Het lijstje van 2011

We naderen het einde van 2011, en dan moeten er altijd lijstjes gemaakt worden. Beste dit, slechtste dat, grootste zus, meest zinloze zo. Het jaar is nog niet helemaal voorbij, maar we kunnen nu met met dan 11/12e van het jaar achter de rug relatief veilig terugkijken. Wat heeft 2011 ons gebracht? Wat blijven we onthouden, en wat willen vergeten?

Memorabele albums, in willekeurige volgorde
Er zijn een boel mooie platen uitgekomen dit jaar. Vanuit verschillende hoeken, veel verschillende stijlen, met een paar rode lijnen. De kwetsbare-meisjesmuziek is populair (ook in mijn huis), te zien aan het succes van Lana del Rey, Birdy en Adele. Voor de indiemuziek lijkt het terug naar de roots. Less is more, en dat geldt ook voor de albums van 2011, met The Rip Tide van Beirut, El Camino van The Black Keys en de Foo Fighters.  
Enkele platen die in mijn favorieten staan: 

• Beirut/The Rip Tide - sfeervolle muziek
• Austra/Feel it Break - Bush meets Bjork 
• Black Keys/El Camino - Rock 'n' roll zoals het bedoeld is
• James Blake/James Blake - omdat ik het niet met iets anders kan vergelijken 
• The Strokes/Angles - ontegenzeggelijk de energieke muziek met de superherkenbare stem van Casablancas
• Arctic Monkeys/Suck it and See - een waardige opvolger van het onwaardige Humbug.
• Foo Fighters/Wasting Light - recht-toe-recht-aan, niet heel spannend, maar wel lekker (vooral Rope)
• Beastie Boys/Hot Sauce Committee PT II  - we houden er gewoon van
• Ane Brun/It All Starts with One - heerlijke chillmuziek
• Birdy/Birdy - je kent alle nummers al maar toch is het lekker. Ik wou dat ik zo kon zingen toen ik 15 jaar was
• Rammstein/Made in Germany 1995-2011 - ja, ik weet het. Een verzamelaar, maar Rammstein. Dus goed

De Concerten van 2011
Het is relatief bescheiden lijstje, maar wat bezocht uw blogger het afgelopen jaar? 

• Agnes Obel
• The Arctic Monkeys
• EELS
• The National 
• Go Back to the Zoo 
• Tim Knol
• The Mad Trist
• Only Seven Left
• De Staat
• The Vaccines (17 oktober)
• The Vaccines (19 december)

Welke musici zijn ons ontvallen in 2011?

Een naar stukje van het lijstje. Ook in 2011 heeft een aantal muzikanten het tijdelijke voor het eeuwige verruild - waarbij natuurlijk de muziek altijd en eeuwig zal doorleven. En ja, in sommige gevallen is dat heel vervelend. Wie moeten we missen, al dan niet met kiespijn? 

• Gary Moore (58), basgitarist 
• Mike Starr (44), drummer Alice in Chains
• Michael Burston (61), gitarist Motörhead
• Amy Winehouse (27), soulzangeres
• Steve Jobs (56), topman bij Apple en bedenker van alle mooie, witte spullen in mijn huis

Wat is volledig aan mij voorbij gegaan in 2011? 

Een aantal artiesten, albums of hypes is in 2011 aan mij voorbij gegaan. Doodle Jump bijvoorbeeld. Maar ook op muziekgebied heb ik een paar dingen bewust links laten liggen. Want bah. Of gewoon teveel. Aanvullingen zijn welkom, maar dit zijn de belangrijkste: 

• Lady Gaga/Born This Way - ik geloof het nu wel een beetje met onze vleesdragende grensopzoekert 
• Rihannna/met al haar miljoenmiljard singles - één woord: OVERKILL
• Metallica & Lou Reed/Lulu - het was voor mij al erg genoeg dat James Hetfield zijn haar afknipte. Hee James, waar heb je je hardrock gelaten? 
• Lenny Kravitz/Black and White America - meh... 
• Planken - heeft dan wel niks met muziek te maken, maar het is zo zinloos dat het hier past. En als er met zoiets nog een dode valt ook, weet ik het niet meer. Is dat een zinloze dood, of wat?
• Noel Gallagher's High Flying Birds - want ik heb al een album van Oasis
• Liam Gallagher's Beady Eyes - want ik heb al een album van Oasis 

Grote gebeurtenissen op muziekgebied

Ook in 2011 zijn er weer zaken gebeurd die indruk hebben gemaakt. Een kleine greep: 

• Pukkelpop - het stormdrama
• Uiteenvallen van Kings of Leon - Caleb nam een slokje teveel en raakte de weg een beetje kwijt
• Liam en Noel Gallagher maken ruzie - maar lossen het op door allebei een band te beginnen (zie ook het "wat kan ik missen als een splinter in mijn wijsvinger"-stukje, hierboven), en elkaar vervolgens alsnog de rest van 2011 de tent uit te vechten, te schelden en te beschimpen. Rot op jongens, nou weten we het wel. Jullie vinden elkaar niet lievv. Noel naar links, Liam naar rechts en doorlopen. En anders 5 minuten op het strafstoeltje. Zonder gitaar. 
• Blink 182 maakt een nieuwe single en werkt aan een comeback. Heerlijk, punkrock is dood, leve de punkrock. What's my age again? 

En dan nog...

Opvallend: Huize Muziekspreekt heeft niet meer de beschikking over een CD-speler. Weg. Wij draaien onze muziek op de iPod (nog steeds de Classic in verband met de opslagruimte en bij gebrek aan beter) of streamend via het arsenaal aan computers, mediacenters en versterkers. Waarvan maar één van elk, trouwens, maar dit staat wel stoer.

Daarnaast, hoe retro, staat er een frisse, krasvrije en glimmende platenspeler (dank @ Dennis!). Ook wij zijn om, en glijden mee op de revival van het vinyl. Uiteraard klinkt een plaat beter dan een samengeperst mp3-tje, en het artwork van de hoezen is ook mooi (voorbeeldje, licht nsfw), maar de grootste voordelen van de platen zijn dat ik beter uitzoek wat ik haal, aangezien je er financieel volledig op kan leeglopen, en bij het draaien het luisteren op de een of andere manier bewuster gaat. Slow living at its best. Ja, dat vinyl, dat gaat nog eens heel groot worden.

Vooruitblik

En wat gaat 2012 ons brengen? Ik hoop veel concerten, festivals, mooie nieuwe bands, goede albums en een nieuwe iPod. Het jaar begint voor wat de optredens betreft goed met The Vaccines in Paradiso op 3 januari, en Rammstein in Londen, eind februari. Pukkelpop 2012 gaat door, en de geruchtenmachine over Pinkpop is ook al gestart. Bruce Springsteen had voor mij niet gehoeven, maar Metallica mag wel komen. Qua albums laat ik me verrassen. Met de onverwachte pareltjes van 2010 denk ik dat dat wel gaat lukken. En de iPod, tja, ze maken de Classic nog steeds, maar een groovy touch met veel GB's - die wil ik wel.

De beste...

... wensen voor 2012, allemaal. Het is nog een beetje vroeg, maar nu alvast de wens uit de grond van mijn hart dat 2012 jullie alles mag brengen wat jullie wensen.

Sluiten we af met muziek, echte muziek. Om echt in de kerstsfeer te komen: vergeet Mariah Carrey, Wham!, John Lennon: de kerstplaat van dit jaar is van Smith (Tom ~, Editors) & Burrows (Andy ~, ex-Razorlight), met When the Thames Froze. Kom maar door met de flikken, choco en het haardvuur. Tot snel! 

Verdraaid...

... het wordt weer eens tijd dat ik ga bloggen. Mens, dat is alweer lang geleden! Ik had, een uitstekende reden, last van mijn smoesjes. Daarom is het niet eerder gelukt. En wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd? Een boel! Bijna teveel om op te noemen. 

Ik doe toch een poging:

• The Black Keys hebben een nieuwe plaat. Die is goed. Blues, Rock, Rock 'n' Roll, heerlijk. Kijk voor single Lonely Boy naar deze videoclip op Youtube. 
• Metallica gaat touren, en speelt onder andere op Download Festival in Donnington - UK, op Rock im Park en Rock am Ring in Duitsland en ze spelen een gig in een oude gevangenis in Denemarken. Op de optredens in Donnington en Denemarken gaan ze hun volledige Black Album draaien. Cool! 
• Rammstein heeft een Best Of-album uitgebracht: Made in Germany 1995-2011. De single van deze verzamelaar is Mein Land, lekker ouderwets rammen met een geweldige videoclip. 
• Ik heb toch nog een kaartje voor Rammstein: ik ga in Februari naar de epische O2 Arena in London. Ja, je moet er wat voor over hebben! 
• Nog een concertje in het vooruitzicht: the Vaccines. Intussen twee keer verplaatst, maar 3 januari zou het dan nu echt moeten gebeuren. 
• Birdy, het 15-jarige Wondermeisje, heeft een nieuw album. Lekker voor onder kerstboom. De single, Skinny Love, is super. Let ook vooral op het kraken van de kruk halverwege het nummer. 
• Mijn 3fm-helden die mij op vrijdagavond door de file heen kletsen met onzin, zang en kazoo's, Ekstra Weekend, hebben de Gouden Radioring gewonnen. Mede-Soester Gerard Ekdom en Michiel ("Welke Michiel? Veenstraveenstra!") Veenstra hebben mij voor mijn stem (ik kan de leus "stuur 'ring 3' naar 9090" wel dromen, nu) beloond met een luchtgitaar. Ik heb het apparaat ontvangen, en na wat stemmen, doet-ie het perfect. 

Tot snel - en wat sneller dan tot nu toe, trouwens. 

Lana del Rey - Add lips

Beetje flauwe titel, natuurlijk. Lana del Rey, van het betoverende liedje "Video Games" (klik hier voor de video), is met name in het nieuws en op de blogs vanwege haar gezicht. Het schijnt dat zij het afgelopen jaar haar verschijning, imago en haar gelaat, en dan met name haar lippen, wat heeft aangepast aan een commercieel verantwoord beeld van indie, alternatief en romantisch. 

Vast en zeker. Het kan mij eerlijk gezegd niet zoveel schelen. De grootste verrassing voor mij was om dit meisje te zien, 24 jaar oud, met een stem alsof ze er al wat jaren op heeft zitten. De single "Video Games" was op 3fm al een enorme hit, nog voor de plaat zelf uitkwam. En terecht! Ze is volgens de overlevering al vanaf haar 17e bezig om succesvol te worden, en ze heeft verschillende projectjes gehad sinds die tijd, sommige veelbelovend, andere wat minder. En nu staat ze er.

Met de enorme hype die om haar heen is gecreëerd - schijnbaar met name door haarzelf en haar management van Interscope - 'staat' ze er wel. Een zorgvuldig opgezette indie-look, film-noirachtige beelden en bijpassend imago leidden wel tot een het credo "Belofte van 2012" en een binnen 24 minuten uitverkocht concert in Engeland. 

En dan die singel. Die plingeplonge-muziek die ik erg tof vind (en ook wel veel tegenkom, de laatste tijd: Austra, Ane Brun, Agnes Obel), de zachte stem met tegelijkertijd het rauwe randje: ik hou ervan. Haar debuutplaat komt begin 2012 uit, zo willen de voorspellingen, en ik denk dat op basis van de muziek, maar met name door het zorgvuldige georchestreerde imago, dit nog wel eens een klapper zou kunnen worden. Ik ben benieuwd: ik ga zeker mijn best doen om dit debuut te pakken te zien te krijgen.

Geniet nu nog van de singels en de optredens her en der: lijstje van Youtube. 

Nu op de platenspelert: Nevermind - 20th Anniversary Edition

NOSTALGIA ALERT - Pas op: ik ga op een trip through memory lane. Ik ga geen recensie geven. Voor een goede recensie van Nevermind, kijk hier.

Groot was mijn vreugde gisteren, toen de postbode een enorm pakket bij me afleverde: de jubileumeditie van het album dat toen ik een puberend scholiertje was, mijn leven volledig op zijn kop zette.

Flinke woorden, he? Het was ook wel een flink heftige periode. Mijn toenmalige beste vriendje in 4HAVO was een enorm muzikale jongen, hij heeft mij de eerste drumlessen gegeven, hij speelde in een band met even virtuoze vrienden, had afwisselend blauw en groen lang haar en hij gaf mij een cassette met Nirvana. Uiteraard kende ik Smells Like Teen Spirit wel van MTV, maar zoals met veel liedjes in die tijd bleef het bij de single. En toen gaf hij me de bandjes van Nevermind en Bleach. En ik was om. In de berichten over de recente heruitgave van deze monsterplaat komt veelal "een bak teringherrie" terug, en dat was precies wat ik nodig had.

Als gezegd, ik ga niet de plaat recenseren. De originele plaat kent iedere rockliefhebber, lijkt me, en die heruitgave van alle live- en studiosessies is geweldig om aparte nummers van Nirvana te hebben. Het is prachtig om een albumhoes voor 4 platen te hebben, met mooie foto's, en die schitterende voorkant (klik hier voor een leuke anekdote, trouwens). De plaat is goed. Vergeet alle discussies of Cobain nou wel of niet succes wilde hebben, of het bak herrie is of een keerpunt in de geschiedenis. Je moet deze plaat hebben, om met een noodgang teruggeworpen te worden in die tijd. Wat kwam er bij mij terug toen ik gisteren veel te laat en veel te hard disc 1 op de speler legde?

• Ik merk dat er gaten in mijn geheugen zitten van specifiek die periode;
• Ik zag mezelf weer bij mijn beste vriendje op zijn kamer zitten, luisterend naar Zappa, Monty Python, Nirvana en hun eigen muziek;
• Ik zag mezelf weer zitten in het plaatselijke park met een groep vrienden, allen met te lang en te vet haar;
• Ik voelde weer de uitlaatklep voor alle puberale boosheid, onzekerheid en het gevoel van 'muziek van iemand die me begreep' (alhoewel ik tot op de dag vandaag niet weet wat ik daarmee bedoelde);
• Ik wil direct weer soldatenkistjes kopen, en 
• Ik ben weer als een malloot door de kamer aan het springen. 

Nog een persoonlijke anekdote: ik spaar muziekshirtjes. Nu van de bands die ik live zie en goed genoeg vind, maar toen nog niet. Mijn ouders vonden het wat eng voor mij om naar het concert te gaan (daar ben ik dus niet geweest, %*%^#$#@) maar ik had wel een shirt van Nirvana. Op de rug van dat shirt stond "Fudge-packing, crack-smoking, satan-worshipping motherf*cker". We waren toen met het gezin op vakantie en waren de dag dat ik dat shirt aan had, in de buurt van een klooster. Toen er twee nonnen aankwamen, brak het zweet me uit (protesten ok, maar om mijn eeuwige ziel in gevaar te brengen vond ik ook wat gortig). Ik heb toen, met behulp van mijn broertjes, met succes mijn rug van ze afgehouden. 

Jammer dat die periode voorbij is. Ik kan me nog herinneren dat ik na 5VWO die periode achter me liet. I cleaned up, en verkende de wereld van house. Weg was de legerbroek, weg waren de kistjes en het lange haar. Het uitgeven van deze plaat is voor mij hét excuus om mijn herinneringen opnieuw te beleven. Ik ben even weg, ik ga even in een park zitten.

PS: mijn vriendje van toen heeft intussen Hogeschool voor de Kunsten gedaan, geeft muzieklessen en heeft met zijn oude bandleden weer een band opgericht. Check hun Myspace voor meer informatie. 

Uit de oude doosch-achtig

In de afgelopen festivals van Leeds en Reading deelden de bands The Strokes en Pulp de hoofdpodia. Grappig om te zien hoe indie-held en Pulp-frontman Jarvis Cocker - die in de jaren '90 al een ongewassen bos haar had - nog steeds moeite heeft de Palmolive-shampoo te vinden. Kijk hier voor een fotoreportage met links naar videobeelden van de optredens.

Overigens maakte Jarvis een mooie opmerking: hij droeg het nummer Joyriders op aan de relschoppers in GB onlangs: "This is dedicated to those people who were rioting. They weren't rioting, they were just playing Grand Theft Auto outdoors." Als je het mij vraagt, koren op de molen voor de anti-spelletjes-groeperingen, maar toch, het was een leuke twist.

Wil je nog eens zien waarmee Pulp in de jaren '90 zo denderend populair was? Kijk hier!