, maar die bewaar ik voor het volgende concert.

Het was ook leuk om de opbouw in de show te zien: snel beginnen, en dan even rustig met "Cornerstone" en "Crying Lightning", om daarna weer het tempo op te voeren met tempo-songs als "The View from the Afternoon" en "I Bet you Look Good on the Dance Floor". "When the Sun Goes Down", het nummer waar ik de Arctic Monkeys mee leerde kennen, was het laatste nummer van de officiele set. De rest van de band ging al van het podium af (het eind is één gitaar en de zang van Alex Turner), waardoor hij in zijn eentje overbleef. Licht uit, en na een lange, lange, lánge 10 minuten klappen, 'bis-bis' schreeuwen en afgemaakt met 'we want more', kwamen ze terug, voor drie, fijne, lange nummers. Top.

Anderhalf uur later, een T-Shirt voor de verzameling rijker en zo doof als een kwartel, stond ik intens tevreden 12 euro af te rekenen bij de parkeerautomaat. "I bet you look good on the dance floor", kon ik niet helpen tegen de parkeermachine te murmelen. Hij reageerde door ritmisch het bonnetje te printen en me wisselgeld te geven. "Ja, dat dacht ik al."