Nu dus de CD die de naam "Suck It and See" heeft meegekregen. Studioalbum nummer 4, en de volgende stap naar een meer en meer volwassen geluid. De eerste CD's kan je vooral herkennen aan een superhoog tempo, rammen op de gitaren, ronduit gestoorde drumpartijen, afgemaakt met de ietwat hoge stem van Alex Turner erdoorheen, maar met "Humbug", geproduceerd door Josh Homme *) en James Ford, is dat geluid al een beetje verlaten.
Daar moest ik toen al een beetje aan wennen: ik hou van Ouderwets Rammen. De muziek is al eens minder positief beoordeeld door ex-Depeche Mode-lid Alan Wilder: muziek is gaaf als er afwisseling in onder andere toon, volume en snelheid zit. Wilder mist dat in de hedendaagse muziek. Een constant bombardement van hetzelfde, hoge volume stompt af. Hij noemt expliciet "I Bet You Look Good On The Dancefloor" als een "bombardement van de meest onsubtiele, een-dimensionale herrie". Luister naar de muziek in deze link. Ieder zijn mening uiteraard, maar ik denk alleen maar: "wat is nu het probleem?".
Suck It and See is geproduceerd door James Ford, de helft van het productieduo van Humbug. Hij heeft producties voor een flink aantal bands op zijn palmares staan, waaronder voor Alex Turners "Submarine Soundtrack" en zijn bejubelde project Last of the Shadow Puppets, Peaches en enkele nummers van Florence + the Machine. Hij heeft duidelijk ervaring in het, laten we zeggen, meer alternatieve werk.
De stijl van Fords productie op Humbug - wat rustiger, wat meer doordacht - is doorgezet op het nieuwe album. "She's Thunderstorm", het openingsnummer, pakt die sfeer goed vast. Het nummer 'sleept' een beetje. Je herkent nog steeds de pakkende gitaarrifjes en ook de drumpartij is alles behalve recht, maar de snelheid is eruit. Dit geldt ook voor "Back Treacle"; het nummer "Brick by Brick" is vervolgens weer wat harder. "The Hellcat Spangled Shalalala" vind ik gewoon een beetje vervelend.
De favorieten heb ik ook al kunnen vinden: "Don't Sit Down 'cause I Moved Your Chair" en "All My Own Stunts" en "That's Where You're Wrong". In "Library Pictures" herken ik nog het meeste van de oudere albums, en dat mag ik dus wel.
Ik kan deze recensie op twee manieren bezien. Eén: ik wil luisteren naar mijn 'oude' Arctic Monkeys, waar ik vanaf dag 1 fan van ben. Dan kom ik bedrogen uit. De muziek heeft nu - met een knipoog naar Alan Wilder - meerdere dimensies. Er wordt niet meer gehakt op gitaren en trommels. De teksten waren altijd al sterk en de muziek past daar beter bij. Maar springen doe je op dit album niet meer. Dus, met dit in het achterhoofd, ben ik minder blij.
Een tweede - en betere! - manier is de muziek op zijn waarde schatten. Toevallig hoorde ik gisteren de nieuwe singel van Paramore (blurb: snelle gitaren, veel energie en de hoge, beetje schrille stem van Hayley Williams), die exact hetzelfde klonk als het intussen uitgekomen werk van deze band. Hoewel ik het talent van Paramore tekort doe, is het bij hen wel lastig om de muziek uit elkaar te houden. Bij de Arctic Monkeys is de evolutie in de muziek duidelijk. En ach, ik wordt ook een dagje ouder. Misschien dat stoppen met springen ook voor mij goed zou zijn.
Conform de tweede methode van beoordelen is het een goed, sterk album, met een meer volwassen band en goede muziek. Voor rammen gaan we naar een kelder, luisteren naar vers band-materiaal, voor een uurtje genieten van ervaren musici doen we Suck It and See in de CD-spelerT.
Koning.
Kyuss. Queens of the Stone Age. Them Crooked Vultures, en verder alle projecten waar hij zich tegen aan kan bemoeien. Dus ook de Arctic Monkeys! Is dat supervet, of wat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten