Evolutie in mijn muziekspelers

Als van kleins af aan ben ik bezig met muziek. Vroeger deden mijn broertjes en ik de Top 40 na (waar we overigens ook verbasteringen van maakten in de vorm van de Auto-Top 40 en Vrachtwagen-Top 40, dodelijk saai maar veel pret om te doen), we speelden muziek waarbij het over het algemeen op drummen neerkwam, aangezien er alleen potten en pannen voorhanden waren en vaders het ons geheel terecht verbood om zijn prachtige gitaar aan te raken.

Ik kan me ook nog herinneren dat ik nachten lang bezig ben geweest met het opnemen van bandjes voor mijn Walkman. De draagbare muziekspeler vind ik een van de allerbeste uitvindingen ooit. Ik heb nagenoeg alle varianten gehad, en het begon met een grote, zwarte walkman van – als ik het me goed herinner – Philips. Die werd opgevolgd door een zwarte Sony, die de stok overgaf aan een Sony met Autoreverse. Dat was toch luxe. De apparaten werden nogal intensief gebruikt, dus ik heb vaak vervanging van een versleten exemplaar moeten kopen.

Ik had een tuner van Akai met een enkel cassettedeck, die beide oud waren, maar erg goede opnamen maakte. En daar was ik druk mee. Ik weet nog wel dat ik drukker was met het opnemen an sich en dan het daadwerkelijk kiezen van de muziek zelf. Eén bepaald bandje begon met “Sweet Sixteen” van Billy Idol. Ik kan nu alleen nog maar denken, “waarom?”. Ook mijn allereerste single was er niet een om nu trots op te zijn. Om een onverklaarbare reden was mijn eerste single – op cassette, natuurlijk – “Crucified” van de Army of Lovers. Nogmaals, waarom? Mijn broertje was met mij mee naar de plaatselijke platenzaak, en hij kocht, heel stoer en nog steeds bijzonder verantwoord, “Thriller” van Michael Jackson. Ik heb de tape niet meer, ik kan me niet anders voorstellen dat ik gedurende de jaren verstandig ben geworden en het heb weggegooid. Onverklaarbaar.

Het voorhanden hebben van apparatuur is in ieder geval belangrijk geweest. Ik heb nooit studiomateriaal thuis gehad, maar op het gebied van draagbaar muziekvermaak heb ik altijd mijn spaarzame centen goed laten rollen. Zoals gezegd was ik vanaf een bepaald moment vergroeid met de Walkman, die op het hoogtepunt vervangen is door een discman. Ik hoefde toen nooit meer te rommelen met cassettes, maar hij sloeg over, het was te groot en eigenlijk onhandig. Zeker vanuit het oogpunt van het krassen van de CD’s was de MiniDisc een goede uitvinding, maar deze variant was jammer genoeg geen lang leven beschoren. Toch heb ik er daarvan ook nog twee versleten.
 
Dus, Hemel op Aarde toen de MP3-spelers uitkwamen. Ik heb wat kleine USB-varianten gehad, toen ik de iPod oppikte. Dat was een openbaring. Ik was verkocht aan het uiterlijk – zo sierlijk wit, zacht – maar vooral het gebruiksgemak. Nu heb ik een Classic vanwege de grote opslagcapaciteit, maar ik begon met een Nano met 8GB.

Dat was, zelfs voor gecomprimeerde MP3-tjes, veel te weinig, dus ik was nachten lang bezig met het samenstellen van mijn afspeellijst, CD erop, nummer eraf, sterretje erbij.
Eigenlijk was ik daarmee weer terug bij waar ik begon!

Ik ben benieuwd of ik over 20 jaar met dezelfde mate van schaamte terug kijk op wat er nu in mijn Favorieten staat...

Muziek in reclames

Sommige reclamefilmpjes zijn ware kunststukjes. Er zijn studies geweest om reclames opzettelijk irritant te maken, want ook negatieve aandacht is aandacht. Ik kan me dus zo een hele rits wasmiddel-, maandverband-, toiletverfrisser- en snoepreclames voor de geest halen. 

Maar soms zitten er ongelooflijk mooie reclames tussen. Soms alleen door de beelden die zijn gebruikt, maar aangezien dit een muziekblog is, komen hier alleen reclames voorbij waar muziek bij zit die iets met je doet.

Uiteraard weer in willekeurige volgorde: 

1. Audi R8 - 'the slowest car Audi ever built'. Het nummer wat onder deze prachtige beelden staat is The Beep Beep Song, van Simone White. Ok, ik geef toe: vooral de beelden zijn mooi. Maar de muziek past goed, nietwaar? 
2. Sony Bravia - Color Like No Other. Die schitterende reclame van Sony, om te laten zien hoeveel kleur en beweging hun Bravia-engine aan kan. Schitterend. Onder deze clip in San Francisco (waarbij de balletjes trouwens voor het grootste deel met de computer zijn ingevuld) speelt Jose Gonzales zijn nummer Heartbeat. 
3. Nikon, met hun "I Am"-commercials. Leuke beelden, met grappige bijschriften. In dezelfde stijl van de Sony-reclame met soortgelijke muziek. Deze keer het nummer Welcome Home, Son van Radical Face. Er zijn verschillende varianten van deze commercial, via deze link zie je er een. 
4. Ok, nog een keer autootjes. De reclame van 125 jaar Mercedes Benz - ik kan alleen maar met klamme handjes kijken, dat die auto's elkaar niet raken! - wordt ondersteund door Belleruche, met het nummer Northern Girls. Kijken! 
5. McDonalds - Happy Meal. Daar breekt je hart toch van, dat trouwe jochie, dat door weer en wind gaat om zijn meisje op te halen om dan - dat dan weer wel - allemaal jongensdingen te doen. En zij wil niet. Totdat ze naar de Mac gaan. Ik zal mijn rolbevestigend commentaar voor me houden. In ieder geval is de track een klassieker: My Girl, van The Temptations. 
6. Nike - All You Need is Already Inside. Nike weet ook altijd sprekende reclames te maken. Deze reclame krijgt de begeleiding van The Killers, met All These Things That I Have Done, en zie het filmpje hier. 
7. Adidas - All In. De Duitse vrinden van Adidas kunnen er ook wat van. Ze laten in hun indrukwekkende, snelle commercial een boel beroemdheden voorbij komen (Katy Perry, David Beckham, Lionel Messi). De muziek op de achtergrond is van het Franse electroduo Justice, met het nummer Civilization. 
8. Fanta - de reclame met het meisjespoppetje dat zich door mime te spelen zo 'grappig uit een vervelende situatie redt'. Het zal wel. Als ik tegen een glazen deur loop ben ik bezig om mijn neus recht te duwen, niet met een olijk fopje. De muziek is wel meer mijn ding: de Engelse Ting Tings met het nummer Shut Up And Let Me Go. 
9. Delta Lloyd -een oudere: alweer uit 2004, maar wel erg leuk. Shot: verlaagde oranje auto rijdt langzaam een parkeerterrein op waar een groepje enorme kleerkasten bij elkaar staan. De bass dreunt door de dichte, geblindeerde ramen. Als deze open gaan, twee nerdie jongetjes met snoeihard het in gangsterkringen minder gebruikelijke You Can Win If You Want van bad boys Modern Talking. Ach, één keertje kijken kan geen kwaad. Klik! 

Heb je zelf al eens op de bank gezeten, roepend: "Oww, wat is dat nummer bij deze commercial"? Met google vind je natuurlijk snel wat je zoekt, maar via de site muziekindereclame kom je ook achter de liedjes bij populaire reclames. Handig.

Muziekvideo's

Ik ben een groot van van music videos, en Youtube is een bron van nagenoeg alle clips die er zijn uitgekomen. Heerlijk, 'on-demand' de filmpjes zien die je graag wilt bekijken. En eerlijk, ook die je niet wilt zien.

Maar goed: videoclips. Als je eens een leuke avond wilt hebben, het regent en je hebt je laptop of console aan je televisie aangesloten, click eens rond en bekijk wat pareltjes voor zowel oog als oor. 

Hier een paar music video's die hoog op de lijsten scoren, in willekeurige volgorde:

1. Bohemian Rhapsody (Queen, 1975). Niet de allereerste videoclip, maar wel een die wordt gezien als de eerste van betekenis. Queen tourde op het moment dat deze single was uitgekomen, en ze konden daarom niet bij het populaire BBC-programma Top of the Pops komen. Als alternatief besloten ze een video op te nemen en deze op te sturen. Ik denk dat iedereen de clip kent (kostte overigens maar GBP 4.500,00), maar toch: link. 
2. Money for Nothing (Dire Straits, 1985). Tja, als je het nu ziet doet het een beetje pijn aan je ogen, maar dit was in 1985 een van de allereerste videoclips waarbij computergraphics waren gebruikt. Het was de allereerste videoclip die werd uitgezonden toen MTV Europe voor het eerst uitzond in 1987. Vast en zeker door het zinnetje "You play the guitar on your MTV". Even genieten: hierzo. Los van de stoere clip is het ook gewoon een lekker nummer. 
3. Ook weer een oudje en bij iedereen bekend. De clip kwam uit in 1984, maar ik schat in dat sommigen hem wat later hebben gezien, zoals ik. Het was namelijk een "bijzonder enge clip". Ik was 6, en de gedachte aan het blootstellen van een onbedorven, jonge geest aan demonen, duivels en andere occulte zaken leidde bij mijn ouders tot "wacht maar tot je groot bent". Thriller (Michael Jackson, 1984) dus. Brrr. Ruim 14 minuten lang griezelen in een speelfilm met één liedje als begeleiding. Kostte toentertijd een lieve USD 800.000,00 om te maken - vergelijk dat met de viereneenhalf duizend pond van Queen! Zien: de Koning MJ in jonge jaren. 
4. Poppenspel in Genesis' Land of Confusion (1986). Ik vond het een heel rare videoclip, vooral omdat Phil Collins er nóg raarder uit zag in poppenvorm, dan in het echt. De videoclip toont de nachtmerrie van Ronald Reagan, waarin fijne en minder fijne wereldleiders voorbij schuiven en we zelfs getrakteerd worden op een "We Are the World-"achtige scene - en alles met de poppen van Spitting Image! Vergeet Thriller, dat Reagan op het eind op de knop "Nuke" drukt in plaats van "Nurse", dat was pas eng. De video alhier. 
5. The Scientist (Coldplay, 2001). Een sterk stukje 'reverse narrative', ofwel 'achteruit verteld'. En dat is wat er in de video gebeurt. In The Scientist van Coldplay begint de video bij het einde, en je komt er halverwege de video achter waarom de hoofdrolspelers er zo gehavend uit zien, waarna je je de volgende minuten zit te verbijten, omdat je weet hoe het met ze gaat aflopen. Chris Martin, zanger van Coldplay, heeft de tekst voor deze videoclip achterstevoren moeten leren, en daar is hij een maand mee bezig geweest. Zie hier het indrukwekkende resultaat. 
6. How to tick the world off: Like a Prayer van Madonna (1989). De clip die iedereen verfoeide, de katholieke kerk voorop. Er komt dan ook een boel aan bod: Madonna die stigmata heeft, brandende kruisen en een liefdesscene met een heilige. En dat alles in de kleding waarin we Madonna het beste kennen: de blote soort. Mopper mee. 
7. Een favoriet van mij: niet het beste nummer aller tijden, maar wel een coole video. De video kwam uit in de hoogtijdagen van mijn Michel Vaillant-periode: de Franse stripreeks over de gelijknamige fictieve Formule 1-held. De single Take on me (a-Ha, 1983) gaat over een romantisch verhaal van motorracer Morten Harket en zijn aanbidder, die door twee boeven wordt achtervolgd. De clip is deels normaal filmbeeld, en deels getekend. Voor dit tekenen zijn de makers 16 weken bezig geweest om de beelden over te trekken, om zo het meest realistische effect te krijgen. En met succes. Kijk hier voor de video. 

Ik heb er nog wel een paar. Ik denk niet dat ze hoog scoren in de "Aller-tijden"-lijstjes, maar ik geniet ervan.  

1. Windowlicker (Aphex Twin, 1999). Ook bijna een speelfilm, 10 minuten en 34 seconden lang luisteren en kijken naar de snoeiharde electro van Richard D. James ofwel Aphex Twin. Hij heeft, samen met de producer Chris Cunningham (die ook Frozen van Madonna maakte) een parodie gemaakt op de Amerikaanse Gangsta-films. Echt een videoclip waarin alles nèt even anders is dan het lijkt. Ik geef zo de link, maar ik waarschuw wel: er wordt 127 keer gescholden in het dialoog-gedeelte: een scheldwoord elke twee seconden. Niet voor de faint hearted. Enjoy. 
2. Een Grammy-winnaar: Here It Goes Again (OK Go, 2006). De video spreekt voor zichzelf. Knap staaltje skills: de hele video is opgenomen in één take. Maar ze hebben er wel 17 keer over gedaan. Nog netjes, als je bedenkt hoe vaak het in 3 minuten en 4 seconden mis kan gaan. Kijken! 
3. Around the World (Daft Punk, 1997): geweldige video. Ik kan hier uren naar kijken en gebiologeerd raken van de synchrone bewegingen. Kijk mee. 
4. En dan nog gewoon één, omdat het kan. Knallen met de Party Animals, met hun Have You Ever Been Mellow (1996). Wat een foute, verkeerde, stompzinnige video was dit. Ach, en de muziek eigenlijk ook, maar het was wel genieten. Ook terug naar Vroeger tijden? Klik op deze link. 
5. In No One Knows van Queens of the Stone Age uit 2002, nemen de dieren wraak. Je ziet de bandleden in hun Amerikaanse auto in het donker, als zanger Josh Homme een hert aanrijdt. En het hert pikt het niet. Vakkundig schakelt hij met zijn hoeven één voor één de bandleden uit, bindt ze op de auto en rijdt naar zijn huis. Daar belanden ze als trofeeën aan zijn muur. Geinig. En, is dat geen bekende achter het drumstel, in de shots van de band tussendoor? Zeker, dat is Dave Grohl, ex-drummer van Nirvana, drummer voor het album Songs for the Deaf van QotsA, zanger van de Foo Fighters, en nu drummer bij Them Crooked Vultures, de superband van Josh Homme. Klein wereldje. Enfin, het boze hert alhier. 
6. En ik blijf nog even bij de Foo Fighters. Iedereen kent de pijnlijke, afschuwelijke reclames van Mentos, 'the frash-maickaaah' nog wel. Ook op Dave Grohl en de zijnen hebben die indruk gemaakt. Zij maakten een epische videoclip bij het nummer Big Me. Klik hier. 
7. Een laatste parodie: boy bands in een punk jasje! In hun All the Small Things neemt Blink 182 alle grote boy & girl bands even lekker op de korrel. En het enge is, het staat ze ook nog! Quizje: raad de originele video's waarop ze gebaseerd zijn, mail de antwoorden door aan muziekspreekt.blog@gmail.com en win een originele replica van de slip van Marc. Kijk hier en lach. 

Politiek en Muziek

Sinds ruim een jaar probeert mijn muziekleraar mij heel geduldig, met veel begrip en simpele uitleg, drumtechnieken bij te brengen. Ik vind het heerlijk als hij zegt dat ik talent heb, en ik kies er vervolgens bewust voor om niet te horen dat hij zegt "... maar wanneer komt het er eens uit?". Hoe het ook zij, maandagavond half negen is vaste prik dat ik achter het drumstel klim, met een paar uitgekozen liedjes en het notitieblok voor de nieuwste oefeningen. 

... die ik vervolgens niet zo braaf doe als mijn leraar zou willen en ik me elke keer voorneem. Een belangrijke reden daarvoor is dat ik mijn tijd doordeweeks grotendeels besteed aan werken en bijbehorende activiteiten als reizen, analyseren met deze en gene en, tja, nog meer reizen. En ik ben er blij om, al deze acties brengen het nodige aan liquide middelen. Gelukkig maar: deze week stuurde mijn muziekschool in het kader van een goede voorbereiding 'softens the blow', de mededeling dat de contributie voor de lessen in het volgende schooljaar omhoog gaan. In mijn geval met een whopping 21%. Reden: de bezuinigingen op subsidies vanuit Den Haag.  

Ik verkeer gelukkig in de positie dat ik dit, hoewel onder protest, kan opbrengen. Ik hoef alleen maar de aankoop van een of ander apparaat van mijn lijst te schrappen, wat in mijn geval best een offer is, maar absoluut mogelijk. 
Ik stel me voor dat het voor veel ouders lastiger wordt. Het wordt schrijnend als deze verhoging betekent dat de lessen te duur worden. Ik kom zelf uit een gezin van drie kinderen: voor mijn ouders had dit betekend dat het hen maar liefst 60% meer zou kosten. En muzieklessen zijn maar een klein deel van het ouderlijk spectrum van het vormen van kinderen. Sport, kleding, vakanties, ga maar door. 

In mijn ogen is muziekonderwijs bijzonder belangrijk. Muziek maakt een groot deel uit van het cultureel erfgoed, de vorming en opvoeding. Het verbroedert, spreekt de creativiteit aan en verbreedt het blikveld. Het is cruciaal om kinderen hier zo vroeg mogelijk mee in contact te brengen. Hiervoor hebben we natuurlijk muziekles op school, maar een kind dat dermate gemotiveerd is om daarnaast nog verder te gaan, moeten we belonen. 

Ik vind dat ieder kind op zijn minst de mogelijkheid moet hebben om lessen te nemen in het instrument naar keuze (van de ouders). Het kan nog steeds zo zijn dat de spruit liever gaat voetballen, hockeyen of wat dan ook, maar het moet een haalbare optie zijn. De stijging van de prijzen van de lessen verhoogt in ieder geval de drempel behoorlijk, en dat is doodzonde. 

Ik vraag me af of er geen andere mogelijkheid was. Voor mijn gevoel is alle kunstzinnige uiting over één kam geschoren, daadkrachtig gekort en daar zijn deze lessen de dupe van. Was het niet mogelijk geweest om lessen voor kinderen tot een bepaalde leeftijd te blijven subsidieren? Tot 18, bijvoorbeeld?  Als je als ouders niet onbeperkt de keuze hebt, maak dan als wetgever niet de keuzes überhaupt onmogelijk door de kosten uit de pan te laten rijzen. 

Concertagenda - een greep uit komende optredens

De komende periode staan er weer leuke concerten en festivals op het programma. Ik geef hier een kleine greep, kijk op de bijbehorende sites voor meer optredens. De onderstaande acts zijn net bevestigd:

Bell X1

Vrijdag 20 mei 2011 – Paradiso, locatie People’s Place – www.paradiso.nl 

Zondag 22 mei 2011 – Tivoli Utrecht – www.tivoli.nl

Slayer

Zondag 10 juli 2011 – Paradiso – www.paradiso.nl 

The Wombats

17 november 2011 – Paradiso – www.paradiso.nl 

Maandag 21 november 2011 – Tivoli – www.tivoli.nl

De bekende poppodia hebben de volgende gigs in de planning:

Tivoli Utrecht (verschillende locaties) – www.tivoli.nl

Zaterdag 2 april 2011 – A Silent Express

Zondag 3 april 2011 – The Naked and Famous

Woensdag 6 april 2011 – Noah and the Whale

Donderdag 7 april 2011 – Makebelieve

Donderdag 14 april 2011 – De Staat

Vrijdag 15 april – De Kift

Vrijdag 22 april 2011 – Hooverphonic

Paradiso Amsterdam – www.paradiso.nl 

Dinsdag 5 april 2011 – The Low Anthem

Woensdag 6 april – Kakkmaddafakka

Vrijdag 8 april 2011 – Boss

Patronaat Haarlem – www.patronaat.nl

Vrijdag 29 april – De Kift

EELS

EELS, de band rond Mark Everett – ook wel ‘E’ genoemd, gaat op tour na het uitkomen van de trilogie Hombre Lobo, End Times en Tomorrow Morning. Ze maken een rondgang over de hele wereld, en komen naar Nederland en Belgie.

20 juni 2011 – Parkstadtheater Limburg in Heerlen - www.parkstadlimburgtheaters.nl

21 juni 2011 – Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven - www.muziekgebouweindhoven.nl

27 & 28 juni 2011 – Paradiso, Amsterdam – www.paradiso.nl  

30 juni 2011 – Rock Werchter, Werchter

Ter ere van zijn tour kan je op de site van EELS 3 nummers gratis downloaden, één nummer van elke genoemde CD. Ga hiervoor naar http://EELStheband.com/tourdates.