Voor een kleine Nederlandse band is 10 downloads veel meer schade dan 20 downloads voor Metallica, maar dat is een ander probleem. Ik zal daar nog wel eens over mopperen zodra Teeven eruit is wat 'grote schade' is.
Deze opmerking koppelde een nieuw en een 12 jaar oud bericht aan elkaar. Metallica was weer in het nieuws. Metallica is al vaker van leer getrokken om hun centjes te beschermen: zo sloegen ze de oprichters van Napster met een rechtzaak om de oren. Napster was een van oer-peer-to-peeruitwisselplatforms, en zou echte muzikanten veel inkomsten schelen. Eigenlijk kwam het ze vooral op het nodige aan hoon te staan.
Deze week berichtte ik al over de komst van Metallica naar Europa, deze zomer. Kan ik me op verheugen. Maar het is alleen niet alléén voor de fans. Het is ook voor een groot deel voor de bankrekeningen van het zwartgeklede viertal.
"Vanwege de zwakke Euro", zo stelt manager Cliff Burnstein, "is het logisch om het exportproduct Metallica in deze tijden extra naar Europa te brengen. Als dat zo is, kan dit het meest winstgevend zijn." "Ik kijk naar de beste markten, Indonesië staat hoog op mijn lijst". Dit geldt ook voor de Peppers trouwens, niet toevallig gemanaged door een en dezelfde Cliff Burnstein. De band als exportproduct, vergelijkbaar met Coca Cola, aldus Cliff.
Nou ben ik zelf niet vies van centjes verdienen, en ik gun bands, en zeker goede, hun eerlijk deel voor het verzorgen van plezier, bezinning, energie, enzovoorts. Ik geef met liefde EUR 80 uit voor een speciale vinyl-uitvoering van Death Magnetic van Metallica, ik koop trouw en trots mijn bandshirtje op een concert, en ik vind het niet erg dat daarvan auto's worden gekocht, tweede en derde huizen en het nodige aan bling-bling. Dat hoort erbij. Maar na zo'n rechtszaak - waar het financiële aspect van het muziekmaken wel heel belangrijk wordt, en nu dit bericht over het business model achter de Europese tour - wordt het voor mij een stuk killer. In mijn eigen idealistische wereldje maakt een band muziek en doet daarmee wat ze goed kunnen en graag doen, en ze verdienen daar geld mee. En soms veel. Maar andersom voelt niet lekker.
Misschien is het simpeler. Ik leur zelf de hele dag met iconen (Apple, Starbucks, Levi's - niet toevallig Amerikanen, besef ik me nu), die vooral een 'merkbeleving' uitstralen. "Touch: vol met plezier", "Kom maar op met de dag", "Kwaliteit gaat nooit uit de mode", allemaal zaken die om het product gaan. Als Metallica dat nou ook zou doen. "Doof met dubbel-bassdrumpedaal", of "De beste snake-pit ter wereld". En dat Cliff dan gewoon zijn mond houdt, en zijn verdienmodel niet deelt met anderen. We trappen er toch allemaal in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten