Een aantal mazzelaars gaat vanavond naar Ahoy, waar Rammstein het in razend tempo uitverkochte concert van de tour "Made in Germany 1995 - 2011" zal geven. Ik was te laat met het kopen voor het kaartje in Nederland, maar ik had de mazzel dat er in de O2 Arena in Londen nog kaarten waren. Meteen een weekend Engeland meegepakt, en de O2 Arena zelf gezien. De gasten vanavond kunnen hun borst natmaken, want naar goed gebruik gaat het zestal weer volledig los, met de signature zwarte kleren, vlammen, vuurwerk en, hoe zeggen we dit netjes, specifieke lichaamsdelen die op een even specifieke manier worden gebruikt (18+) . "Made in Germany 1995 - 2011" is het 'best-of"-album van Rammstein, waar een groot aantal van hun hits op staat, in de bekende uitvoering op schijf 1 en op zijn minst interessante maar vaak regelrecht gave remixes van die nummers op schijf 2. De setlist (spoileralert, maar te vinden op het net) bestaat uit de grootste nummers van de heren in de 16 jaar dat ze plaatjes maken.
Het concert zelf overtrof mijn verwachtingen. De O2 Arena was voorheen de Millenium Dome, voordat telefoonboer O2 geld overhad om het financieel lastig te exploiteren complex te hernoemen naar The O2. Het is het grootste overdekte koepelgebouw ter wereld, en heeft een doorsnee van 365 meter.
Wat ik nog weet van mijn wiskundelessen - overigens een zinloze verspilling van tijd en energie van zowel mij als mijn wiskundelaren - is dat de omtrek van een cirkel groter is dan de straal. Daar kwam ik vrijdag 24 februari ook achter. Vanuit het metrostation, bij ingang A lopen naar ingang H, aan de andere kant, duurde behoorlijk lang. Maar ik hoefde me niet te vervelen. Allereerst keek ik mijn ogen uit naar alle barretjes, restaurants, disco's, clubs en hospitality venues daar, maar ook het publiek was heel afwisselend, hoewel 'dood', vuur, bloed, hoge laarzen met spijkers en felgekleurd haar de grootste gemene deler was. Later op de avond zag je de twee stromen: de metalheads in het zwart naar buiten, en het uitgaanspubliek - op weg naar die clubs en disco's - kortgerokt naar binnen.
Het voorprogramma was de Zweedse band Deathstars, die snoeihard en met veel energie begon. Het verpestte wel mijn gehoor, zelf op een afstand van een meter of 200. Stipt om half negen, conform Deutche Gruendlichkeit, begonnen de Duitsers, met een bombastische opkomst in soort-van riddertenue, fakkels en vlaggen van Rammstein en Engeland. De opening was "Sonne", een van mijn favorieten: ik was tevreden. Verder kwamen "Asche zu Asche", "Feuer Frei!", "Mein Teil" (inclusief kookpot waarin toetsenist Flake werd gekookt), "Du Hast" en "Buck Dich" voorbij. Vooral die laatste was niet echt geschikt voor de tere zieltjes. Twee uur en een nu definitieve gehoorbeschadiging later stond ik intens tevreden weer buiten.
Samengevat was het concert: twee uur schreeuwen (angstvallig bekeken door twee Britten naast me die de muziek goed vonden, maar ook mijn Duits wel erg perfect), Engels Bier, veel vuur, en een show die zijn weerga niet kent. Als de show in Ahoy net zo staat als die in Londen, hebben de Nederlandse bezoekers vanavond een topavond.
Ochtendheld Giel Beelen heeft bijna elke dag beroemde artiesten op bezoek in zijn Ochtendshow, die een eigen liedje spelen, maar ook worden gevraagd om een cover van een nummer te doen uit de Top 50. Daar zitten soms echt pareltjes tussen. Een populair nummer is "I Follow Rivers" van Lykke Zachrisson, de 26-jarige Zweedse singer-songwriter, die beter bekend is als Lykke Li. Ze is dan met name bekend van haar huidige single, die inderdaad in de radio-edit goed aan te horen is. Kijk voor dat nummer naar hieronder, maar klik voor de grap hier eens op voor het origineel. Meisje Zachrisson is aanhanger van de indie-style. Ah, dat klinkt toch anders.
Maar dan. Enter Triggerfinger. De door Uw Blogger aanbeden Belgische rockband, drie ruige mannen uit Antwerpen. Ruben Block, de zanger met de verlegen glimlach, het zilveren haar en de hoofdpersoon uit veel onrustige dromen van mw. Muziekspreekt, Paul van Bruystegem, de stevige bassist en Mario Goossens (die we kennen van Hooverphonic, tot 2005) als de gladde drummer, maken stevigerockmuziek. En met stevig bedoel ik ook echt stevig.
Daarom is het wel zo tof dat dit vuige drietal een cover deed van "I Follow Rivers", en dan op de manier waarop ze dat deden! Kijk hier naar de uitvoering in Giels Show:
Het nummer slaat in als een bom. Zowel in Belgie als in Nederland staat het nummer in de iTunes Charts op nummer 1, en nu heeft de band ook besloten om het als B-side van hun nieuwe single "I'm Coming For You" uit te geven. Geinig, hoe zo'n grapje heel serieus kan worden. Maar, toegegeven: het is wel speciaal als de cover mooier is dan het origineel. En als je naar de stem van Lykke luistert, is dat best een prestatie.
Triggerfinger gaat lekker een rondje Duitsland doen, maar ze staan op 7 april in Nederland op Paaspop in Schijndel. Het festivalseizoen gaat weer beginnen!
De oplettende lezer heeft gezien dat mijn bio, rechts bovenin, is veranderd. De leeftijd 33 is veranderd in, logischerwijs, 34. Ik zal alle overpeinzingen als 'wat gaat de tijd toch snel', 'Ah, de 40 kruipt dichterbij', en beelden van mijzelf, op de bank, diep zuchtend, stompzinnig voor mij uitstarend, niet verder uitdiepen.
Maar zo'n wende is wel een mooi moment om terug te gaan in de tijd, en te genieten van onvervalst jeugdsentiment. Dit weekend kwam een van mijn beste vriendjes met een grijns van oor tot oor aan met een verjaardagscadeau. Hij had voor mij de vinyl-versie van Ill Communication opgediept.
Niet geheel toevallig, want deze stond heel hoog op mijn lijstje "Hebben-hebben-hebben". Dit is - als mijn geheugen tenminste niet helemaal vertroebeld is - Mijn Eerste (door mijzelf gekochte) CD! En 'that brings back old memories'. Het verhaal erachter is dat toen ik 16 was, ons boerendorp de 20e eeuw in gekatapulteerd werd door het toevoegen van MTV aan het zenderpakket. Eén van de videoclips die ze uitzonden was 'Sabotage' van de Beastie Boys. Ik kende die gasten al van 'No Sleep 'til Brooklyn' - al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat nummer dan weer kende van 'Geen Slaap tot Osdorp' van de Osdorp Posse. De videoclip van 'Sabotage', met de heel raar maar toch stoer rennende enorme snorrendragende, foute jaren '70-politieagenten was direct mijn favoriet. Op de een of andere manier heb ik vroeger nooit linkjes gelegd tussen 'hee, dat liedje is leuk' en 'laat ik daar eens een cassette van zoeken'. Bij de Beastie Boys wel!
Op een woensdagochtend, in twee tussenuren van school, ben ik naar de winkelstraat gereden, daar de lieve som van 40 gulden neergelegd voor de CD, snel naar huis, jubelen dat mijn ouders er niet waren en in hun CD-speler de CD opzetten. Ik herinner me de paniek nog toen ik het schijfje zag: mosgroen, met twee trompetterende ridderfiguren erop. Ik wist zeker dat de verkoper de verkeerde schijf erin had gedaan en ik getrakteerd zou worden op Die Walkuere, Fuer Elise of iets anders klassieks. Nee hoor, 2 tellen later schalde 'Sure Shot' door de speakers.
Misses MuziekSpreekt was het er niet helemaal mee eens, maar die plaat moest dit weekend over de versterker knallen. En - hop - weer 18 jaar (zucht) terug in de tijd. Leuke recensie hier, de site van de New Yorkse rappers hier.
Het jeugdsentiment gaat verder. Ik heb nog eens goed nagedacht wat ik in mijn tienerjaren allemaal draaide, en daar ben ik naar op zoek. Een beetje zorgwekkend is het wel: house, gabber, metal, grunge, rock: alles door elkaar en gekker nog, alles ook tegelijkertijd (ik wisselde zonder problemen het ene nummer van Public Domain af met het volgende nummer van Biohazard) - maar gelukkig lang niet zo zorgwekkend als mijn kledingkeuze van die tijd. Blij dat ik geen modeblog schrijf.
Vanmorgen maar weer eens een tripje gemaakt naar mijn favoriete muziekwinkel Velvet Music in Amersfoort. Ik ken mijzelf, dus ik heb de Schatbewaarder de duidelijke opdracht meegegeven om mij afschuwelijke dingen aan te doen als ik met meer dan één plaat naar de kassa zou lopen. Hiertoe behoorden onder andere emotionele chantage, schreeuwen, knevelen en lappen met chloroform. Ik kan namelijk niet die zaak uit lopen met één enkel LP'tje. Dus. Drie kwartier later sta ik buiten met 4 nieuwe platen. Met een stralende vrouw naast me, die van mij de nieuwe LP van Florence + the Machine heeft gekregen, alvast voor haar verjaardag. En dus ook een beetje voor mij, want de medewerker van de winkel had heel slim deze plaat aan staan, en dat klonk heel erg goed: "Ze klinkt niet eens meer zo dronken!", zei mijn eega.
Daarna zetten deze topverkoper de plaat aan van Liz Green ("O, Devotion!)". Deze kwam ook op de stapel. Eind vorig jaar had ik "Brothers" van de Black Keys al besteld, en deze stond ook netjes in het rijtje - hop, op de stapel. En "Heavy Flowers", van Johannes Sigmon, a.k.a. Blaudzun. Bekend van het verschrikkelijk goeie minuutje bij beroepsvragensteller Matthijs "Ik ben een beetje Misselijk" van Nieuwkerk. "Heavy Flowers" is album nummer drie van de Nederlandse singer-songwriter.
Deze plaat is wat minder zwaar dan de vorige albums, de toch wat somber ogende man met het karakteristieke haar en de enorme bril pakt het op deze plaat wacht toegankelijker en wat lichter aan. Het resultaat is een afwisselende, soms up-beat-klinkende plaat met langzamere, donkerder nummers (Solar, en Monday) en meer toegankelijker popachtige nummers (Another Ghost Rocket en Who Took the Wheel).
Het mooie hiervan is dat dit een plaat is geworden die je makkelijker pakt en even aanzet. Met het voorgaande werk moest je wel een beetje een bui hebben voor wat melancholischer spul. Dit kan eigenlijk altijd wel, zonder dat het geproduceerd of afgezaagd is. Het tempo en gevoel van de hele plaat is sneller, en dat belooft wat voor het festivalseizoen. Het blijft een apart figuur, maar als dit de stijl is, kan hij nog wel eens heel groot worden.
In 'de scene' is dat al gelukt. Alle optredens die hij in de komende periode zal geven zijn uitverkocht. Als je de kans krijgt om hem te zien, direct doen.
Ik wens iedereen een gezond, gelukkig, prettig, samenwerkend, liefde- en succesvol en uiterlijk - noblesse oblige - een muziekrijk 2012. Ik zie jullie graag weer in het nieuwe jaar!
En voor nu: laat het vuurwerk maar knallen!
Goed voornemen trouwens: Katy Perry is in 2012 weer vrijgezel.
