Jeugdsentiment: Beastie Boys - Ill Communication

De oplettende lezer heeft gezien dat mijn bio, rechts bovenin, is veranderd. De leeftijd 33 is veranderd in, logischerwijs, 34. Ik zal alle overpeinzingen als 'wat gaat de tijd toch snel', 'Ah, de 40 kruipt dichterbij', en beelden van mijzelf, op de bank, diep zuchtend, stompzinnig voor mij uitstarend, niet verder uitdiepen.

Maar zo'n wende is wel een mooi moment om terug te gaan in de tijd, en te genieten van onvervalst jeugdsentiment. Dit weekend kwam een van mijn beste vriendjes met een grijns van oor tot oor aan met een verjaardagscadeau. Hij had voor mij de vinyl-versie van Ill Communication opgediept.

Niet geheel toevallig, want deze stond heel hoog op mijn lijstje "Hebben-hebben-hebben". Dit is - als mijn geheugen tenminste niet helemaal vertroebeld is - Mijn Eerste (door mijzelf gekochte) CD! En 'that brings back old memories'. Het verhaal erachter is dat toen ik 16 was, ons boerendorp de 20e eeuw in gekatapulteerd werd door het toevoegen van MTV aan het zenderpakket. Eén van de videoclips die ze uitzonden was 'Sabotage' van de Beastie Boys. Ik kende die gasten al van 'No Sleep 'til Brooklyn' - al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat nummer dan weer kende van 'Geen Slaap tot Osdorp' van de Osdorp Posse. De videoclip van 'Sabotage', met de heel raar maar toch stoer rennende enorme snorrendragende, foute jaren '70-politieagenten was direct mijn favoriet. Op de een of andere manier heb ik vroeger nooit linkjes gelegd tussen 'hee, dat liedje is leuk' en 'laat ik daar eens een cassette van zoeken'. Bij de Beastie Boys wel!

Op een woensdagochtend, in twee tussenuren van school, ben ik naar de winkelstraat gereden, daar de lieve som van 40 gulden neergelegd voor de CD, snel naar huis, jubelen dat mijn ouders er niet waren en in hun CD-speler de CD opzetten. Ik herinner me de paniek nog toen ik het schijfje zag: mosgroen, met twee trompetterende ridderfiguren erop. Ik wist zeker dat de verkoper de verkeerde schijf erin had gedaan en ik getrakteerd zou worden op Die Walkuere, Fuer Elise of iets anders klassieks. Nee hoor, 2 tellen later schalde 'Sure Shot' door de speakers.

Misses MuziekSpreekt was het er niet helemaal mee eens, maar die plaat moest dit weekend over de versterker knallen. En  - hop - weer 18 jaar (zucht) terug in de tijd. Leuke recensie hier,  de site van de New Yorkse rappers hier.

Het jeugdsentiment gaat verder. Ik heb nog eens goed nagedacht wat ik in mijn tienerjaren allemaal draaide, en daar ben ik naar op zoek. Een beetje zorgwekkend is het wel: house, gabber, metal, grunge, rock: alles door elkaar en gekker nog, alles ook tegelijkertijd (ik wisselde zonder problemen het ene nummer van Public Domain af met het volgende nummer van Biohazard) - maar gelukkig lang niet zo zorgwekkend als mijn kledingkeuze van die tijd. Blij dat ik geen modeblog schrijf.