Germany!

Da bin ich wieder! 

Duits, want er lijkt een opmars van de Duitse en Duitstalige muziek op de Nederlandse hitparade plaats te vinden. Op het 'Brand New'-kanaal van MTV komt geregeld Cro met 'Du' voorbij, van de 32-jarige rapper uit Stuttgart, de stad waar we ook de helden van Die Fantastischen Vier op hebben zien groeien. Cro perst er geregeld EP'tjes en albums uit, en deelt met Canadees Deadmau5 een voorliefde voor maskers: waar Joel Zimmerman a.k.a. Deadmau5 (uit te spreken als Dead Maus) een muizenmasker draagt, draagt Carlo Waibe ofwel Cro, altijd een panda-masker. 

Daarnaast hoor je op de Nederlandse radio ook het nummer 'Lila Wolken' van Marteria, Miss Platnum & Yasha voorbij komen, al nummer 1 in Duitsland. Ook rap, ook aanstekelijk. 

Het nummer "Haus am See" van Peter Fox kent ook iedereen, redde het tot nummer 17 in de Top 40 en stond in de Top 2000 van 2011 op nummer 284, boven "Dansen aan Zee" van Blof Bluf Bløf en "Dansen op de Vulkaan"van De Dijk. Peter Fox, geboren en getogen Berliner, rapt solo op zijn plaat Stadtaffe, maar is in het dagelijks leven de leadzanger van de raggaeband Seeed. Jammer genoeg is alleen Staftaffe uitgekomen tijdens zijn soloproject. 

De opmars van Duitse muziek stemt me tevreden, want na Audi, Mercedes en BMW, Bitburger en Bratwurst, leren wij Hollanders ook de muziek waarderen. 

De vaste lezers kennen mijn intense en diepgevoelde voorliefde voor Rammstein, nu ga ik een lans breken voor de groep die genoemd wordt (en zelfs door Rammstein zelf erkend) als de inspiratie voor Till en consorten: Oomph!. 

De reden is dat het 3-tal, dat wordt aangevuld met extra muzikanten in live-shows, een nieuwe plaat aan hun discografie hebben toegevoegd. Nummer 11 heet 'Des Wahnsinns Fette Beute' en is de volgende stap in hun intussen 23-jarig bestaan. Als je de albums kent - ik ken ze redelijk, en "Monster" uit 2008 wat beter - valt duidelijk op dat elk album weer een nieuwe richting betekent. Soms goed, soms minder: "Plastik" wordt door hun meest trouwe fans verguisd. Van Monster vind ik 'Labyrinth' erg goed, net als 'Beim ersten Mahl tut es immer Weh', waarbij een internetdate wat anders loopt dan gepland, met een spannende hoofdrol voor Roodkapje. 

Des Wahnsinns Fette Beute is een combinatie van stijlen, waarbij de gitaren de overhand spelen, maar synthesizers, blaaswerk en drumcomputers spelen een grote rol op het album. Voor het echt harde werk moet je verder terug in het verleden, maar de muziek is nu wel toegankelijker geworden. Er zit veel humor in de teksten waardoor je, als je kennis van het Duits het toelaat, ook af en toe zal grinniken: 

Uit: 'Bonobo'

Ich habe oft darüber nachgedacht
Was der Mensch besser machen könnte als die Tiere
Doch dann bin ich zu dem Entschluss gekommen
Dass er garnichts bessern kann, er ist schwierig
Ich habe oft darüber nachgedacht
Wie man vielleicht die Welt verbessern könnte
Doch dann bin ich zu dem Entschluss gekommen
Steck dir'n Finger in'n Po und mach's wie der Bonobo
(Was für ein Affentheater)

Viel Spass!

Fitties Galore

Er is weer van alles loos in Muziekland: fitties galore, heftige gebeurtenissen and what-have-you.

Zo is Guns 'n' Roses op verschillende manieren in het nieuws.

Guns 'n' Roses was in mijn ogen W. Axl Rose (het gaafste acroniem ooit, natuurlijk, wat een street cred) en Slash. Een paar jaar terug is het tweetal gebrouilleerd, Slash begon voor zichzelf, met behoorlijk succes, en Axl ging zijn eigen dubieuze weg. Deze week trad Guns 'n' Roses - zonder Slash natuurlijk - op in Manchester en de O2 Arena als onderdeel van hun tour.

Dat het tweetal niet in volledige harmonie uit elkaar is gegaan blijkt ook uit het relletje tijdens het concert in Londen deze week: de beveiliging van het concert had van de band de opdracht had gekregen om iedereen in een Slash-T-shirt te vragen dit uit te doen, ofwel op te hoepelen. Het verhaal vertelt niet hoeveel fans er zijn geweest die voet-bij-stuk hebben gehouden en het concert hebben gemist, maar er liepen dus wel fans rond met blote bast onder het leren jasje. Dat is dan wel erg rock 'n' roll, maar niet zozeer vrijwillig (episch commentaar is episch). Axl verontschuldigde zich bij het opkomen en zei "Thanks for not throwing sh*t at me". Ik vraag me af of dat handig is. Opdracht: denk niet aan een roze olifant. Vraag: waar denk je aan?

In Manchester waren de fans nogal boos omdat GnR dik een uur te laat begon aan het concert. Probleem was dat het concert pas om 11 uur begon, en - dat dan weer wel - 3 uur later stopte. De laatste treinen waren toen al weg, en daarmee een groot deel van de concertgangers ook. Een van de fans was er wel klaar mee en smeet schijnbaar een pint bier richting Axl tijdens "Welcome to the Jungle". Als de beelden ziet, valt dat volgens mij wel mee.  Ook bij het concert in de O2 Arena werd er gesmeten met zooi: klaarblijkelijk werd het nodige aan bier en muntjes richting de band geslingerd. Dit werd zelfs zo gortig dat bassist Tommy Stinson zei, ietwat geparafraseerd, 'nou-hou, stoppen daarmee jongens, anders gaan we naar huis!'.

Daarnaast ploppen er allemaal bandjes en soortgelijke fenomenen op. Sinds kort is One Erection Direction hot and happening. One Direction zijn 5 perfect gestylede Britse jongetjes die in goed boybandgebruik zoetgevooisde muziek maken en daarmee belachelijk populair worden. Een dag na uitkomen van het album 'Up All Night' stond het al nummer 1 in de Billboard Hot 100. Daarmee verslaan ze de Beatles, Spice Girls (wie?) en Coldplay. Well done, Simon Cowell.  Ik hou er niet van. Kasabian ook niet: in een interview noemde de Engelse band noemde One Direction '5 little dicks' en zegt het gruwelijk (in de slechte zin van het woord) te vinden dat de band zo populair is in Amerika. Benieuwd of dit nog een rel wordt. De popcorn staat al klaar.

Justine en de Glazen Muur in betere tijden

Als afsluiter het human-interest-bericht dat Justine Bieber bewusteloos is geraakt na een aanvaring met een glazen muur. Tijdens het concert wilde Bieb even weg, maar ze had een glazen muur gemist, waar ze vervolgens in volle vaart tegenop klapte. Ze was even buiten bewustzijn - waar we dankbaar voor zijn - alvorens de dokter zei dat ze er wel weer boven op zou komen. De muur is meegenomen voor ondervraging, maar ontkent alle aantijgingen glashard. Eerder in de week zou Justine al betrokken zijn geweest in een vechtpartij met een paparazzo in Calabasas, Californië. De paparazzo in kwestie, Jose Sarros (een bloody zwarte-band karate-ka!!11!1!) kreeg een klap voor zijn kop toen Justine met zijn vriendinnetje weg wilde. Ik denk dat ze door dit akkefietje wat overmoedig is geraakt en ook het glazen paneel wel even zou ownen. Wellicht had Jose Sarros beter even deze test kunnen doen om te zien of hij wel partij zou zijn voor haar.

De muziekwereld: het blijft spannend.

Wat te zien dit jaar?

De zomer komt eraan, tik ik terwijl de lichten in mijn huis aan zijn (10.00 uur 's ochtends) en de regen tegen mijn raam tikt. Dus ik ga vooruitkijken naar een hopelijk warme en muziekgevulde zomer. Wat staat er allemaal te gebeuren dit jaar? 

De grote en kleine festivals brengen goeie en verschrikkelijk goeie acts dit jaar. In willekeurige volgorde hieronder een paar voorbeelden.


Pukkelpop
Het geplaagde Pukkelpop wordt dit jaar weer georganiseerd. De sfeer en stemming zal anders zijn dan anders, maar de line-up is weer gaaf. Zo zijn onder andere de volgende bands bevestigd: 

• Band of Skulls
• The Hives
• Bush
• Foo Fighters
• Bloc Party
• The Black Keys
• Netsky

Sziget

Reis af naar Hongarije voor deze selectie: 

• Fink
• Hurts
• Korn
• Chef'Special
• dEUS
• The XX
• The Horrors
• Steve Aoki 

Rock a Field
Het Luxemburgse festivalletje had vorig jaar Arctic Monkeys en Arcade Fire in de line-up. Dit jaar:

• Biffy Clyro 
• The Kills
• Triggerfinger
• Deadmau5
• Justice 
• Mumford & Sons 

Rock Werchter 

Werchter gaat uit zijn dak dit jaar, met:

• Pearl Jam 
• Red Hot Chilli Peppers
• Paul Kalkbrenner
• Ed Sheeran
• Jack White 
• Elbow
• Noel Gallagher's High Flying Birds 

Rocking Park

In Nijmegen: 

• Flogging Molly
• Temper Trap
• Snow Patrol
• Elbow 
• Selah Sue 
• Fink 

Op de hoogte blijven van de geruchten en bevestigde acts op festivals in Nederland en (ver) daarbuiten? Kijk op www.graz.nl, een geweldige site met het laatste nieuws. 

Gekkie basht Skrillex

Zo, daar ben ik weer. Heeft maar bijna 2 maanden geduurd. Druk, uiteraard. Iedereen heeft het maar druk, tegenwoordig. Het is jammer dat het blog daar dan wat onder lijdt, maar gelukkig heeft het op muziekgebied niet helemaal stil gestaan.

Zo ben ik een tijdje geleden bevangen geraakt met het dubstep-virus. Ik heb Dubstep, jungle en garage (mag ik dat wel allemaal in één zin gebruiken?) altijd al tof gevonden, maar met het nummer Bangarang van Amerikaan Skrillex staat dit genre hoog in mijn favorieten-lijstje. Skrillex krijgt op het internet wel bijzonder veel te verduren: hij is altijd de bas kwijt (wub-wub-wub... ... ... wubwub... ... wub... wubwub-wub etc), commentaar op zijn teksten, en zijn curieuze haarstijl.

Wat dan ook, het is in mijn ogen de perfecte muziek om bij schoon te maken. Check hier zijn single 'Bangarang', hier het nummer 'My Name Is Skrillex' - mijn favoriet, en een toffe remix van Lady Gaga's 'Born This Way'. Let vooral op het ingemixte antwoord op Gaga's 'We're on the right track, we're born this way - We don't give a F-wubwubwub'.

Maar door een artikel op het internet kwam ik erachter dat ik helemaal niet wil schoonmaken! Ik wil drugs gebruiken, concertgangers en kinderen aanranden en een busje kopen. Kijk maar:

Ik weet dat ik met mijn 'ontdekking' van Skrillex als fenomeen wat aan de late kant was, hij draait al even mee. Kan gebeuren, denk ik dan. Liever laat dan nooit. Ik kwam er ook achter dat de beste jongen (geboren Sonny John Moore en nu 24 jaar oud) in Amerika wel al was ontdekt door de Amerikaanse schrijver/blogger Mark E. Figs. Hr. Figs schrijft  - onder andere, neem ik aan - voor het Amerikaanse Christwire, dat zich tot doel stelt om de conservatieve waarden te beschermen. Gelukkig maar: de redding is nabij. Wat kan hij ons leren over Skrillex?
Figs stelt dat Skrillex een goth en een lesbisch 'fashionista' is, en dubstep maakt. Deze muziekstijl is gebaseerd op 'het consumeren van grote hoeveelheden drugs en het hebben van sex-voor-het-huwelijk met meerdere partners'. Hij 'wint zieltjes voor de duivel en ronselt kinderen via zijn perverse filosofie van zijn duivelsmachinemuziek van de toekomst'. En dit is nog maar één alinea! 

Alinea 2: Volgens Figs is dubstep uitgevonden door Skrillex (w000t), en is het het enige doel een 'drop' te veroorzaken. En een drop is drugs - XTC, volgens Figs - gebruiken. Ik dacht dat een drop was dat de bas weg is, en als je dan staat te dansen, je ineens voor lul staat omdat er geen beat meer is. Nee, een drop is drugs, kennelijk. De ritmes veroorzaken 'epileptische toevallen', die door andere concertgangers dankbaar worden gebruikt om 'de flauwgevallen mensen aan te randen'. Altijd.

Dit artikel gaat nog alinea's door. Hij basht Skrillex met steeds vreemdere beschuldigingen, waarbij 'hij zal niet stoppen voor alle tieners in Amerika verslaafd zijn aan dubstep en drugs' stompzinnig is en 'het gerucht gaat dat één op de drie vrouwen op een Skrillex-concert verkracht wordt' ongelooflijk is. De top is echter dat hij stelt dat 'meer dan 100% van homoseksuele homo's naar Skrillex luistert'. De zin gaat verder, maar dat ga ik hier niet eens herhalen. Ik vraag me dan af: zijn er dan ook niet-homoseksuele homo's, is dat dan anders, en hoe moet ik 'meer dan 100%' interpreteren?

Volgens mij is het des duivels verklaren van muziek van alle tijden. De Beatles, de Stones, uiteraard Rammstein, maar ook K3 en Jan Smit, Marilyn Manson en nu Skrillex. Ik vind dat best. Ik luister er geen minuut minder door, en als mensen besluiten dat het slechte muziek is (herrie, uitlokkend, of zelfs duivels) hebben ze uiteraard alle vrijheid om het niet te luisteren. Ik heb altijd vriendelijk 'Nee, bedankt' gezegd tegen de missionarissen van de Naar House-bus bij Housefeesten en ik blijf zelf uit de buurt bij spreekbeurten over de invloed van het Kwaad in de muziek. En heb je er een probleem mee, blijf weg van 538, 3fm en zekersteweten van mijn iPod. Even goeie vrienden.

Waar de grens wel gepasseerd wordt - en nogal grof - is bij artikelen op het internet, zoals van Figs over Skrillex. De beschuldigingen zijn zo buiten proportie dat het alleen maar lachwekkend is. Het probleem in mijn ogen is dat dit kleeft. Zeg nu zelf, 'Marlyn Manson' en het drama op Columbine High School zijn door de beschuldigingen dat Mansons muziek een/de oorzaak was, toch op de een of andere manier aan elkaar verbonden.

Eén vraag zit me wel dwars. Moet ik dit nu posten, of me in stilte ergeren? Wat je aandacht geeft, groeit. En eigenlijk wil ik dat niet. 

Goed. Ik ga nu mijn schort aantrekken, mijn vrouw kussen en zeggen hoe lief ze is, en schoonmaken. Met de muziek van de duivel op de achtergrond. Waar is mijn XTC? 

Rammstein in concert - O2 Arena

Een aantal mazzelaars gaat vanavond naar Ahoy, waar Rammstein het in razend tempo uitverkochte concert van de tour "Made in Germany 1995 - 2011" zal geven. Ik was te laat met het kopen voor het kaartje in Nederland, maar ik had de mazzel dat er in de O2 Arena in Londen nog kaarten waren. Meteen een weekend Engeland meegepakt, en de O2 Arena zelf gezien.
De gasten vanavond kunnen hun borst natmaken, want naar goed gebruik gaat het zestal weer volledig los, met de signature zwarte kleren, vlammen, vuurwerk en, hoe zeggen we dit netjes, specifieke lichaamsdelen die op een even specifieke manier worden gebruikt (18+) . "Made in Germany 1995 - 2011" is het 'best-of"-album van Rammstein, waar een groot aantal van hun hits op staat, in de bekende uitvoering op schijf 1 en op zijn minst interessante maar vaak regelrecht gave remixes van die nummers op schijf 2. De setlist (spoileralert, maar te vinden op het net) bestaat uit de grootste nummers van de heren in de 16 jaar dat ze plaatjes maken.

Het concert zelf overtrof mijn verwachtingen. De O2 Arena was voorheen de Millenium Dome, voordat telefoonboer O2 geld overhad om het financieel lastig te exploiteren complex te hernoemen naar The O2. Het is het grootste overdekte koepelgebouw ter wereld, en heeft een doorsnee van 365 meter.

Wat ik nog weet van mijn wiskundelessen - overigens een zinloze verspilling van tijd en energie van zowel mij als mijn wiskundelaren - is dat de omtrek van een cirkel groter is dan de straal. Daar kwam ik vrijdag 24 februari ook achter. Vanuit het metrostation, bij ingang A lopen naar ingang H, aan de andere kant, duurde behoorlijk lang. Maar ik hoefde me niet te vervelen. Allereerst keek ik mijn ogen uit naar alle barretjes, restaurants, disco's, clubs en hospitality venues daar, maar ook het publiek was heel afwisselend, hoewel 'dood', vuur, bloed, hoge laarzen met spijkers en felgekleurd haar de grootste gemene deler was. Later op de avond zag je de twee stromen: de metalheads in het zwart naar buiten, en het uitgaanspubliek - op weg naar die clubs en disco's - kortgerokt naar binnen.

Het voorprogramma was de Zweedse band Deathstars, die snoeihard en met veel energie begon. Het verpestte wel mijn gehoor, zelf op een afstand van een meter of 200. Stipt om half negen, conform Deutche Gruendlichkeit, begonnen de Duitsers, met een bombastische opkomst in soort-van riddertenue, fakkels en vlaggen van Rammstein en Engeland. De opening was "Sonne", een van mijn favorieten: ik was tevreden. Verder kwamen "Asche zu Asche", "Feuer Frei!", "Mein Teil" (inclusief kookpot waarin toetsenist Flake werd gekookt), "Du Hast" en "Buck Dich" voorbij. Vooral die laatste was niet echt geschikt voor de tere zieltjes. Twee uur en een nu definitieve gehoorbeschadiging later stond ik intens tevreden weer buiten.

Samengevat was het concert: twee uur schreeuwen (angstvallig bekeken door twee Britten naast me die de muziek goed vonden, maar ook mijn Duits wel erg perfect), Engels Bier, veel vuur, en een show die zijn weerga niet kent. Als de show in Ahoy net zo staat als die in Londen, hebben de Nederlandse bezoekers vanavond een topavond. 

Triggerfinger doet Lykke Li

Ochtendheld Giel Beelen heeft bijna elke dag beroemde artiesten op bezoek in zijn Ochtendshow, die een eigen liedje spelen, maar ook worden gevraagd om een cover van een nummer te doen uit de Top 50. Daar zitten soms echt pareltjes tussen.
 
Een populair nummer is "I Follow Rivers" van Lykke Zachrisson, de 26-jarige Zweedse singer-songwriter, die beter bekend is als Lykke Li. Ze is dan met name bekend van haar huidige single, die inderdaad in de radio-edit goed aan te horen is. Kijk voor dat nummer naar hieronder, maar klik voor de grap hier eens op voor het origineel. Meisje Zachrisson is aanhanger van de indie-style. Ah, dat klinkt toch anders.

Maar dan. Enter Triggerfinger. De door Uw Blogger aanbeden Belgische rockband, drie ruige mannen uit Antwerpen. Ruben Block, de zanger met de verlegen glimlach, het zilveren haar en de hoofdpersoon uit veel onrustige dromen van mw. Muziekspreekt, Paul van Bruystegem, de stevige bassist en Mario Goossens (die we kennen van Hooverphonic, tot 2005) als de gladde drummer, maken stevige rockmuziek. En met stevig bedoel ik ook echt stevig.

Daarom is het wel zo tof dat dit vuige drietal een cover deed van "I Follow Rivers", en dan op de manier waarop ze dat deden! Kijk hier naar de uitvoering in Giels Show: 

Het nummer slaat in als een bom. Zowel in Belgie als in Nederland staat het nummer in de iTunes Charts op nummer 1, en nu heeft de band ook besloten om het als B-side van hun nieuwe single "I'm Coming For You" uit te geven. Geinig, hoe zo'n grapje heel serieus kan worden. Maar, toegegeven: het is wel speciaal als de cover mooier is dan het origineel. En als je naar de stem van Lykke luistert, is dat best een prestatie.

Triggerfinger gaat lekker een rondje Duitsland doen, maar ze staan op 7 april in Nederland op Paaspop in Schijndel. Het festivalseizoen gaat weer beginnen! 

Jeugdsentiment: Beastie Boys - Ill Communication

De oplettende lezer heeft gezien dat mijn bio, rechts bovenin, is veranderd. De leeftijd 33 is veranderd in, logischerwijs, 34. Ik zal alle overpeinzingen als 'wat gaat de tijd toch snel', 'Ah, de 40 kruipt dichterbij', en beelden van mijzelf, op de bank, diep zuchtend, stompzinnig voor mij uitstarend, niet verder uitdiepen.

Maar zo'n wende is wel een mooi moment om terug te gaan in de tijd, en te genieten van onvervalst jeugdsentiment. Dit weekend kwam een van mijn beste vriendjes met een grijns van oor tot oor aan met een verjaardagscadeau. Hij had voor mij de vinyl-versie van Ill Communication opgediept.

Niet geheel toevallig, want deze stond heel hoog op mijn lijstje "Hebben-hebben-hebben". Dit is - als mijn geheugen tenminste niet helemaal vertroebeld is - Mijn Eerste (door mijzelf gekochte) CD! En 'that brings back old memories'. Het verhaal erachter is dat toen ik 16 was, ons boerendorp de 20e eeuw in gekatapulteerd werd door het toevoegen van MTV aan het zenderpakket. Eén van de videoclips die ze uitzonden was 'Sabotage' van de Beastie Boys. Ik kende die gasten al van 'No Sleep 'til Brooklyn' - al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat nummer dan weer kende van 'Geen Slaap tot Osdorp' van de Osdorp Posse. De videoclip van 'Sabotage', met de heel raar maar toch stoer rennende enorme snorrendragende, foute jaren '70-politieagenten was direct mijn favoriet. Op de een of andere manier heb ik vroeger nooit linkjes gelegd tussen 'hee, dat liedje is leuk' en 'laat ik daar eens een cassette van zoeken'. Bij de Beastie Boys wel!

Op een woensdagochtend, in twee tussenuren van school, ben ik naar de winkelstraat gereden, daar de lieve som van 40 gulden neergelegd voor de CD, snel naar huis, jubelen dat mijn ouders er niet waren en in hun CD-speler de CD opzetten. Ik herinner me de paniek nog toen ik het schijfje zag: mosgroen, met twee trompetterende ridderfiguren erop. Ik wist zeker dat de verkoper de verkeerde schijf erin had gedaan en ik getrakteerd zou worden op Die Walkuere, Fuer Elise of iets anders klassieks. Nee hoor, 2 tellen later schalde 'Sure Shot' door de speakers.

Misses MuziekSpreekt was het er niet helemaal mee eens, maar die plaat moest dit weekend over de versterker knallen. En  - hop - weer 18 jaar (zucht) terug in de tijd. Leuke recensie hier,  de site van de New Yorkse rappers hier.

Het jeugdsentiment gaat verder. Ik heb nog eens goed nagedacht wat ik in mijn tienerjaren allemaal draaide, en daar ben ik naar op zoek. Een beetje zorgwekkend is het wel: house, gabber, metal, grunge, rock: alles door elkaar en gekker nog, alles ook tegelijkertijd (ik wisselde zonder problemen het ene nummer van Public Domain af met het volgende nummer van Biohazard) - maar gelukkig lang niet zo zorgwekkend als mijn kledingkeuze van die tijd. Blij dat ik geen modeblog schrijf. 

Nu in de afspeellijst "Onlangs Toegevoegd": Blaudzun - Heavy Flowers

Vanmorgen maar weer eens een tripje gemaakt naar mijn favoriete muziekwinkel Velvet Music in Amersfoort. Ik ken mijzelf, dus ik heb de Schatbewaarder de duidelijke opdracht meegegeven om mij afschuwelijke dingen aan te doen als ik met meer dan één plaat naar de kassa zou lopen. Hiertoe behoorden onder andere emotionele chantage, schreeuwen, knevelen en lappen met chloroform. Ik kan namelijk niet die zaak uit lopen met één enkel LP'tje.

Dus. Drie kwartier later sta ik buiten met 4 nieuwe platen. Met een stralende vrouw naast me, die van mij de nieuwe LP van Florence + the Machine heeft gekregen, alvast voor haar verjaardag. En dus ook een beetje voor mij, want de medewerker van de winkel had heel slim deze plaat aan staan, en dat klonk heel erg goed: "Ze klinkt niet eens meer zo dronken!", zei mijn eega.

Daarna zetten deze topverkoper de plaat aan van Liz Green ("O, Devotion!)". Deze kwam ook op de stapel. Eind vorig jaar had ik "Brothers" van de Black Keys al besteld, en deze stond ook netjes in het rijtje - hop, op de stapel. En "Heavy Flowers", van Johannes Sigmon, a.k.a. Blaudzun. Bekend van het verschrikkelijk goeie minuutje bij beroepsvragensteller Matthijs "Ik ben een beetje Misselijk" van Nieuwkerk. "Heavy Flowers" is album nummer drie van de Nederlandse singer-songwriter.

Deze plaat is wat minder zwaar dan de vorige albums, de toch wat somber ogende man met het karakteristieke haar en de enorme bril pakt het op deze plaat wacht toegankelijker en wat lichter aan. Het resultaat is een afwisselende, soms up-beat-klinkende plaat met langzamere, donkerder nummers (Solar, en Monday) en meer toegankelijker popachtige nummers (Another Ghost Rocket en Who Took the Wheel).

Het mooie hiervan is dat dit een plaat is geworden die je makkelijker pakt en even aanzet. Met het voorgaande werk moest je wel een beetje een bui hebben voor wat melancholischer spul. Dit kan eigenlijk altijd wel, zonder dat het geproduceerd of afgezaagd is. Het tempo en gevoel van de hele plaat is sneller, en dat belooft wat voor het festivalseizoen. Het blijft een apart figuur, maar als dit de stijl is, kan hij nog wel eens heel groot worden.

In 'de scene' is dat al gelukt. Alle optredens die hij in de komende periode zal geven zijn uitverkocht. Als je de kans krijgt om hem te zien, direct doen.