Nu op de platenspelert: Nevermind - 20th Anniversary Edition

NOSTALGIA ALERT - Pas op: ik ga op een trip through memory lane. Ik ga geen recensie geven. Voor een goede recensie van Nevermind, kijk hier.

Groot was mijn vreugde gisteren, toen de postbode een enorm pakket bij me afleverde: de jubileumeditie van het album dat toen ik een puberend scholiertje was, mijn leven volledig op zijn kop zette.

Flinke woorden, he? Het was ook wel een flink heftige periode. Mijn toenmalige beste vriendje in 4HAVO was een enorm muzikale jongen, hij heeft mij de eerste drumlessen gegeven, hij speelde in een band met even virtuoze vrienden, had afwisselend blauw en groen lang haar en hij gaf mij een cassette met Nirvana. Uiteraard kende ik Smells Like Teen Spirit wel van MTV, maar zoals met veel liedjes in die tijd bleef het bij de single. En toen gaf hij me de bandjes van Nevermind en Bleach. En ik was om. In de berichten over de recente heruitgave van deze monsterplaat komt veelal "een bak teringherrie" terug, en dat was precies wat ik nodig had.

Als gezegd, ik ga niet de plaat recenseren. De originele plaat kent iedere rockliefhebber, lijkt me, en die heruitgave van alle live- en studiosessies is geweldig om aparte nummers van Nirvana te hebben. Het is prachtig om een albumhoes voor 4 platen te hebben, met mooie foto's, en die schitterende voorkant (klik hier voor een leuke anekdote, trouwens). De plaat is goed. Vergeet alle discussies of Cobain nou wel of niet succes wilde hebben, of het bak herrie is of een keerpunt in de geschiedenis. Je moet deze plaat hebben, om met een noodgang teruggeworpen te worden in die tijd. Wat kwam er bij mij terug toen ik gisteren veel te laat en veel te hard disc 1 op de speler legde?

• Ik merk dat er gaten in mijn geheugen zitten van specifiek die periode;
• Ik zag mezelf weer bij mijn beste vriendje op zijn kamer zitten, luisterend naar Zappa, Monty Python, Nirvana en hun eigen muziek;
• Ik zag mezelf weer zitten in het plaatselijke park met een groep vrienden, allen met te lang en te vet haar;
• Ik voelde weer de uitlaatklep voor alle puberale boosheid, onzekerheid en het gevoel van 'muziek van iemand die me begreep' (alhoewel ik tot op de dag vandaag niet weet wat ik daarmee bedoelde);
• Ik wil direct weer soldatenkistjes kopen, en 
• Ik ben weer als een malloot door de kamer aan het springen. 

Nog een persoonlijke anekdote: ik spaar muziekshirtjes. Nu van de bands die ik live zie en goed genoeg vind, maar toen nog niet. Mijn ouders vonden het wat eng voor mij om naar het concert te gaan (daar ben ik dus niet geweest, %*%^#$#@) maar ik had wel een shirt van Nirvana. Op de rug van dat shirt stond "Fudge-packing, crack-smoking, satan-worshipping motherf*cker". We waren toen met het gezin op vakantie en waren de dag dat ik dat shirt aan had, in de buurt van een klooster. Toen er twee nonnen aankwamen, brak het zweet me uit (protesten ok, maar om mijn eeuwige ziel in gevaar te brengen vond ik ook wat gortig). Ik heb toen, met behulp van mijn broertjes, met succes mijn rug van ze afgehouden. 

Jammer dat die periode voorbij is. Ik kan me nog herinneren dat ik na 5VWO die periode achter me liet. I cleaned up, en verkende de wereld van house. Weg was de legerbroek, weg waren de kistjes en het lange haar. Het uitgeven van deze plaat is voor mij hét excuus om mijn herinneringen opnieuw te beleven. Ik ben even weg, ik ga even in een park zitten.

PS: mijn vriendje van toen heeft intussen Hogeschool voor de Kunsten gedaan, geeft muzieklessen en heeft met zijn oude bandleden weer een band opgericht. Check hun Myspace voor meer informatie.